به گزارش "راهبرد معاصر"؛ عملکرد مجلس شورای اسلامی در سال 97 با فراز و فرودهای بسیاری روبرو بود. برای بررسی عملکرد مجلس دهم به ویژه در سال 97 به گفت و گو با منصور حقیقت پور مشاور عالی رئیس مجلس و نماینده ادوار خانه ملت پرداختیم. او در این گفت و گو بی تجربگی نماینده های مجلس دهم و فقدان نماینده های کاربلد و متخصص را به عنوان ترجیع بند آسیب های مجلس فعلی ارزیابی کرد و شاهد مثالی نیز در این زمینه ارائه می کند.
متن کامل این گفت و گو پیش روی شماست:
عملکرد مجلس را در سال 97 به عنوان مشاور عالی رئیس خانه ملت به چه شکل ارزیابی می کنید؟
من امروز در مجلس نماینده نیستم. اما با توجه به شناختی که از مجلس دهم در ذهن دارم و مسئولیت فعلی به عنوان مشاور رئیس مجلس، تحلیلم این است که این دوره مجلس به نسبت مجلس نهم دارای ضعف های مهم و اساسی می باشد و با وجود تمام زحماتی که نمایندگان ملت در راستای بهبود وضع موجود کشیده اند اما نتیجه آن طور که باید مورد رضایت نیست. آنچه قاطعانه می توانم عرض کنم اینکه مجلس نهم از مجلس دهم به مراتب قوی تر بود و افراد استخوان دارتر و متخصص تری در مجلس نهم وجود داشتند.
چه عواملی سبب شد ما به جای پیشرفت در ساختارهای کیفی مجلس در نیروی انسانی دچار عقبگرد شویم؟
ببینید. این مهم به نحوه ورود افراد به بهارستان برمی گردد. در اینجا به دلیل ضعفی که در سازماندهی جریان اصولگرایی وجود داشت نیروهای استخوان دار اصولگرا نتوانستند وارد مجلس بشوند. از سوی دیگر نیروهای استخوان دار اصلاح طلب نیز به دلایل مختلف نتوانستند به مجلس ورود کنند. لذا مجلس دهم با خلا تجربی روبرو شد.
این مساله باعث شد مجلس نتواند متناسب با شرایط خاصی که داشته و دارد، خروجی داشته باشد. البته همان طور که عرض کردم نمایندگان مجلس زحمات خود را کشیده اند، اما آن تجربه و تخصصی که در مجلس نهم داشتیم امروز وجود ندارد. زمانی اساتید اقتصادی در مجلس حضور داشتند. کسانی مثل آقای مصباحی مقدم و آقای توکلی و آقای عبدالهی و دیگرانی که صاحبنظر بودند و از سالهای قبل تجارب خوبی کسب کرده بودند و در مسند تصمیم گیری می توانستند خوب عمل کنند. اما امروز ضعف نظارتی مجلس باعث شده 18 میلیارد دلار ما به هدر برود. فقدان مراقبت در بحث ذخایر ارزی عامل شکل گیری این ماجرا بود.
ببینید، شاخصه تجربه و تخصص آن قدر در مجلس با اهمیت است که فقدان این عنصر در حوزه اقتصادی سبب می شود که صندوق توسعه ملی عملا تبدیل به خزانه دوم تبدیل شود. کشور های کوچک خلیج فارس میلیاردها دلار در خارج از کشور خود سرمایه گذاری می کنند تا اگر نفت آنها روزی تمام شد بتوانند با این منابع کشور را اداره کنند. ما برای ازدواج جوانان و مشاغل روستایی و ... از منابع اصلی بودجه برداشتیم و مصرف کردیم. به نظر من اگر آن تجربه مجلس را همراهی می کرد آنها اجازه رخ دادن این مسئله و دیگر مسائل مشابه را نمی دادند.
در سال های گذشته و در مجالس قبلی کمترین برداشت از صندوق توسعه ملی را برای کارهای جاری کشور داشتیم. امروز نگاه عامه مدیران به صندوق توسعه ملی است. و این نگاه گویی نگاه به خزانه دوم است. مجلس دهم در سال 97 و سال های قبل با خلا جدی تجربه روبرو شد. یک سری برادران و خواهران جدید آمدند که تجربه های لازم مشابه نفرات قبلی را نداشتند. اگر من به جای آنها بودم هرگز قانون منع به کار گیری بازنشستگان را امضا نمی کردم. نهایتا دو هزار نیرو داشتیم که معاون وزیر و وزیر و مدیر و... بودند. این نیرو ها می توانستند در جای جای کشور تصمیم گیری درست کنند و یا در تولید ثروت برای نظام هدف گذاری های درستی داشته باشند. ما همه این افراد را به راحتی کنار گذاشتیم. در کجای دنیا چنین کاری انجام می دهند؟! آیا با فضای این دو هزار نفر مشکل اشتغال بیکاران ما حل شد؟! چرا مجلس باید با دست خود آنچه را تصویب کرده است اصلاح کند تا بتواند مملکت را از این شرایط خاص عبور بدهد.
از خلاها و مشکلات موجود در مجلس دهم و مقایسه آن با مجلس نهم سخن گفتید. حال اگر بنا باشد به بالاترین مقیاس های کارآمدی برای مجلس یازدهم دست پیدا کنیم، چه اتفاقاتی باید رخ دهد؟
باید شرایطی را به شکلی ایجاد کنیم تا نیروهای کارآمدی به مجلس ورود کنند. باید تصمیم گیری های ملی فارق از گرایشات سیاسی صورت پذیرد. گرایشات سیاسی ما را به بایدها و نباید هایی می کشاند که این بایدها و نبایدها به مصلحت کشور نیست. باید نمایندگان مجلس گرایشات سیاسی خود را بیرون از مجلس جا بگذارند و زمانی که روی صندلی های مجلس می نشینند ملی فکر کنند تا بتوانند تصمیماتی اساسی برای نظام بگیرند.