تهدید نظامی تنها راه رسیدن آمریکا به صلح با ایران است!

به گزارش راهبرد معاصر، «دنیس راس» مدیر سیاست گذاری وزارت خارجه آمریکا در دوره جورج دبلیو بوش، هماهنگ کننده ویژه مسائل خاورمیانه در دوره بیل کلینتون و مشاور سیاست خارجی دولت باراک اوباما، در مقاله ای که در «فارن پالیسی» منتشر شد؛ این ادعا را مطرح می کند از آنجا که تهران دیگر واشنگتن را جدی نمی گیرد؛ برای احیای توافق هسته ای، خطر تشدید تنش نظامی باید روی میز باشد.

وی در این مقاله که تحت عنوان «تهدید جنگ تنها راه رسیدن به صلح با ایران است»، می نویسد: رویکرد دولت بایدن در قبال ایران، بر مبنای مهار برنامه هسته ای این کشور از راه احیای توافق ۲۰۱۵ و محدود کردن زیرساخت های هسته ای این کشور تا سال ۲۰۳۰، پیش بینی شده بود تا گام بعدی، مذاکره در باب توافقی طولانی تر و محکم تر باشد که به تمدید بند غروب آفتاب منجر می شود که مربوط به زمان خاتمه محدودیت ها در باب ابعاد و کیفیت برنامه هسته ای ایران است؛ حال آنکه مسائل دیگر نظیر برنامه موشک های بالستیک و همچنین رفتارهای منطقه ای این کشور را نیز پوشش می دهد.

از نظر واشنگتن، دو نوع فشار «خوب و بد» وجود دارد که خرابکاری در نطنز و کرج از نوع بد محسوب می شود
اما این رویکرد مستلزم همکاری طرف ایرانی هم بود حال آنکه آنها نشان دادند که شریک اجرای طرح های دولت واشنگتن نمی شوند اما در مقابل، (به زعم دنیس راس) ایرانی ها برنامه هسته ای خود را تهدیدآمیزتر کردند که از آن جمله می توان به محدود کردن دسترسی آژانس به سایت های هسته ای، غنی سازی اورانیوم تا سطح ۶۰ درصد و تولید اورانیوم فلزی اشاره کرد.

راس در ادامه این مطلب می نویسد؛ رفتار ایران واکنشی بود به خرابکاری اسرائیل در تاسیسات هسته ای نطنز و کرج حال آنکه دولت بایدن هم اگرچه توجیه ایران را نپذیرفت اما به تل آویو گفت که از نظر واشنگتن، دو نوع فشار «خوب و بد» وجود دارد که خرابکاری در نطنز و کرج از نوع بد محسوب می شود چرا که ایران از آن به عنوان فرصتی برای افزایش غنی سازی استفاده کرد و به سمت تولید اورانیوم فلزی پیش رفت.

اما دنیس راس در ادامه بررسی رفتار ایران و رویکرد دولت بایدن در قبال آن، این ادعا را مطرح می کند که واشنگتن یک نکته حیاتی را نادیده گرفته و آن این است که «طرف ایرانی به اهمیت آنچه که انجام می دهد واقف است اما ترسی از آن ندارد».

راس می نویسد: آنها می دانند که رفتارشان از جانب آمریکا یا هر یک از طرفین برجام، با هر نوع واکنشی اعم از دیپلماتیک یا غیره مواجه نخواهد شد و «فقدان حس ترس از جانب ایران خطرناک است» چرا که به همان اندازه که آنها را از باب توسل آمریکا به گزینه نظامی دچار سوء محاسبه می کند؛ شانس حصول نتیجه دیپلماتیک را هم کمرنگ تر خواهد کرد.

واشنگتن یک نکته حیاتی را نادیده گرفته و آن این است که طرف ایرانی به اهمیت آنچه که انجام می دهد واقف است اما ترسی از آن ندارد
راس در ادامه مدعی می شود که هدف ایران از تشدید برنامه هسته ای، می تواند اعمال فشار برای امتیازگیری از واشنگتن در مسئله احیای برجام و یا حتی رسیدن به مدل ژاپن (آستانه ساخت تسلیحات هسته ای در هنگام ضرورت) باشد؛ اما در هر صورت، این روند می تواند توسل به زور (گزینه نظامی) را افزایش دهد.

دنیس راس در توجیه درستی این فرضیه، به گزافه گویی های رژیم صهیونیستی درباره آمادگی برای رویارویی نظامی با ایران اشاره می کند و به دولت بایدن پیشنهاد می دهد که اگر می خواهد خطر درگیری نظامی را کاهش و در مقابل، به دیپلماسی فرصت توفیق بدهد؛ باید «ترس ایران از واکنش آمریکا را احیا و فشار را به گونه ای مؤثرتر اعمال کند» که البته این امر می تواند بر صهیونیست ها هم تاثیرگذار باشد و احساس نیاز آنها را به اینکه مستقل از آمریکا وارد عمل شوند؛ کاهش دهد.

از این جا به بعد، راس به دولت بایدن توصیه می کند که چگونه می تواند اکنون که ایران آماده بازگشت به مذاکرات وین است؛ محاسبات آنها را تغییر دهد.

راس در این باره می نویسد: واشنگتن باید شماری از اقدامات هماهنگ شده سیاسی، دیپلماتیک، اقتصادی، اطلاعاتی و نظامی را تدارک ببیند. در بُعد سیاسی و دیپلماتیک، این می تواند شامل تمرکز بر «منزوی کردن» ایران باشد حال آنکه اقدام یک جانبه ترامپ نتیجه معکوس داد و به منزوی شدن آمریکا منجر شده بود.

برای منزوی کردن ایران، آمریکا روی سهیم کردن چین و روسیه روی دغدغه های مشترک با واشنگتن متمرکز است
راس به زعم خود برای همراه کردن طرفین برجام با آمریکا هم یک راهکار دارد که به ویژه روی سهیم کردن چین و روسیه روی دغدغه های مشترک با واشنگتن متمرکز است. مثلاً اینکه چین برای رفع نیاز نفتی خود، تأمین ثبات خاورمیانه را ضروری می داند و پیشرفت برنامه هسته ای ایران، می تواند این روند را به مخاطره بیندازد!

در مورد روسیه هم، تشدید تنش رژیم صهیونیستی با ایران، به درگیری هرچه بیشتر حزب الله و گروه های شیعی منجر می شود و این موقعیت روسیه را در سوریه، به چالش می کشد.

بنابراین، به ادعای راس، آمریکا می تواند روی علاقه مشترک ۱+۵ برای ممانعت از دستیابی ایران به سلاح هسته ای (در راستای تأمین ثبات منطقه) و باور آنها به لزوم توسل به دیپلماسی، حساب باز کند.

همزمان، راس مدعی است که برای برقرای توازن، واشنگتن باید بدون آنکه متحدانش را برنجاند، برای ایران روشن کند که اقداماتش تبعات سنگینی خواهد داشت. از جمله راهکار دیپلماتیک مورد نظر راس می توان به همکاری آمریکا در رفع نیاز ایران به واکسن کووید ۱۹ و تشویق اروپا به رفع مشکلات خشکسالی در ایران اشاره کرد که ابزاری با کاربری دوگانه است چرا که حتی در صورت مخالفت مقام های ایرانی، تاثیر خود را از بابت پیشبرد پروژه منزوی سازی ایران و افزایش نارضایتی های داخلی خواهد داشت.

همزمان، راس مدعی است که برای برقرای توازن، واشنگتن باید بدون آنکه متحدانش را برنجاند، دیوار بازدارندگی خود را احیا کند
از بُعد اقتصادی، راس مدعی است که آمریکا نباید تحریم ها را بردارد اما می تواند به طور گزینشی، برخی کشورها را از تحریم های نفتی ایران معاف کند یا حتی دسترسی تهران به بخشی از دارایی های بلوکه شده را به ازای توقف غنی سازی بیشتر از ۳.۶۷ درصدی، امکان پذیر کند.

اما راس مدعی است که در بُعد نظامی، آمریکا باید سنتکام (فرماندهی تروریست های آمریکایی در منطقه) را به انجام رزمایش های مشترک با اسرائیل و کشورهای عرب حاشیه خلیج فارس ترغیب کند. همزمان، محاسبه ایران درباره احتمال اقدام نظامی از سوی آمریکا و اسرائیل را به هم بریزد که در این مسیر، تجهیز رژیم صهیونیستی به بمب هایی که قادر به نفوذ به تاسیسات زیرزمینی هستند؛ به زعم او گزینه مناسبی است و به ایران القا می کند که واشنگتن به تل آویو ابزار حمله به تاسیسات فوردو را داده است!

راس در نهایت مدعی است: چنانچه واشنگتن می خواهد استفاده از نیروی نظامی علیه برنامه هسته ای ایران را به حداقل برساند، ضروری است که دیوار بازدارندگی خود را احیا کند و برای رسیدن به این مقصود، ایرانی ها باید به این باور برسند که در صورت ادامه این روند و طفره رفتن از مذاکره، آمریکا و اسرائیل آمادگی تخریب سرمایه گذاری های کلان آنها در عرصه برنامه هسته ای را دارند و قطعاً این نخستین بار نیست که تهدید جدی برای توسل به گزینه نظامی، ابزاری ضروری برای ممانعت از وقوع آن است./مهر