به گزارش راهبرد معاصر؛ سوم شعبان مصادف با روز ولادت امام حسین(ع) روز مولودی است که قیام خونینش علیه ظلم و جور زمان در تاریخ بشریت ماندگار گشته و امروز چراغ راهی برای همه آزادی خواهان و مظلومان عالم و پاسداران وطن و حرم است؛ مولودی که در گهواره، فطروس فرشته را شفا می دهد و خداوند به اذن این شفاعت به او بال می بخشد؛ مولودی که پیامبر(ص) و فاطمه زهرا(س) بر گهواره وی می گریند و خبر از شهادتش به دست بدترین مردمان را می دهند؛ چنانچه وقتی رسول خدا (ص) حسین بن علی (ع) را پس از ولادت در آغوش گرفتند، سر تا پای ایشان را بوسه باران کردند؛ از فرق سر تا پاها. جبرئیل گفت:‌ ای رسول خدا (ص) چقدر این فرزند را دوست دارید که بار‌ها ایشان را می‌بوسید و پیامبر در پاسخ فرمودند «محل شمشیر‌ها و نیزه‌ها را می‌بوسم.» و وقتی این را گفتند، دلشان لرزید واشکشان جاری شد.

امام حسین(ع) سومین امام و دومین نواده رسول خدا(ص) و یکی از دو سرور جوانان اهل بهشت و دو گل خوشبوی محمد مصطفی و یکی از پنج نفر اصحاب کساست. او سرور شهیدان نام داشت و مادرش فاطمه دختر رسول خدا(ص) و سرورزنان بهشت و پدرشان حضرت علی(ع) امیر المومنان بود که در سوم ماه شعبان در شهر مدینه به دنیا آمد.

مولودی به نام حسین (ع) و سریعترین کشتی نجاتی

همین که امام حسین (ع) به دنیا آمد وی را نزد جدش رسول الله(ص) بردند و تولد وی را به ایشان مژده دادند. آن حضرت نیز در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفت. و پس از گذشت هفت روز او را حسین نامید. برای او گوسفندی عقیقه کرد، و به مادر این کودک دستور داد که موی سر فرزند خود را بتراشد و همانند برادرش امام حسن برای او نیز هموزن موی سرش نقره به مستمندان بدهند. فاطمه(س) این دستور را به مرحله اجرا درآورد. این مولود مبارک که آسمان و زمین و صفی از فرشتگان انتظار ولادتش را می کشید سید و سالار شهیدان لقب گرفتند چرا که از همان روز ولادت خبر شهادت مظلومانه اش در روز عاشورا و در سرزمین نینوا داده شد و فطروس فرشته که از گهواره امام حسین(ع) شفا یافت عهد کرد سلام همه زائران را به آن حضرت برساند.

امام حسین(ع) را سیدالشهدا می نامند چرا که ایشان به فرموده پیامبر(ص) آقا و سرور تمام شهدا و جوانان دوعالم هستند و مقام و منزلت ایشان آنچنان رفیع است که حتی دیگر معصومین و امامان هم به ایشان اقتدا می کنند و موجب افتخار تمامی اهل بیت(ع) و تمامی اولیا و انبیاء هستند. چنانچه امام صادق (ع) فرمودند: «کُلُنا سُفُن النّجاة و لکن سَفینة جَدّی الحُسُین أسرع» بدین معنا که همه ما کشتی نجات هستیم، اما کشتی جد ما حسین (ع) سریع‌تر است. یعنی هر کس متوسل به شخصیت بی نظیر و ارجمند سید و سالار شهیدان عالم شود، زودتر به سر منزل سعادت می‌رسد و هُمای خوشبختی را در آغوش خواهد گرفت.

از نهروان تا اعتراض به سیاست های معاویه

امام حسین(ع) مورد علاقه شدید پیامبر(ص) بود و آن حضرت درباره او فرمود: «حسینٌ منی و اَنا مِن حسینٍ ...»حسین از من است و من از حسین و هر که او را دوست بدارد خدا او را دوست دارد... امام حسین(ع)  در آغوش پیامبر بزرگ شد. هنگام رحلت رسول خدا، شش ساله بود. در دوران پدرش علی(ع) نیز از موقعیت والایی برخوردار بود؛ چنانچه وقتی عده ای برای طلب دعای باران نزد امام علی(ع) می آیند آن حضرت از حسین(ع) می خواهد تا دعا بخواند و خداوند دعای آن حضرت را اجابت فرمودند.

علم، بخشش، بزرگواری، فصاحت، شجاعت، تواضع، دستگیری از بینوایان، عفو و حلم و ... از صفات برجسته حسین ابن علی(ع) بود. در دوران خلافت پدرش، در کنار آن حضرت بود و در سه جنگ «جمل»، «صفین» و «نهروان» شرکت داشت. پس از شهادت پدر که امامت به امام حسن(ع) رسید، همچون سربازی مطیع رهبر و مولای خویش و همراه برادر بود. پس از انعقاد پیمان صلح، با برادرش و بقیه اهل بیت(ع) به مدینه آمدند. با شهادتِ امام حسن(ع) در سال 49 یا 50 هجری، بار امامت به دوش سیدالشهداء قرار گرفت. در آن دوران ده ساله که معاویه بر حکومت مسلط بود، امام حسین(ع) همواره یکی از معترضین سرسخت نسبت به سیاست های معاویه و دستگیریها و قتلهای او بود و نامه های متعددی در انتقاد از رویه معاویه در کشتن حجربن عدی و یارانش و عمرو بن حَمِق خزاعی که از وفاداران به علی(ع) بودند و اعمال ناپسند دیگر او نوشت.

پاسداری از دین؛ از نهضت عاشورا تا انقلاب اسلامی

در عین حال، حسین بن علی(ع) یکی از محورهای وحدت شیعه و از چهره های برجسته و شاخصی بود که مورد توجه قرار داشت و همواره سلطه اموی از نفوذ شخصیت آن امام بیم داشت. با مرگ معاویه در سال 60 هجری، یزید به والی مدینه نوشت که از امام حسین(ع) به نفع او بیعت بگیرد. اما سیدالشهداء که فساد یزید و بی لیاقتی او را می دانست، از بیعت امتناع کرد و برای نجات اسلام از سلطه یزید که به زوال و محو دین می انجامید، راه مبارزه را پیش گرفت. مبارزه ای که به قیام خونین و نهضت عاشورا ختم شد؛ نهضتی که برای همیشه در دل تاریخ ماندگار شد چرا که امام حسین(ع) برای پاسداری از دین به پا خواست.

امام حسین(ع) پاسدار دین و نهضتی بود که بعد از پیامبر خدا و پایمال کردن حق حضرت علی(ع) در حکومت به دست نااهلانی افتاد که از دین تنها ظاهرش را و برای سواستفاده جهت تثبیت مقام و منصبشان می خواستند اما امام حسین(ع) با قیامی که به همراه خانواده و یارانش داشت تلنگر محکمی بر همه آنهایی وارد کرد که به ظاهر مسلمان بودند اما در برابر ظلم و جور و فساد دستگاه حکومتی خود را به خواب زده بودند.

اصیل‌ترین درخت انقلاب

راه حسین ابن علی(ع) پس از انقلاب چراغ راه دلاور مردانی قرار گرفت که برای حفظ انقلاب در برابر تحریفات و آسیب های آشکار و پنهان به میدان آمدند همانهایی که امام خمینی آنها را پاسدار انقلاب نامید و روز ولادت امام حسین(ع) را به نام آنها مزین ساخت تا تبیین قیام تاریخ ساز و ماندگار امام حسین(ع) در مقابل ظلم و ستم و بی عدالتی سیستم جبار بنی امیه در سال 61 هجری قمری فلسفه وجودی  پاسداران انقلاب را برای همگان مشخص کند؛ فرزندان والای مکتب امام خمینی(ره) قیام عاشورا را برای حرکت انقلابی خود به عنوان ملاک و معیار برگزیدند و در این امتحان بزرگ اوراق زرین مستمری برتاریخ درخشان اتقلاب افزودند تا یادآور بزرگ مردانی همچون سردار سلیمانی ها، حسین خرازی ها، محمد بروجردی ها و محسن فخری زاده ها باشد.

امام حسین(ع) با خون خود از دین پاسداری کرد  تا اسلام را از پرتگاه انحراف و رژیم طاغوت بنی امیّه نجات دهد. رژیم منحط بنی امیّه می رفت تا اسلام را رژیم طاغوتی و بنیانگذار اسلام را بر خلاف آنچه بوده معرفی کند، معاویه و فرزند ستمکارش به اسم خلیفه رسول اللّه با اسلام آن کرد که چنگیز با ایران کرد و اگر فداکاری پاسداران اسلام و شهادت پاسداران و اصحاب فداکار او نبود، اسلام در خفقان رژیم بنی امیّه و رژیم ظالمانه آن وارونه معرفی می شد و زحمات پیامبر(ص) و اصحاب فداکارش به هدر می رفت همان پاسداری که فرزندان خمینی کبیر از انقلاب اسلامی کردند و در بزنگاه های تاریخی بسیاری از جنگ تحمیلی برای دفاع از وطن تا جنگ داعش برای دفاع از حرم و در ساخت و تجهیزات و تسلیحات همچون دانشمندان پاسدار جانفشانی های بسیاری کردند.

پاسدار، اصیل‌ترین درخت انقلاب است که ریشه در فلسفه قیام حسین(ع) دارد و امام خمینی (ره) در سوم شعبان سال 1358 با ارسال پیامی به مناسبت ولادت امام حسین(ع)، سوم شعبان را روز پاسدار نامیدند و رهبر انقلاب فرمودند: « شما عزیزان پاسدار، حقا فرزندان معنوی حسین بن علی (ع) هستید.»