ایران، خاتمه دهنده جنگ‌افروزی احتمالی آمریکا و صهیونیست‌ها

به گزارش «راهبرد معاصر»؛ به عنوان ناظر تحولات آمریکا و غرب آسیا معتقد نیستم جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا که هنگام سفرش به یک کشور عربی و اسلامی به صهیونیسم بودن خود افتخار کرد، بخواهد با به راه انداختن جنگ علیه ایران قمار کند و اندک شانس خود را برای انتخاب مجدد در انتخابات ریاست جمهوری از دست بدهد.

مردم آمریکا پس از پایان دخالت (مستقیم) نظامی این کشور در عراق، حال که واشنگتن (به طور غیرمستقیم) درگیر جنگ اوکراین شده است، نفس راحتی کشیدند، زیرا حاضر به تحمل هزینه های به راه افتادن جنگ جدید آمریکا در ایران نیستند که می تواند تورم اقتصاد آمریکا را به حد بی سابقه ای افزایش دهد، قیمت نفت را به دو برابر رقم کنونی برساند و تهدیدی برای عرضه آن به آمریکا و جهان باشد.

رئیس جمهور آمریکا و سران رژیم صهیونیستی می توانند رآکتورهای هسته ای ایران را هدف قرار دهند، اما چه کسی تضمین می کند پاسخ ایران محدود باشد و شامل حمله به رآکتور هسته ای رژیم صهیونیستی، چاه های نفت حاشیه جنوبی خلیج فارس و هدف قرار دادن نظامیان آمریکایی در سوریه، عراق و شاید قطر نشود.

اگر حمله تفنگداران دریایی آمریکا به بیروت را که در سال 1983 انجام و به کشته شدن حدود 241 نظامی آمریکایی منجر شد به یاد بیاوریم، ثابت می شود تجربه تقابل آمریکا با ایران نه تنها دلگرم کننده نیست، بلکه بسیار دردناک است

در اعلام همبستگی با جمهوری اسلامی ایران، حوثی‌ها (جنبش انصارالله یمن) که وطنشان همچنان در جنگ ناشی از تجاوزات ائتلاف عربی به سرکردگی عربستان است، امکان دارد برای حمله به پالایشگاه‌های نفت آرامکو پیشگام شوند. حزب الله لبنان تهدید کرد و صهیونیست ها جدیت آن را به خوبی دریافت کردند، وقتی سیدحسن نصرالله گفت «اگر صهیونیست ها به فرودگاه بیروت حمله کنند، فرودگاه بن گوریون را خواهیم زد».

صهیونیست ها ممکن است دچار این توهم باشند که جنگشان علیه ایران محدود خواهد بود، یعنی میان آمریکا و رژیم صهیونیستی از سویی و ایران از سوی دیگر؛ اگر صهیونیست ها این گونه فکر کنند، ساده لوحی آنها این بار بسیار بیشتر از ساده لوحی شان در زمان جنگ علیه لبنان در سال 1982 خواهد بود.

علاوه بر این، اگر حمله نیروهای مارینز (تفنگداران دریایی آمریکا) به بیروت را که در سال 1983 انجام و به کشته شدن حدود 241 نظامی آمریکایی منجر شد به یاد بیاوریم، (معروف به روز دی در ایووجیما) ثابت می شود تجربه تقابل آمریکا با ایران در غرب آسیا نه تنها دلگرم کننده نیست، بلکه بسیار دردناک است. آنها در حادثه بمب گذاری در نزدیکی فرودگاه بین المللی بیروت مانند اردک های غرق در خون کنار هم دراز کشیده بودند؛ انفجاری که فاجعه بارترین  حادثه را در تاریخ تفنگداران دریایی آمریکا از سال 1945 تا آن زمان ثبت کرده بود. 

نظامیان آمریکایی در نتیجه شکست توطئه رونالد ریگان، رئیس جمهور اسبق آمریکا کشته شدند؛ فردی که در زندگی خود هرگز سمت نظامی نداشت و تنها یک بازیگر حرفه ای سینما بود. ریگان گاهی اوقات حتی نمی توانست میان دنیای فیلم های تخیلی هالیوود و دنیای واقعی تمایز قائل شود، به همین دلیل است که وی ارتش آمریکا را درگیر جنگی کرد که چند ماه در «جبل لبنان» با نیروهای تحت امر ولید جنبلاط، رئیس جمهور لبنان ادامه داشت و درنهایت شکست خورد.

سیاست ریگان برای جذب آنچه «مجاهدان افغان» خوانده می شود، در دهه 80 قرن گذشته با کمک مالی عربستان او را قادر ساخت از دین اسلام به عنوان ابزاری در جنگ سرد علیه شوروی سوءاستفاده کند. نتیجه سیاست هالیوودی رئیس جمهور اسبق آمریکا خود را در حمله القاعده به آمری در 11 سپتامبر سال 2001 میلادی نشان داد. (نکته قابل تأمل اینکه) به جای آنکه سیاستمداران آمریکایی پیشگام شوند و به کوته فکری راهبرد خود اعتراف کنند، دین اسلام را مقصر جلوه دادند و با تبلیغات سیاسی رسانه ای، آن را به عنوان تروریسم معرفی کردند.

در آوریل 1983 ساختمان سیا در بیروت بمباران شد و 63 نفر ازجمله 17 آمریکایی کشته شدند. با توجه به این موارد، آیا تصمیم سازان آمریکایی از کسی می خواهند نتیجه چراغ سبز نشان دادن به رژیم صهیونیستی را برای حمله به لبنان یادآوری کند؟ پس از آن ربودن شهروندان بی‌گناه آمریکایی در بیروت که با دولت آمریکا همکاری نداشتند ادامه و در نتیجه حملات و تبعیض‌ها نیز علیه آمریکایی‌های عرب الاصل در آمریکا افزایش یافت.

وقتی آمریکا و رژیم صهیونیستی به تجاوز علیه ایران می اندیشند، باید عراق، یمن، سوریه و شاید لبنان و فلسطین را نه تنها در امتداد عمق راهبردی جمهوری اسلامی، بلکه در جبهه ای واحد کنار خواهرشان، ایران اسلامی بدانند

به تصمیم سازان آمریکایی اطمینان می دهم آنچه برای آنها و صهیونیست ها در لبنان در جریان حمله رژیم صهیونیستی رخ داد، در مقابل چراغ سبز نشان دادن برای حمله به ایران یا مشارکت آمریکا با رژیم صهیونیستی در حمله علیه ایران بیشتر شبیه پیک نیک خواهد بود. امیدوارم تصمیم سازان آمریکایی از تاریخ درس بگیرند؛ هرچند اگر امپریالیست ها و صهیونیست های نژادپرست طبق معمول نتوانند از تاریخ درس بگیرند، باید از موقعیت ژئوپلیتیک خود دست بکشند.

وقتی آمریکا و رژیم صهیونیستی به تجاوز علیه ایران می اندیشند، باید عراق، یمن، سوریه و شاید لبنان و فلسطین را نه تنها در امتداد عمق راهبردی جمهوری اسلامی، بلکه در جبهه ای واحد کنار خواهرشان، ایران اسلامی بدانند.

با تمام احترامی که برای عراق قائلم، ایران عراق نیست. وسعت جغرافیایی ایران حدود چهار برابر و جمعیتش حدود سه  برابر جمعیت عراق است؛ یعنی ایران عمق راهبردی زیادی دارد و از وجود متحدان و برادرانی سود می جوید که تک تکشان در عمق راهبردی این کشور به شمار می روند.