چرا خداوند بعضی افراد را از ابتدا بدبخت آفریده؟
باور به معاد چگونه بدبختی را معنا می‌کند؟ کسی که معاد را باور دارد، دنیا را نه محل آسایش، بلکه مزرعه‌ای برای آخرت می‌بیند. این نگاه، سختی‌ها را به فرصتی برای رشد و تعالی تبدیل می‌کند. راز این دیدگاه چیست؟
به گزارش راهبرد معاصر؛ تغییر معنای بدبختی در نگاه مؤمن، کسی که به معاد ایمان دارد، دنیا را بازیچه‌ای زودگذر می‌داند و حیات اصلی را در آخرت جست‌وجو می‌کند. قرآن در سوره عنکبوت می‌فرماید: «زندگی دنیا جز لهو و لعب نیست و سرای آخرت، حیات واقعی است.» این نگاه، معنای بدبختی را دگرگون می‌کند.
برای معادباوران، دنیا مزرعه‌ای برای کاشت اعمال نیک است. سختی‌های دنیا نه بدبختی، بلکه فرصتی برای تلاش و رشد معنوی هستند. مانند دونده‌ای که در مسابقه با تمام توان می‌دود و به حاشیه‌ها توجهی ندارد، مؤمن نیز در مسیر آخرت ثابت‌قدم است.
خداوند در قرآن، آسیه، همسر فرعون، را نمونه‌ای از این نگاه معرفی می‌کند. او در بدترین شرایط، از خدا بهشت خواست و از ظلم فرعون نجات یافت. این داستان نشان می‌دهد که باور به معاد، حتی سخت‌ترین محیط‌ها را به بستری برای تعالی تبدیل می‌کند.
حدیثی قدسی از خداوند نقل شده که می‌فرماید: «برخی را کور، برخی را بینا، برخی را فقیر و برخی را غنی آفریدم.» این تفاوت‌ها برای امتحان بندگان است. فقیر با صبر، ثروتمند با شکر، و مؤمن با هدایت، به سوی کمال می‌روند.
باور به معاد، بدبختی را به فرصتی برای شکر، صبر و توسل به خدا تبدیل می‌کند. مؤمن می‌داند که دنیا گذرگاه است و پاداش حقیقی در آخرت منتظر اوست. این دیدگاه، کلید تحمل سختی‌ها و رسیدن به سعادت ابدی است.