چاقی یک بیماری است، نه تنبلی/ چرا جامعه هنوز این را نمی‌پذیرد؟
به گزارش راهبرد معاصر؛ نتایج یک پژوهش بین‌المللی که در کنگره اروپایی چاقی ۲۰۲۵ ارائه شد، نشان می‌دهد که شکاف بزرگی میان پزشکان و بیماران درباره علت‌های چاقی و هدف از درمان آن وجود دارد. این بررسی در هفت کشور از جمله فرانسه، آلمان، بریتانیا، آمریکا و استرالیا انجام شده و ۱۳۷۹ بیمار و پزشک را درگیر کرده است.
باورهای متضاد، درمان‌های ناتمام
پزشکان، چاقی را بیشتر یک مسئله رفتاری می‌دانند: پرخوری، کم‌تحرکی، رژیم‌های ناسالم و حتی «کمبود انگیزه» در صدر لیست دلایل آن‌ها بود. در حالی که بیماران، عوامل بیولوژیکی و ژنتیکی را بیشتر دخیل می‌دانند.
جالب اینکه بیش از ۸۰٪ بیماران باور دارند ژنتیک نقش پررنگی در وزن آن‌ها دارد، اما فقط ۶۰٪ پزشکان با این نظر موافق‌اند. این اختلاف دیدگاه، فقط یک بحث علمی نیست؛ در عمل به تفاوت در نوع مراقبت و میزان همدلی منجر می‌شود.
نگاه از بیرون، درد از درون
در حالی که پزشکان هدف از درمان چاقی را بهبود کیفیت زندگی، کنترل فشار خون و افزایش تحرک می‌دانند، بیشتر بیماران اهدافی مانند داشتن ظاهر بهتر، افزایش اعتمادبه‌نفس و پوشیدن لباس‌های دلخواه را بیان می‌کنند.
این تفاوت اهداف نشان می‌دهد که بیماران نه‌تنها با بدن‌شان، بلکه با تصویری که از خود در جامعه دارند، درگیرند—و درمان باید هم جسم را ببیند و هم روان را.
برچسب اجتماعی؛ دشمن خاموش درمان
«وقتی چاقی صرفاً به رفتار فردی نسبت داده می‌شود، بیمار خود را مقصر می‌داند، نه یک فرد نیازمند حمایت»، این جمله کلیدی را دکتر خیمنا راموس سالاس، پژوهشگر ارشد این مطالعه، می‌گوید.
او معتقد است که پزشکان نقش مهمی در شکستن این برچسب دارند. اگر درمان چاقی را مثل هر بیماری مزمن دیگری، با همدلی، دانش و بدون قضاوت دنبال کنیم، شاید بتوانیم زنجیره‌ی سکوت، شرم و بی‌تحرکی را بشکنیم./همشهری