تضاد حمله به ونزوئلا با شعار «اول آمریکا»
به گزارش «راهبرد معاصر»؛ تغییر نظام در ونزوئلا برخلاف اولویت‌های دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا درباره مرزها و امنیت منطقه‌ای است، در حالی که دولت ترامپ فشار نظامی فزاینده‌ای را بر دولت ونزوئلا به رهبری نیکلاس مادورو اعمال می‌کند و این نشان می‌دهد واشنگتن می‌خواهد مرد قدرتمند ونزوئلا را سرنگون کند.
واضح است توجیه «مبارزه با تروریسم مرتبط با مواد مخدر» برای حمله به ونزوئلا، در برابر بررسی دقیق، دوام نمی‌آورد
دولت ترامپ ۵۰ میلیون دلار جایزه برای سر مادورو تعیین کرد، ده‌ها نفر را در حملات هوایی به قایق‌ها در کارائیب و اقیانوس آرام کشت، تجهیزات دریایی و هوایی را به منطقه منتقل کرد و عملیات مخفیانه، ازجمله حملات زمینی در داخل ونزوئلا را مجاز دانست. ترامپ در مصاحبه اخیر خود با برنامه «۶۰ دقیقه» مدعی شد، روزهای ریاست جمهوری مادورو به شماره افتاده است.
این چیزی بیش از «دیپلماسی قلدرمآبانه» است، در حالی که به نظر می آید اقدامات دولت ترامپ بی‌قید و شرط و بی‌علاقه به دیپلماسی است، آن هم در زمانی که مادورو پیش تر به ترامپ پیشنهاد معاملات ترجیحی درباره ثروت نفتی کشورش، بزرگترین ذخایر اثبات شده جهان، داده است و حتی گفته می‌شود پیشنهاد انتقال داوطلبانه قدرت در مدت سه سال داده است.
دولت ترامپ در ابتدا به وسیله ریک گرنل، فرستاده ویژه خود با موفقیت با دولت مادورو مذاکره می‌کرد، اما موازنه قدرت در کاخ سفید به نفع مارکو روبیو، وزیر امور خارجه و مشاور امنیت ملی تغییر کرد. روبیو فرزند مهاجران کوبایی است که به خاطر مواضع تندروانه‌اش شناخته می‌شود و مدت‌ها طرفدار تغییر نظام در کاراکاس با توسل به زور بود.
واضح است توجیه «مبارزه با تروریسم مرتبط با مواد مخدر» برای حمله به ونزوئلا، در برابر بررسی دقیق، دوام نمی‌آورد. در واقعیت، تقریباً تمام فنتانیل ورودی به ایالات متحده از مکزیک می‌آید، در حالی که بیشتر کوکائین از کلمبیا، پرو و بولیوی سرچشمه می‌گیرد. علاوه بر این، سرنگونی مادورو و کشتار بی‌هدف مردم در کارائیب هیچ تأثیر قابل توجهی بر کاهش جریان مواد مخدر غیرقانونی به ایالات متحده نخواهد داشت و باور اینکه کاخ سفید انتظار دیگری دارد، دشوار است.
دولت ترامپ معتقد است می‌تواند دولت مادورو را با هزینه کم، به وسیله ترکیبی از قدرت دریایی و هوایی و ابزارهای مخفی سرنگون کند؛ در حالی که برای کنترل میدانی به مخالفان سیاسی و نظامیان فراری تکیه دارد. اگر این رویکرد آشنا به نظر می آید، عجیب نیست. دولت ترامپ همان راهبرد شکست‌خورده تغییر نظام را دنبال می‌کند که واشنگتن بارها در چند دهه گذشته در عراق، افغانستان، لیبی و سوریه به کار گرفته و نتیجه فاجعه‌باری داشته است.
همانطور که اغلب در جنگ‌های تغییر نظام خارجی اتفاق می‌افتد، هیچ تضمینی وجود ندارد دولت جایگزین بتواند قدرت را به دست بگیرد و ثبات برقرار کند. تلاش‌های کودتای گذشته در ونزوئلا نشان داده است مادورو وفاداری ارتش را حفظ می‌کند و از آن زمان تاکنون در تلاش است تا صفوف ارتش را در برابر کودتاها تقویت کند. این چیزی بیش از براندازی ساده است؛ به احتمال زیاد به تکه‌تکه شدن به سبک لیبی و به دنبال آن سقوط به هرج و مرج منجر خواهد شد، زیرا گروه‌های تروریستی برای کنترل قدرت رقابت می‌کنند.
حمله نظامی آمریکا به ونزوئلا تنها تهدید درک شده از سوی واشنگتن برای سایر کشورهای منطقه را افزایش و آنها را به سمت درخواست حمایت از قدرت‌های خارجی سوق می‌دهد
این سناریو نه تنها به هجوم خشونت و پناهندگان به کشورهای همسایه منجر می‌شود، بلکه می‌تواند فشار بر ترامپ را برای اعزام نیروهای آمریکایی برای تثبیت اوضاع افزایش دهد. همچنین خطر قابل توجهی از خشونت تلافی‌جویانه یا فرصت‌طلبانه وجود دارد که شهروندان آمریکایی را در آمریکای لاتین یا حتی در داخل خود ایالات متحده هدف قرار می‌دهد.
پیامدهای سرنگونی حکومت مادورو احتمالاً پناهندگان بیشتری را به ایالات متحده خواهد فرستاد. با توجه به اینکه دولت موضع سختگیرانه‌ای درباره مهاجرت اتخاذ می‌کند، این موضوع اولویت‌های اصلی داخلی ترامپ را ازجمله امنیت مرزی و کنترل مهاجرت، همراه با اجتناب از جنگ‌های غیرضروری برای تغییر نظام تضعیف می‌کند. اختلافات داخلی نگران‌کننده در ایالات متحده، که با حملات مهاجران در سراسر کشور افزایش یافته است، می‌تواند به بحران پناهندگان بیشتر دامن بزند و به طور بالقوه جامعه آمریکا را بی‌ثبات کند.
علاوه بر این، حمله نظامی آمریکا به ونزوئلا تنها تهدید درک شده از سوی واشنگتن برای سایر کشورهای منطقه را افزایش و آنها را به سمت درخواست حمایت از قدرت‌های خارجی سوق می‌دهد. کاراکاس پیش تر برای حمایت نظامی به روسیه و چین نزدیک شده بود. در همین حال، ترامپ همسایگان آمریکا را آزار داده و به الحاق گرینلند، تبدیل کانادا به پنجاه و یکمین ایالت آمریکا، اعزام نیرو به مکزیک، برچسب زدن به رئیس جمهور کلمبیا به عنوان «سردسته کارتل مواد مخدر» و اعمال تحریم‌های سیاسی علیه برزیل تهدید کرده است.
استفاده از ارتش ایالات متحده برای تغییر نظام در ونزوئلا نتیجه معکوس دارد و هیچ هدف واقعی را دنبال نمی‌کند. همچنین با تمام چیزهایی که هواداران ترامپ ذیل شعار «اول آمریکا» به آن رأی دادند، در تضاد است. این کار نه مشکل مواد مخدر این کشور را حل و نه آمریکایی‌ها را امن‌تر می‌کند. برعکس، منابع حیاتی آمریکا را به درگیری بی‌معنی اختصاص می‌دهد و امنیت ایالات متحده را در حیاط خلوت خودش تضعیف می‌کند.