آیا اتحادیه اروپا در معرض خطر یک انقلاب ناسیونالیستی قرار دارد؟

به گزارش  راهبرد معاصر ، روزنامه سوئیسی "نویه زوریخه سایتونگ" در مطلبی نوشت در حالی که احزاب سنتی در انتخابات آتی اروپا در معرض تهدید ریزش آراء شدید قرار دارند ناسیونالیست ها می توانند انتظار موفقیت چشمگیری را داشته باشند. اینکه آیا چنین شرایطی سیاست پارلمان اروپا را می تواند به صورت ملموس و مشخص تحت تاثیر قرار دهد به انسجام درونی این گروه ها بستگی دارد.

انتخابات پارلمانی اروپا از 23 تا 26 ماه می در کشورهای مختلف اروپایی برگزار می شود. 373 میلیون واجد شرایط رای دادن از 27 کشور عضو اتحادیه اروپا در این انتخابات شرکت خواهند کرد و بعد از تعویق تاریخ برگزیت این احتمال بالا رفته است که 66 میلیون انگلیسی ها هم بار دیگر برای شرکت در انتخابات پارلمانی اروپا به پای صندوق های رای بروند.

 
 البته مسئله برگزیت در 27 عضو دیگر اتحادیه اروپا حسرت برای خروج از اتحادیه اروپا را کاهش داده است. همچنین نظر سنجی ها نشان می دهند که میزان مشارکت در انتخابات پارلمانی اروپا بعد از چندین سال سیر نزولی، امسال افزایش پیدا خواهد کرد. در عین حال برای نیروهای ناسیونالیست انتظار موفقیت چشمگیری در این انتخابات می رود و به همین دلیل این انتخابات به نزاعی سرسختانه میان پوپولیست ها و طرفداران اروپا تبدیل می شود.

متئو سالوینی، وزیر کشور ایتالیا از حزب افراطی لیگ شمال از وقوع یک انقلاب خبر داده است. "منفرد وبر"، نامزد اصلی فراکسیون حزب مردم اروپا هم از انتخاباتی سرنوشت ساز سخن به میان آورده است. رقیب وی "فرانس تیمرمانس " از حزب سوسیال دموکرات هم از مبارزه ای بر سر روح های اروپایی سخن گفته است.

در ادامه این مطلب آمده است که چنین اظهاراتی البته سرو صداهای مبارزات انتخاباتی است. اما پیش بینی های موجود که به دلایل روش شناختی با احتیاط بسیار قابل توجه انجام می گیرد نشان می دهد که پارلمان اروپایی به گونه ای متفاوت از قبل شکل خواهد گرفت. بر این اساس به احتمال زیاد ما شاهد سقوط احزاب ملی سنتی و جدایی های حزبی در این پارلمان خواهیم بود.

در سال 1999 حزب مردم اروپا EVP و سوسیال دموکرات ها مشترکا دو سوم کرسی های پارلمان اتحادیه اروپا را از آن خود کردند. در سال 2014 نیمی از کرسی ها به دست این گروه ها افتاد. در سال 2019 هم این خطر وجود دارد که احزاب سنتی برای اولین بار اکثریت خود را از دست بدهند.

از یک طرف نیروهای جدید و طرفدار اروپایی از جمله جنبش در حرکت امانوئل ماکرون و یا سبزها می توانند امیدوار به کسب کرسی های بیشتر در پارلمان اروپا باشند و از طرف دیگر نیروهای مشکوک به اروپای راستگرا و چپ گرا بر اساس پیش بینی ها می توانند تا 250 کرسی پارلمان را تصاحب کنند که بعد از برگزیت این کرسی ها از 751 به 705 کاهش می یاید.

ناظران غربی این روزها درباره سه سوال مرتبط با هم بحث می کنند و سوال ها این است که آیا بعد از انتخابات اروپایی یک گروه بندی جدید طرفداران اروپایی در میانه سیاسی پارلمان شکل می گیرد؟ آیا فراکسیون حزب مردم متشکل از دموکرات مسیحی ها در معرض جدایی قرار می گیرد؟ آیا ملی گرایان موفق می شوند نیروهای خود را صف آرایی کرده و مهر خود را در پارلمان بفشارند؟

پاسخ اولین سوال به شخص امانوئل ماکرون، رئیس جمهور فرانسه مرتبط است. جلیقه زردها واقعا رئیس جمهور فرانسه را تحت فشار قرار داده اند اما جنبش "در حرکت" ماکرون با حدود 20 نماینده برای اولین بار به پارلمان اروپا وارد می شود. در حال حاضر برنامه هایی برای همکاری با فراکسیون لیبرال ها در پارمان از طرف این جنبش وجود دارد، اما ماکرون می خواهد نیروهای طرفدار اروپایی بیشتری را زیر پر و بال خود بگیرد. وی همچنین همکاری با نیروهای لیبرال انسانی از فراکسیون حزب مردم اروپا را مد نظر دارد که دیگر نمی خواهند با نخست وزیر راستگرای ملی مجارستان سیاست گذاری کنند.

همچنین پاسخ دومین سوال درباره آینده فراکسیون حزب مردم اروپا هم به "ویکتور اوربان"، رهبر مجارستان بستگی دارد. اواخر ماه مارس این فراکسیون دموکرات مسیحی دچار یک جدایی حزبی شده و عضویت حزب فیدز، نخست وزیر مجارستان در این فراکسیون زیر سوال قرار گرفت. با وجود اینکه این حزب و فراکسیون حزب مردم نهادهایی با دیدگاه های متفاوت هستند اما همچنان نمایندگان حزب اوربان در پارلمان اروپا در این فراکسیون می نشینند. بعد از انتخابات اروپا تنش ها در این فراکسیون سریعا دوباره بالا خواهد گرفت. این احتمال وجود دارد که اوربان و برخی از حامیان ملی محافظه کار او فراکسیون حزب مردم را ترک کرده و به منتقدان راستگرای اتحادیه اروپا بپیوندند.

این وضعیت در پاسخ سوال سوم موثر است که آیا ناسیونالیست های راست گرا در پارلمان جدید اروپا به یک فاکتور قدرت تبدیل می شوند. بر اساس پیش بینی ها در مجموع تا حدود 35 درصد کرسی های پارلمان می تواند بین نیروهای قدرتمند و میانه روی مشکوک به اتحادیه اروپا تقسیم شود. اما این سوال مطرح است که آیا ملی گرایان هم می توانند نفوذ سیاسی خود را گسترش دهند؟

برای اینکه در پارلمان اروپایی یک فراکسیون ساخته شود در حال حاضر 25 نماینده نیاز است که باید از هفت کشور عضو اتحادیه اروپا باشند. امروز نیروهای مشکوک به اتحادیه اروپا در چندین فراکسیون در پارلمان پخش شده اند. چپ های اتحادیه اروپا هم از منتقدین این اتحادیه هستند اما از نظر ایدئولوژیک هیچ ارتباطی با نیروهای راستگرای مشکوک به اتحادیه اروپا ندارند. این نیروها به نوبه خود در سه فراکسیون تقسیم می شوند. محافظه کاران و اصلاح طلبان اروپایی (EKR) با 73 نماینده تحت رهبری محافظه کاران انگلیس قرار دارند و حزب حاکم لهستان هم شامل آن می شود.

ناسیونالیست های انگلیس به رهبری "نایجل فاراق" هم در حال حاضر فراکسیون اروپای آزادی و دموکراسی مستقیم (EFDD) با 42 نماینده را رهبری می کند که تا به حال جنبش پنج ستاره ایتالیا و یا دموکرات های سوئد هم به آن پیوسته اند.گروه اروپای ملل و آزادی (ENF)هم تحت رهبری مارین لپن فرانسوی قرار دارد. از جمله نمایندگان این فراکسیون، اعضای حزب لیگ شمال ایتالیا، حزب افراطی آزادی اتریش و یا حزب آزادی هلند قرار دارند.

در اوایل تابستان سال 2018 "متئو سالوینی"، رئیس حزب لیگ شمال ایتالیا از اتحاد احزاب افراطی که در پارلمان اروپایی به قدرتمندترین جناح تبدیل خواهند شد خبر داد. در اوایل آوریل هم وی مجددا بر این هدف خود تاکید کرد. اما در حال حاضر این هدف به نظر واقع بینانه نمی رسد.

در بخش پایانی این مطلب آمده است که بهر حال در دوره قانونگذاری جدید پارلمان اروپا دستیابی به توافقات معقول و منطقی دشوارتر می شود . نیروهای مشکوک به اتحادیه اروپا طبیعتا از زمان سخنرانی خود در نشست های عمومی استفاده می کنند تا نیروهای طرفدار اروپا را بیشتر به چالش بکشند. امروز پارلمان اروپا به عنوان یک پایگاه دوست با همگرایی مطرح است. اما یک موفقیت انتخاباتی ملی گرایان می تواند شرایط در این تشکل را به شدت تغییر داده و به گونه ای دیگر از آنچه طرفداران اروپایی دوست دارند تبدیل کند.

تا به حال البته نیروهای مشکوک به اروپا در پارلمان مانند کبریت بی خطر رفتار کرده اند. هر چند که آن ها سخنرانی های آتشینی داشته و بخصوص مشروعیت پارلمان اروپا را زیر سوال می برند. با این حال تحت تاثیر برگزیت ناسیونالیست ها می توانند با برنامه های خود مبنی بر اینکه اتحادیه اروپا باید تغییر کند جدی گرفته شوند. آن ها می توانند در کمیسیون های مهم پارلمانی تلاش کنند بر قوانین اعمال نفوذ کرده و خود را به فاکتور قدرت تبدیل کنند.