به گزارش راهبرد معاصر؛ یکی از اتباع افغانستان که سال ها با نیروها و پروژه های آمریکایی در کشورش همکاری داشته و اکنون توسط نیروهای آمریکایی در خاک افغانستان رها شده و آن ها(آمریکایی ها) وی را در مقابل طالبان و تهدیدات احتمالی علیه وی در افغانستان تنها گذاشته اند، در گزارشی به شرح حالِ این روزهای خود در کشورش پرداخته است. این گزارش در نشریه "نیوزویک" منتشر شده و در نوع خود، ابعاد مختلف رویکرد بی ملاحظه دولت آمریکا در قبال افغانستان و مردم این کشور را نشان می دهد.
نویسنده این گزارش که به دلایل امنیتی از ذکر نام وی خودداری شده، می نویسد: «هر زمان که طی دو هفته گذشته، ما صدایِ برخاستنِ یک هواپیما را می شنیدیم، مادرم به من می گفت که این صدا به معنای این است که رها شده ایم. این صدای مردمی است که از افغانستان فرار می کنند، در افغانستان می میرند و یا از برخی هواپیماهای آمریکایی که خاک افغانستان را ترک می کنند آویزان می شوند و در نهایت به پایین سقوط می کنند. با این همه و در شرایطی که جهان، توجهِ اصلی خود را بر اتفاقاتِ وحشتناک چند روز پیش در فرودگاه کابل متمرکز می کرد، اغلبِ پنج ملییون نفری که همچون من و خانواده ام ساکن کابل هستند، فقط و فقط خود را برای آنچه که پس از خروج نیروهای آمریکایی بر سر افغانستان خواهد آمد آماده می کردند.
دو هفته اخیر واقعا هفته های سختی برای افغانستان بوده اند. ما مردم افغانستان در این مدت مدام گوشی های تلفن همراه خود را بررسی می کردیم، به اعضای خانواده خود تماس می گرفتیم، و در حال ترتیب دادن مراسم خاکسپاری عضوی از بستگان، نزدیکان یا دوستان خود بودیم که در تحولات اخیر افغانستان و مخصوصا در جریان حادثه حمله به فرودگاه کابل، جانشان را از دست داده بودند. ما مدام در اضطراب و ترس بودیم که شاید تماس بعدی که با ما برقرار می شود، حاملِ خبرهای بدتری برای ما باشد. با این همه، در این مدت ما تا حد زیادی خود را محصور کرده ایم و سعی داشته ایم کمتر از خانه های خود خارج شویم و پرده های منازلمان را نیز از ترس کشیده ایم.
ما عمیقا نسبت به احتمال وقوع حملات و اقدامات تروریستی از جانب گروه هایی نظیر داعش در افغانستان، با توجه به شرایط به هم ریخته کنونی در افغانستان، نگرانی داریم. از سویی، قیمت کالاهای مختلف نیز در کشورمان به شدت بالا رفته اند. مردم نگران وقوع یک بحران اقتصادی تمام عیار در افغانستان هستند. بسیاری از مردم افغانستان از اقصی نقاط این کشور در قالب پناهجو وارد کابل شده اند. شمار این افراد روز به روز افزایش می یابد و این مساله خود فشار بیشتری را بر بازار افغانستان وارد می کند. در شرایط فعلی قیمت مواد غذایی و دیگر مایحتاج ساده زندگی، به شدت در افغانستان بالا رفته اند.
از طرفی، بسیاری این نگرانی را دارند که روند آموزش و پرورش در افغانستان نیز با اختلال رو به رو شود زیرا بسیاری از معلمان و پرسنل آموزشی زن، نسبت به رفتن سرِ کار مردد هستند. در واقع در این رابطه ابهام هایی فراوانی وجود دارد که به طور خاص مساله آموزش زنان و حضور آن ها در محیط های آموزشی به چه شکل خواهد بود؟ آیا بار دیگر زنان از ادامه تحصیل منع می شوند یا خیر می توانند در قالب ساختار ها و چهارچوب های جدید، همچنان به تحصیل و کار در افغانستان ادامه دهند.
من به عنوان یک شهروند افغان، در سال های اخیر در پروژه های مختلفی از آموزش زبان دری به نیروها و محققان آمریکایی گرفته تا کمک به آن ها جهت انجام پروژه های مختلف در افغانستان، کمک کرده ام. با این حال، اکنون نیروهای خارجی از افغانستان خارج شده اند و افرادی نظیر مرا رها کرده اند.
همچون هزاران نفر از مردم افغانستان که وضعیتی مشابه با من داشتند، من نتوانستم در همان روزهای نخستین آغاز بحران در افغانستان، برای دریافت ویزای ویژه مهاجرتی آمریکا درخواست دهم. آمریکایی ها در این رابطه و بدون توجه به شرایط بحرانی افغانستان، درخواست های عجیب و زمان بَری را از ما مطرح می کردند و تاکید داشتند که بدون برآورده شدن این درخواست ها، روند صدور ویزا برای ما متوقف خواهد شد. من سال ها برای برخی نهادهای آمریکایی و بین المللیِ مستقر در افغانستان(نظیر "انیسیتو صلح آمریکا" و یا "بانک جهانی")، کار کرده بودم. با این حال، آمریکایی ها من را لایق دریافت ویزای آمریکا ندانستند.
آمریکایی ها در روزهای آخر حضور خود در افغانستان، تا حدی محدودیت ها را در روند صدور ویزا کاهش دادند با این حال با توجه به وضعیت بحرانی و فوق العاده در افغانستان، دیگر زمانی باقی نمانده بود که من هم بتوانم درخواست مجدد دهم و از افغانستان خارج شوم.
عدم مدیریت صحیحی رود صدور ویزا توسط آمریکا موجب شد تا من و خانواده ام به شدت سردرگم و گیج باشیم. ما مدام از خود می پرسیدیم: آیا باید در کابل بمانیم؟ آیا باید هرآنچه در افغانستان داریم رها کنیم و سفری پرمخاطره به پاکستان را در پیش گیریم؟
حتی یک راهنمایی و کمک کوچک از طرف آمریکا نیز در وضعیت بحرانی افغانستان، تا حدی می توانست ما را به آینده امیدوار کند و به ما اجازه دهد که بتوانیم در مورد آینده برنامه ریزی داشته باشیم. با این حال آمریکایی ها حتی از این هم دریغ کردند. ما سال ها و در شرایط بسیار سختی با آن ها همکاری داشتیم و اکنون عملا آمریکایی‌ها به ما پشت کردند.
با این همه، ما باز هم صبر می کنیم تا ببینیم که آیا آمریکایی ها و دیگر کشورها و نهادهای بین المللی که به مردم افغانستان وعده دموکراسی، آزادی و دیگر چیزهای شگفت انگیز می دادند، اکنون ما را به دست فراموشی می سپارند یا خیر. بدون تردید خیانت آن ها به ما هیچ گاه از خاطرمان پاک نخواهد شد».