به گزارش راهبرد معاصر؛ طی روزهای اخیر شاهد ابراز مواضع قابل تاملی از سوی مقامات آمریکایی و فرانسوی (در قبال تحولات افغانستان) هستیم. در حالی که انتقادات بین‌المللی از عملکرد دولت رئیس‌جمهور آمریکا در نحوه فرار از افغانستان ادامه دارد، جوبایدن کماکان از خود و عملکردش در این خصوص دفاع می‌کند. نکته جالب توجه آنجاست که بایدن در این خصوص می‌گوید: «آمریکا نمی‌تواند به هر کشوری که سازمان تروریستی القاعده در آن حضور دارد، حمله نظامی کند.»
بایدن در حالی این سخنان را مطرح می‌کند که در سال 2003 میلادی و در حالی که مخالفت افکار عمومی جهان با تصمیم دولت بوش در خصوص اشغال عراق تشدید شده بود، در کسوت یک سناتور دموکرات با این جنگ خانمان برانداز موافقت کرد! اکنون نیز بایدن درصدد آن است تا تجزیه عراق را به عنوان یکی از طرح‌های مبنایی که خود واضع آن بوده است، به سرانجام برساند. تجزیه عراق و افغانستان بر اساس دو مولفه قومیت و مذهب، نقشه خطرناکی است که جو بایدن و همراهانش در کاخ سفید مشغول باز تعریف و تعیین شاخص‌های عملیاتی آن هستند. بنابراین، باید مراقب بود تا از سخنان اخیر بایدن، برداشت متفاوتی در اذهان ایجاد نشود. منظور بایدن از عدم حمله آمریکا به مناطقی که القاعده در آن حضور دارد، نافی ارتباطات پشت پرده آمریکا و این جریان تروریستی نیست. از سوی دیگر، دموکراتهای کاخ سفید بارها نشان داده اند که «جنگ نیابتی» از طریق تقویت نظامی و مالی گروه‌های تروریستی-تکفیری را نسبت به گزینه «اشغالگری مستقیم» ترجیح می‌دهند. بی‌دلیل نبود که در سال 2013 میلادی و با حمایت آمریکا، رژیم صهیونیستی و عربستان سعودی، شاهد تشکیل گروه تروریستی-تکفیری داعش و اعلام موجودیت منحوس آن در منطقه بودیم.
نکته دیگر، به مواضع اخیر «ژان ایو لودریان» وزیر امور خارجه فرانسه در قبال تحولات افغانستان باز می‌گردد. لودریان تاکید کرده است که فرانسه هرگز طالبان را به رسمیت نخواهد شناخت. این در حالیست که همکاری‌های امنیتی و پشت پرده پاریس و اعضای القاعده و طالبان طی دهه‌های گذشته زبانزد تحلیلگران موضوعات امنیتی در حوزه روابط بین‌الملل بوده است. مهم‌ترین دلیل نارضایتی فعلی فرانسوی‌ها از طالبان، این است که این گروه تاکنون به پاریس و لندن اجازه ایجاد منطقه امن در افغانستان را نداده است. صورت مسئله این است که فرانسه و انگلیس به عنوان دو عضو ناتو سعی دارند طالبان را در خصوص ایجاد منطقه امن در افغانستان مجاب کنند و به بهانه همین موضوع، حضور دوباره خود در این کشور را تضمین کنند. اگرچه این حضور ظاهرا تحت نظارت سازمان ملل صورت می‌گیرد اما سوابق ایجاد مناطق امن نشان می‌دهد که اعضای غربی شورای امنیت، نگاه طمعکارانه‌ای نسبت به آنها دارند. قطعا اصرار لندن و پاریس در خصوص ایجاد منطقه امن در افغانستان، نه با هدف استقرار صلح و ثبات در این کشور، بلکه با هدف انهدام دوباره زیر ساخت‌های سیاسی و امنیتی در این کشور و بحران‌سازی امنیتی مزمن در این کشور صورت می‌گیرد. از این رو باید مراقب بازی خطرناک کاخ الیزه و انگلیس در افغانستان بود.