به گزارش «راهبرد معاصر»، مولود کعبه کسی که چنان جایگاه و منزلتی رفیع دارد که خداوند برای ولادتشان دیوار کعبه را برای مادر بزرگوارشان فاطمه بنت اسد شکافت مظلومانه و در حالیکه مردم حق ولایتشان را زیر پا گذارده بودند در مسجد به شهادت رسیدند.
نوزدهم ماه رمضان سال 40 هجری قمری شبی بود که مرغکان ناآرام راه امیر المومنان را بستند تا از خانه به سمت مسجد و جایی که قرار بود شمشیر کین و عداوت بر فرق عدالت فرود آید، رهسپار نشوند. اما امام با مهربانی از کنار آنها عبور کرد تا به اذن موذن به نماز را اقامه کند. اما امام علی(ع) که یار و یاور همیشگی اسلام ناب محمدی و همراه پیامبر و جانشین بر حق رسول خدا بود در حالیکه به دنبال اجرای عدالت بود و محیای کارزاری برای مقابله با بدترین های زمان بود توسط شمشیر زهرآگین ابن ملجم در چنین شبی از ناحیه فرق سر مجروح شدند.
امام علی (ع) در زمان شهادت شصت و سه بهار از عمر پربرکت خویش را پشت سر گذاشته بود. در شب شهادت،همچون سال‌های گذشته در خانه یکی از فرزندان یعنی دخترشان ام کلثوم میهمان بود. در آن شب همانند گذشته امام هنگام افطار بیش از سه لقمه غذا نخورد. امام بارها سخن از وعده خداوند و خبر شهادت شان دادند و حتی خواب پیامبر و خبر میهمانی بر آن حضرت را به ایشان در خواب داده بودند.
امام علی (ع)، رفته رفته آماده رفتن به مسجد برای اقامه نماز شدند. روایت است هنگام خروج حضرت از درب منزل، مرغابی‌ها راه را بر امام بستند و قلاب در به کمر ایشان گیر کرد، تا امام به مسجد نرود. اما امام راهی مسجد شد تا ابن ملجم شقاوت را در حق اسلام به کمال برساند.
روایات متعددی حکایت از آن دارد که امام در درون مسجد و در حال سجده مورد حمله ابن‌ملجم واقع شده است. در نقل‌های دیگری آمده است که امام در حال بیدار کردن مردم برای نماز بود که مورد حمله قرار گرفت. اما منابع موجود تاریخی بیشتر اشاره به نقل نخست کرده‌اند. با این حال امام علی(ع) دو روز بعد از این ضربه زهرآگین به شهادت رسیدند و به وصیت خودشان مخفیانه در نجف دفن شدند.
روایت است که حضرت علی (ع) در روزهای جراحت و بستری در منزل وصایای بسیاری بر زبان جاری ساختند؛ من جمله اینکه: ای فرزندم حسن تو را وصیت می‌کنم که نماز را در وقت فضیلتش به جای آوری و زکات را به موقع به اهلش برسانی و در هر چیز که برای تو مبهم و مشتبه است، خاموش باش.
در کارها، میانه‌رو بوده و حالت خشنودی و غضب، با عدالت رفتار نمایی و با همسایگان خود، به نیکی رفتار نموده و مهمان را گرامی بداری و بر اهل بلا، ترحم نمایی، و صلۀ ارحام کنی." آن‌گاه امام علی (ع) به محمد حنفیه فرمودند: "آیا آنچه به وصیت کردم، به خاطر سپردی"؟عرض کرد! آری. فرمودند: "تو را نیز به همان‌ها، و بزرگداشت و احترام دو برادرت که حق بسیاری بر تو دارند، وصیت می‌کنم. پس از فرمان آنها پیروی کن و بدون نظر آن دو، اقدام به کاری نکن"
حضرت به امام حسن (ع) فرمودند: "ای فرزندم صبر پیشه کن که به زودی فتنه‌ها و آشوب‌های منافقان از هر سو به طرف شما نشان می‌رود و از شما انتقام می‌گیرند. پس صبر پیشه کنید که عاقبت صبر نیکو است."به امام حسین (ع) فرمودند: "ای فرزند تو را شهید خواهند کرد. پس تقوای الهی را پیشه کن و بر بلای او صبر نما."
حضرت علی (ع) امام اول همه مذاهب شیعه، صحابی، راوی، کاتب وحی و چهارمین خلیفه از خلفای راشدین نزد اهل سنت است. وی پسرعمو و داماد پیامبر اکرم (ص)، همسر حضرت فاطمه (س)، پدر و جدِ یازده امام شیعه است. پدر او ابوطالب و مادرش فاطمه بنت اسد بوده است. در کعبه زاده شد و نخستین مردی بود که به پیامبر اسلام (ص) ایمان آورد. از نظر شیعه، علی (ع) به فرمان خدا و تصریح پیامبر (ص)، جانشین بلافصل رسول خدا (ص) است.
ولادت حضرت علی بن ابیطالب (ع) در سیزدهم رجب سال سی‌ام عام‌الفیل در حدود سال ۶۰۰ میلادی یعنی ۲۳ سال قبل از هجرت پیامبر اکرم (ص) در شرایط منحصر به فردی در داخل کعبه مکه مکرمه رخ داد. ازدواج حضرت فاطمه زهرا (س)، دختر پیامبر (ص) با امیرالمونین (ع) اتفاق مهمی در تاریخ شیعیان است.
امام علی (ع) قرآن ناطق و امام معصوم و انسان کاملی است که تمام رفتار و سخنان و تأییدات او برای ما حجّت و اعتبار دارد . او به هنگام خشم بر دشمنان خدا قاطع ولی در مقابل کودک یتیم آن قدر متواضع و مهربان بود که در برابر طفل یتیم روی خاک می نشست، دست مرحمت بر سر او گذاشته و آه می کشید و می فرمود:بر هیچ چیزی مثل کودکان یتیم آه نکشیده ام.
حضرت در 21 رمضان و پس از تحمل دو روز جراحت به شهادت رسیدند.