به گزارش راهبرد معاصر. وبگاه نشریه آمریکایی هیل نوشت: کودکان بدون همراه که از مرز آمریکا عبور می‌کنند و به دنبال امنیت و پناهندگی هستند، در اختیار دفتر اسکان پناهندگان وزارت بهداشت و خدمات انسانی قرار می‌گیرند. در ماه دسامبر، ۱۰ هزار و ۷۷۵ کودک در مراکز نگهداری آوارگان در انتظار پذیرش توسط بستگان یا خانواده‌های که سرپرستی آن‌ها را بر عهده می‌گیرند و همچنین رسیدگی به پرونده‌های مهاجرتی بودند.
برای بسیاری از کودکان مهاجر بدون همراه و جدا شده از خانواده، مدت زمان نگهداری آن‌ها تحت حضانت دفتر اسکان پناهندگان می‌تواند بسیار ناامید کننده و آسیب زا باشد. آن‌ها در یک محیط محدود دور از خانواده و پر از افراد غریبه قرار می‌گیرند، با مشکلات زبان روبرو هستند و باید با استرس و عدم اطمینان انتظار برای پیوستن به خانواده مقابله کنند. تماس‌های منظم با خانواده برای کودکان تحت سرپرستی دفتر اسکان پناهندگان به منظور ایجاد احساس ثبات و امنیت در میان این شرایط استرس زا و دشوار و همچنین حفظ روابط کودکان با اعضای خانواده که ممکن است روزها، هفته‌ها یا حتی ماه‌ها از آن‌ها جدا باشند، ضروری است.
با توجه به اهمیت ارتباط با مراقبین برای کودکان، قوانین داخلی و بین‌المللی این اجازه را به کودکان می‌دهد که بتوانند با خانواده‌ها و سرپرستان خود، ارتباط مستمر داشته باشند. با این حال، علیرغم دستوراتی که مراکز بازداشت دفتر اسکان پناهندگان را ملزم به تسهیل تماس بین کودکان و خانواده هایشان می‌کند، در عمل، کودکان بدون همراه، با سیاست‌های ارتباطی بسیار ناکافی، غیرانسانی و مضر برای رفاه آن‌ها مواجه می‌شوند.
هیل نوشت: دفتر اسکان پناهندگان در خط مشی خود اشاره می‌کند که باید فرصتی برای کودکان فراهم شود تا دست کم دو تماس تلفنی در هفته (با حداقل مدت زمان هر کدام ۱۰ دقیقه) با اعضای خانواده و یا حامیان مالی برقرار کنند. اگرچه خط مشی دفتر اسکان پناهندگان بیان می‌کند که این محدوده حداقلی است، بسیاری از مدافعان و کودکان تحت حضانت دفتر اسکان پناهندگان توصیف می‌کنند که از این دستور العمل به عنوان سقف استفاده می‌شود و کودکان به حداکثر دو تماس تلفنی ۱۰ دقیقه‌ای در هفته و در برخی موارد، حتی کمتر محدود می‌شوند.
تحقیقات به طور مداوم نشان می‌دهد که کودکان برای رفاه و رشد مناسب جسمی، عاطفی، شناختی و اجتماعی به حمایت یک مراقب پاسخگو نیاز دارند. هنگامی که کودکان از اعضای خانواده جدا می‌شوند و محدودیت‌هایی برای توانایی آن‌ها برای برقراری ارتباط با آن‌ها اعمال می‌شود، کودکان استرس سمی را تجربه می‌کنند که می‌تواند منجر به تغییرات پایدار و دائمی در ساختار مغز شود.
اثرات فوری می‌تواند از مشکل در خوردن و خوابیدن تا مشکلات رفتاری متغیر باشد. در آن حال کارکنان دفتر اسکان پناهندگان می‌توانند با نوشتن گزارش‌های رویداد مهم که می‌تواند منجر به اقامت طولانی‌مدت کودک در حبس و قرار گرفتن در یک مرکز محدودتر شود، کودکان مبتلا به این مشکلات رفتاری را تنبیه کنند. در درازمدت، کودکانی که از برقراری ارتباط با خانواده خود محروم هستند، ممکن است ناتوانی در یادگیری، افسردگی و اضطراب مداوم را تجربه کنند.
فراتر از تحقیقات، این احساسات توسط خود بچه‌ها به اشتراک گذاشته می‌شود. کودکان بدون همراه قدیمی که در بازداشتگاه دفتر اسکان پناهندگان مورد تحقیق موسسه عدالت ورا، قرار گرفتند، میزان تماس با مراقبین اولیه را ناکافی توصیف کردند. این گزارش خاطرنشان می‌کند که بسیاری از جوانانی که ورا با آن‌ها صحبت می‌کرد، تنها این حداقل زمان را برای برقراری ارتباط با اعضای خانواده‌شان دریافت کردند، مدت زمانی که به عقیده آنان کافی نبود.
یکی از افرادی ذکر شده در این گزارش اعلام کرد: این تماس‌ها به ما کمک می‌کند احساس کنیم آزادتر هستیم که اگر مشکل یا مساله‌ای داشته باشیم می‌توانیم در خصوص آن با خانواده‌مان صحبت کنیم.
این نشریه آمریکایی در پایان نوشت: ما در زمانی زندگی می‌کنیم که فناوری، ارتباطات از راه دور را به راحتی در دسترس قرار داده است. بستر‌های متعددی از کنفرانس آنلاین گرفته تا برنامه‌های ارتباطی در حال حاضر وجود دارند تا چنین ابزار‌های ارتباطی را به راحتی و ارزانی انجام دهند. این راه حل نیازی به تغییرات پیچیده در قوانین سختگیرانه مهاجرت ندارد. این کار سنگینی برای دولت نیست که آنچه را که درست است انجام دهد و اطمینان حاصل کند که کودکان می‌توانند دست کم با عزیزانشان بیشتر در تماس باشند./ باشگاه خبرنگاران