به گزارش "راهبرد معاصر"؛ آنطور که مشخص است ایالات متحده امریکا و در راس آن دولت دونالد ترامپ سرمایه گذاری زیادی برای نشست ورشو انجام داده است. از زمانی که پمپئو وزیر امور خارجه ایالات متحده در ماههای قبل گروهی ویژه را بر علیه ایران تشکیل داد و برگزاری اجلاس ورشو را در دستور کار خود قرار داد، سعی شد مثلث واشنگتن، تل آویو و ریاض گسترده تر شود و آن را به اجماعی جهانی و بین المللی بر علیه ایران تبدیل کنند و هدف آن ها از برگزاری اجلاس ورشو به طور خاص همین بود.
اما در عمل شاهد آن بودیم که ایالات متحده آمریکا نتوانست در این مسیر متحدان اروپایی خود را راضی کند و در نهایت نشست ورشو در شرایطی برگزار می شود که هیچ یک از رسانه های غربی عملا چشم انداز مثبتی که در راستای تحقق اهداف ترامپ باشد برای آن در نظر نگرفته اند.
آنطور که مسلم است اجلاس ورشو صحنه آشکار سازی شکست استراتژیک ایالات متحده آمریکا در قبال ایران است. از این جهت که عملا واشنگتن نمی تواند پروژه ایران هراسی را در جریان این نشست پیش ببرد و برعکس، شاهد این هستیم که کشورهای دنیا این پروسه را پس می زنند. به لحاظ تاکتیکی شاهد این هستیم که ایالات متحده آمریکا در برگزاری یک نشست در روش ها شکست خورده و کنفرانسی که می خواستند وجهه ضد ایرانی به خود بگیرد، از نظر اجرایی به شکل کامل شکست خورد.
در مورد برخورد با ایران بین آمریکا و متحدانش اختلاف نظر وجود دارد. اساسا اختلافات موجود بر سر ایران را می توان در چند سطح بررسی کرد. نخست سطح درون آمریکایی است. در مورد نحوه مواجهه با ایران بین سیاستمداران آمریکایی اختلاف نظر وجود دارد. در دوران ریاست جمهوری بوش پسر برژینسکی مشاور امنیت ملی اسبق آمریکا عملا به مقامات آمریکایی توصیه کرد که تنها راه پیش روی آنها شناسایی ایران قدرتمند و یادگیری قاعده زندگی در کنار آن است. بسیاری از سیاستمداران و استراتژیست های حتی رئالیست و واقع گرای آمریکایی روی این نکته تاکید دارند که تقابل با جمهوری اسلامی ایران فقط هزینه های ایالات متحده را در نظام بین الملل بالا می برد.
در دوران ترامپ نیز به همین صورت است و شاهیدم که نه تنها بین دموکرات ها و جمهوری خواه ها در بحث برخورد با ایران اختلاف نظر وجود دارد، بلکه در میان جمهوری خواهان نیز اختلافاتی در این موضوع دیده می شود و هرگز در تاریخ آمریکا این اختلافات چنین پررنگ نبوده است. یک سطح نیز سطح آمریکایی - اروپایی است، به خصوص بعد از خروج ترامپ از برجام اختلافاتی ایجاد شد که ما از آن ها به عنوان "اختلافات دو سوی آتلانتیک" تعبیر می کنیم. یک سری اختلافات نیز بین آمریکا و متحدین خود وجود دارد که واشنگتن همیشه سعی در لاپوشانی آن ها داشته و قطعا در جریان ورشو عینیت خواهد یافت و حتی کسانی که دشمنان ایران هستند و به صورت صریح این نکته را اعلام می کنند، باز با یک ضریب و چاشنی احتیاط، با جمهوری اسلامی ایران برخورد می کنند و این ضریب در خصوص هریک از آن ها متفاوت است.
برخی از آن ها نسبت به هرگونه واکنش جمهوری اسلامی ایران به این نشست و عواقب و آثار آن هراس دارند و برخی جانب احتیاط را رعایت می کنند و برخی دیگر نیز، سعی دارند با دقت بیشتری در این خصوص برخورد کنند. آنچه مسلم است اینکه ترامپ بعد از دو سال حضور در کاخ سفید و علی رغم ادعایی که در خصوص بحث قدرتمند کردن آمریکا داشت نه تنها واشنگتن را به نقطه قدرت نرسانده است بلکه نتوانسته اجماع جهانی و حتی اجماع بین متحدین خود را بر علیه ایران سازماندهی کند.
نکته تصوف منطقه ای جمهوری اسلامی ایران در شکست نشست ورشو و اساسا رویکرد تهاجمی ایالات متحده در قبال ایران بسیار مهم است. کشورهای غربی هم در پشت پرده و هم به صورت آشکار به خوبی می دانند که از سال 2011 میلادی که بحران ها در کشور سوریه عملا آغاز شد تا به امروز، جمهوری اسلامی چگونه توانست تحولات منطقه ای را مدیریت کند و در نهایت ما شاهد هزینه های تصاعدی ناشی از شکست غرب در منطقه بودیم. چه در سوریه و چه در یمن و چه در عراق مدیریت گروههای تکفیری که از سوی غرب اعمال می شد.
آن ها در حال حاضر هزینه زیادی در منطقه صرف کردند و سرمایه گذاری راهبردی خود را در این معادله از دست دادند. امروزه در این شرایط بسیاری از بازیگران منطقه ای بر روی گزینه برژینسکی که به آن اشاره شد معطوف شده اند و آن شناسایی ایران قدرتمند است. بسیاری از اندیشکده ها در غرب و آمریکا اذعان می کنند که ایران یک بازیگر قدرتمند در منطقه است و لازم است این نکته در معادلات آمریکا به عنوان یک حقیقت و یک فاکتور مهم و حیاتی پذیرفته شود. بسیاری از کشور های غربی با اینکه با ماهیت انقلاب اسلامی و ماهیت جمهوری اسلامی ایران موافق نیستند، اما ایران را به عنوان یک بازیگر تاثیر گذار و قدرتمند که چاره ای جز گفتگو با او ندارند پذیرفته اند و همین اقتدار و قدرت باعث شده است جمهوری اسلامی ایران بتواند در عمل در این معادله برتری پیدا کند و کشورهای غربی عملا نسبت به موضوع شناسایی ایران و پذیرش ایران قدرتمند اتفاق نظر پیدا کنند.
اساسا بستر و ریشه شکست آمریکا در اجلاس ورشو نیز، قدرت منطقه ای و قدرت داخلی ایران است. قدرت داخلی که در جریان راهپیمایی 22 بهمن امسال مشاهده شد و قدرت منطقه ای که مصادیق و نماد های آن را در سوریه و یمن و عراق مشاهده کرده و می کنیم.