وال‌استریت‌ژورنال: نشست ریاض حامل پیام ناگوار برای غرب است
به گزارش راهبرد معاصر؛ در یادداشتی در روزنامه وال استریت ژورنال با اشاره به برگزاری مذاکرات هیات‌های دیپلماتیک بلندپایه آمریکا و روسیه در عربستان سعودی، آمده است: اگر فرض کنیم که رویکرد «دونالد ترامپ» رئیس‌جمهور آمریکا نسبت به این موضوع استدلال معقولی دارد، این نشست فضایی بوده که آمریکا فرصت پیدا کرده به کرملین بگوید در صورتی که مسکو مسیر خروج پیشنهادی را نپذیرد، ممکن است چه کار‌هایی صورت دهد، اما لازم بود که این پیام به طور غیرعلنی و بدون حرکات نمایشی گیج‌کننده انجام شود.
در این مطلب که به قلم «هولمن دبلیو جنکینز جونیور» عضو هیات تحریریه این روزنامه نوشته شده، آمده است: این متاسفانه، آغاز راه است، نه پایان آن؛ این‌که از اوکراین بخواهیم بپذیرد دموکراسی‌های غربی به شکل فعلی هستند.
در ادامه این مطلب با اشاره به این که باید برخی عوامل در مسیر رهبری غرب در بحران ایجادشده به واسطه جنگ اوکراین برطرف شود، عنوان شده «جلو آمدن کسانی که آماده‌اند کاری را که اکنون لازم است انجام شود را بر عهده بگیرند، زمان‌بر است.»
جنکینز در این یاداشت آورده است: دونالد ترامپ پاسخی نیست که دنبالش بوده‌ایم، هیچ وقت نبوده است. سوال شخص اوست. نام بردن از «هیلاری کلینتون»، «جیمز کومی»، «آدام شیف»، «جو بایدن» «آنگلا مرکل» و رسانه‌های ملی ما یادآور این است که قدرت گرفتن ترامپ، تا چه اندازه نتیجه عملکرد دشمنان او بوده است.
نگارنده در این یادداشت آورده است: تصمیم «جو بایدن» رئیس‌جمهور پیشین آمریکا در مورد اوکراین تنها این بود که جنگ را از دستور کار خارج کند تا زمانی که بتواند دوباره انتخاب شود و سپس بر سر شرایطی مذاکره کند که قطعا، شامل عضویت در ناتو یا بازپس‌گیری سرزمین‌های تصرف‌شده نمی‌شد.
یکی از وزاری پیشین دولت زلنسکی در پیامی در شبکه اجتماعی ایکس نوشت که «ما فقط نمی‌خواستیم اقرار کنیم که تفاوت میان بایدن و ترامپ این است که ترامپ آنچه بایدن فکر می‌کرد و انجام می‌داد را با صدای بلند بیان می‌کند.»
نگارنده معتقد است: عضویت در ناتو و تجدید تسلیحاتی در مقیاس کلان بهترین راهکار ممکن خواهد بود. اما بیشتر اعضای ناتو با هیچ کدام از این گزینه‌ها موافق نیستند. آنها مایل به هزینه کردن برای ارتش‌های خود نیستند و بنابراین، نمی‌خواهند اوکراین، ناتو را درگیر یک رویارویی با روسیه کند.
در ادامه این مطلب آمده است: سوی دیگر ماجرا گلایه آنها از این است که گویی آمریکا در مذاکره با پوتین می‌تواند اروپا یا اوکراین را وادار به هر کاری کند. واقعیت این است که او نمی‌تواند چنین کاری کند. آنها آزاد هستند. میزان تولید ناخالص داخلی اروپا ۱۲ برابر روسیه است.
وال استریت ژورنال نوشته است: «کر استارمر» نخست‌وزیر انگلیس و همتایانش می‌توانند فردا به کی‌یف نیرو اعزام کنند. فنلاندی‌ها می‌تواند برای یادآوری فاصله ۲ ساعته سن‌پترزبروگ با مرز‌های این کشور به پوتین، رزمایش برگزار کنند. لهستان و لیتوانی با مشارکت ارتش‌های چک و آلمان می‌توانند به او نشان بدهند که تصرف منطقه کالیننگراد او در حاشیه دریای بالتیک عملیاتی پنج‌دقیقه‌ای است. دریای بالتیک را نیز می‌توان با حضور فعالانه نیروی دریایی یک کشور اروپایی برای کشتیرانی روسیه به جایی نامناسب تبدل کرد.
در بخش پایانی این یادداشت ادعا شده است: با نگاهی به ضعف طرف مقابل می‌بینیم پوتین بیشتر از سرزمین، به نمایش‌ها و آیین‌هایی نیاز دارد که ضرورت وجودش را در خانه تقویت کند.
«سرگئی رادچنکو» تاریخ‌نگار در کتاب جدیدش تکیه می‌کند که «چگونه رهبران روس و شوروی به غرب نگاه می‌کردند تا جایگاه و مشروعیتی را به دست آوردند که نهاد‌های داخلی‌شان نمی‌توانستند فراهم کنند. ترامپ یکی از رئیس‌جمهور‌هایی است که به طور غریزی نیاز پوتین را درک می‌کند»./ایسنا