چرا سیدالشهدا (ع) با آگاهی از شهادت خود به کربلا رفت؟
به گزارش راهبرد معاصر، پرسشی ژرف که قرن‌ها وجدان بشریت را به تأمل واداشته است: چرا امام حسین(ع) با آگاهی کامل از شهادت خویش، راهی کربلا شد؟ این انتخاب سرنوشت‌ساز، فراتر از یک نبرد تاریخی، درسِ جاودانه‌ای در باب مسئولیت، شجاعت و دفاع از حقیقت است.
بنا بر روایت حوزه نیوز،در گفت‌وگوی پیش‌رو، حجت‌الاسلام والمسلمین محمدعلی مروجی طبسی، عضو هیأت علمی دانشگاه حضرت معصومه(س) به تحلیل ابعاد این موضعِ الهی می‌پردازد.
نهی از منکر تکلیفی تا پای جان
امام حسین(ع) در وصیت‌نامه مشهورشان به محمد حنفیه و پاسخ شفاهی‌شان به ابن‌عباس، یکی از علل نهضت و خروجشان از مدینه به عراق را امر به معروف و نهی از منکر بیان فرموده‌اند.
ایشان عملا نشان دادند که در مواردی به خاطر این فریضه الهی، می‌توان جان و مال و فرزندان را فدا کرد و دیگر وقوع «ضرر» به جسم و جان و مال اهمیت ندارد.
اگر «معروف» و «منکر» از مواردی باشد که از نظر اسلام دارای اهمیت بسیار باشد مانند هتک ناموس مسلمانان، وقوع بدعتها و تحریفات، از بین رفتن اساس دین و آثار اسلام، محو شدن شعائر اسلامی و... دیگر، ضرر جانی یا مالی سبب رفع تکلیف امر به معروف و نهی از منکر نمی‌شود خصوصا آنکه سکوت عالمان دین در برابر چنین منکراتی موجب هتک اسلام و تضعیف عقائد مسلمانان شود. امام حسین(ع) در جایگاه سبط و جانشین رسول‌خدا(ص) و شخصیتی که قول و فعل و سکوت و
مواضعش، مورد توجّه خاصّ جهان اسلام بود؛ نهی از منکر را گرچه منتهی به کشته شدنش شود، تکلیف خود می‌دانست؛ زیرا یزید بلکه حزب سیاسی اموی، دین‌ستیز، بدعت‌گزار، فسادگر و فسادانگیز بودند و سکوت امام‌حسین(ع) در برابر حاکمی چون یزید و هم‌حزبیان او، می‌توانست به منزله تأیید این جریان خطرناک تلقی شود.
بنابراین امام‌حسین(ع) عملا نشان داد که اگر اساس اسلام در خطر نابودی باشد، وظیفه او و هر مسلمانی است که امر به معروف و نهی از منکر کند، هر چند انجام این فریضه الهی، جان و مال و آبروی او را در خطر قرار دهد. هر ضرری در مقابل حفظ اساس دین، کم اهمیت است.
شهادت امام حسین(ع): سند جاودان رسوایی بنی‌امیه
رسوایی و کنار رفتن نقاب از چهره بنی‌امیه در میان امت اسلامی بلکه در جهان بشریت، دستاورد بسیار مهمّ قیام سرخ امام حسین(ع) است که فقط با شهادت مظلومانه ایشان و یاران وفادارشان، و نیز اسارت خاندان گرامی آن حضرت(ع) ممکن بود.
بنی‌امیه نه فقط یک قبیله که قوی‌ترین حزب سیاسی دوران صدر اسلام بودند و سلطنت‌گرایی، عدم اعتقاد به مبانی و موازین اسلام، فسادگری و فریب‌کاری از جمله ویژگی‌های مهمّ این حزب خطرناک به شمار می‌رفت.
آنان پس از فتح مکّه، به ناچار نقاب اسلام بر چهره زدند و کفر خود را پنهان کردند. آنچه می‌توانست پرده از نفاق این حزب سیاسی بردارد و قساوت، خونریزی، و بی‌رحمی و دین‌ستیزی آنان را در معرض چشم و وجدان جهانیان نشان دهد، جنایاتی است که این حزب خطرناک در کربلا مرتکب شدند: کودک‌کشی، ترساندن زنان و کودکان، منع آب و غذا و... . عاشورای خونین کربلا در سال ۶۱هجری و بلکه اسارت خاندان ارجمند اباعبدالله(ع)، صحنه نمایاندن چهره واقعی حزب اموی با مدیریت و تدبیر امام حسین(ع) است؛ بنابراین افشاگری از ماهیت حزبی که فتنه بزرگ و غده چرکین امت اسلامی بود، ارزش داشت حتی اگر به کشته شدن منتهی گردد./خبرآنلاین