ناگفته‌های «کریدور آیمک»
به گزارش «راهبرد معاصر»؛ پیمان ابراهیم که با هدف عادی سازی روابط کشورهای عربی و اسلامی با رژیم صهیونیستی در دولت نخست دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا بنیان نهاده شد، ابعاد مختلفی دارد و صرفاً نباید آن را محدود به حوزه سیاسی و دیپلماتیک دانست. این پیمان که افزایش اعضایش در دولت دوم ترامپ نیز با جدیت دنبال می شود، بر آن است با طرح ابتکارهای تازه، زمینه را برای تغییر معادلات ژئوپلیتیک و اقتصادی به ویژه در منطقه غرب آسیا به سود رژیم اشغالگر قدس فراهم کند؛ موضوعی که در صورت تحقق، به این پیمان عمق می بخشد.
آمریکا خود را در نوعی نبرد اساسی با طیف قدرت های نوظهور جهان درنظر می گیرد. این کشور سعی دارد در مناطق گوناگون، رقبای خود را تضعیف کند
در این رابطه، پروژه کریدوری آیمک یکی از ابتکاراتی بود که ذیل پیمان ابراهیم مطرح شده است و آمریکا و صهیونیست ها با جدیت به دنبال اجرایی‌کردن آن هستند. طبق پروژه یادشده، کشورهای عربی خلیج فارس امکان می یابند به صورت زمینی کالاها و صادرات خود را به بنادر اراضی اشغالی منتقل و از آنجا امکان صادرات به بخش های مختلف دنیا به ویژه اروپا و آمریکا داشته باشند.
در دولت دوم ترامپ و در مدت اخیر بارها شاهد بوده ایم بر اجرایی شدن این پروژه تأکید شده است؛ موضوعی که به طور خاص چهار دستورکار محوری را در راستای منافع آمریکا و رژیم اشغالگر قدس دنبال می کند.
نخست، اینکه اجرایی شدن پروژه کریدوری آیمک با کاهش وزن راهبردی تنگه هرمز و تنگه باب المندب همراه خواهد بود. به طور خاص تنگه هرمز در نظارت و رصد ایران قرار دارد و موقعیت جغرافیایی راهبردی کشورمان در نظارت بر تنگه، یکی از اهرم های قدرت‌ساز ایران است. حال در صورت اجرایی‌شدن پروژه آیمک، وزن راهبردی ایران با استفاده از اهرم تنگه ترمز به نحوی منفی تحت تأثیر قرار خواهد گرفت. این در حالی است که رژیم اشغالگر قدس زمینه تازه ای برای تنش‌زایی علیه ایران و ضربه زدن به منافع ملی کشورمان می‌یابد.
دوم، اینکه اجرایی‌شدن پروژه آیمک در عمل به معنای پیشرفت در به رسمیت شناختن سیاسی-اقتصادی رژیم اشغالگر قدس از سوی برخی کشورهای عربی منطقه است. وابستگی متقابل اقتصادی کشورها به یکدیگر، آنها را به هم نیازمند می کند و این موضوع می تواند بنیانی برای روابط عمیق‌تر باشد. این همان موضوعی است که آمریکا و رژیم صهیونیستی با اجرایی کردن پروژه آیمک به دنبالش هستند و سعی دارند از این رهگذر، موقعیت رژیم صهیونیستی را در جهان بهبود بخشند.
سوم، اینکه آمریکا خود را در نوعی نبرد اساسی با طیف قدرت های نوظهور جهان درنظر می گیرد. در قالب این نبرد، این کشور سعی دارد در مناطق گوناگون، رقبای خود را تضعیف کند و مانع از سقوط هژمونی جهانی‌اش شود. در این چارچوب، اجرایی‌شدن پروژه کریدوری آیمک نوعی نبرد آشکار واشنگتن علیه تهران با هدف مهار ایران نیز تعبیر می شود؛ موضوعی که آمریکایی ها نگاهی جدی به آن دارند و به این وسیله سعی می کنند ایران را به بازیگر حاشیه ای در قالب معادلات کلان اقتصادی و راهبردی منطقه غرب آسیا تبدیل کنند.
چهارم، اینکه پروژه کریدوری آیمک بر آن است به موقعیت وخیم و به شدت ضعیف رژیم صهیونیستی در محیط بین المللی خاتمه دهد و این رژیم را از انزوای گسترده ای که به آن دچار است، خارج کند. در شرایط کنونی، ملت های منطقه و جهان به هیچ عنوان دیدگاه مثبتی نسبت به رژیم صهیونیستی ندارند و این رژیم نیاز دارد با طرح ابتکارات تازه، فضای میدانی را تغییر دهد و فرصت های تازه ای را به نفع خود خلق کند. این همان چیزی است که با اجرایی‌شدن پروژه آیمک امکان تحقق می یابد. با وجود این، واقعیت اینکه موانع و چالش های میدانی برای تحقق پروژه فراوان هستند و اینطور نیست کنشگری صِرف آمریکا و رژیم صهیونیستی به معنای تحقق آن چیزی باشد که می خواهند.