درباره «جان‌دار» فیلمی از دو کارگردان جوان/قصه گو و جذاب ولی با بازی بد کوثری
به گزارش راهبرد معاصر؛ در سینمای ایران مرسوم نبوده و نیست که دو نفر با هم یک فیلم بسازند. یا در فرهنگ ایرانی زیاد کار جمعی برای یک اثر واحد بسیار کم وجود دارد. با این همه، «جان‌دار» دو کارگردان دارد، حسین امیری دومادری و پدرام پورامیری، که با هم این فیلم را ساخته و در تیتراژ نیز اسمشان با هم می‌آید. همین کار دونفری و جمعی، خودش یک امتیاز برای فیلم است زیرا می‌تواند سبب تبیین کار تیمی باشد.
اولین فیلم این دو کارگردان جوان اما، بسیار فیلم جان داری‌ست. قصه‌گو، شخصیت‌پردازانه و بسیار درون متنی است. شروع فیلم بسیار چشم گیر و سینمایی است. دراماتیزه کردن یک شادی به اوج غم و فاجعه به خوبی رخ می دهد و تماشاگر را سر جایش میخ کوب می کند. قصه شاید تم تکراری ای داشته باشد و مخاطب را یاد سریال محمدرضا هنرمند «لبه تیغ» بیاندازد ولی فیلم خود را از بند کلیشه ها رها می کند و بواسطه شخصیت پردازی های کاراکترهای اثرش، قصه خودش را نقش می دهد.
دوربین در فیلم «جان دار» برای حس آمیزی روایت خود را به خوبی حذف کرده و مخاطب حضور کارگردان را در فیلم حس نمی کند. قصه گوست و از پرداختن به زواید می پرهیزد. در نقطه درست خود را تعریف کرده و پرسوناژ را به خوبی روایت می کند.
چشمگیرترین وجه فیلم، بازی های «جان دار» است. بجز باران کوثری، همه بازیگران فیلم در ایده آل ترین نقطه خود قرار دارند. جواد عزتی نقش منی را چنان بازی کرده و هیچ ردی از بازی های پیشین اش مشخص نیست. معتمد آریا بعد از مدت ها نقش زنی منفی را بازی کرده که بسیار باور پذیر و اثر گذار است. حامد بهداد که گویی به پختگی رسیده، از نقش فراتر نرفته و کاملا در نقش خود جا شده است. علی شادمانی به قطع بهترین بازی خود را در طول عمر بازیگریش ارایه داده و تصویری که از خود ارایه داده امید بخش مسیر آینده اوست. مسعود کرامتی بعد از مدت ها نقشی بازی کرده که به چشم می آید و درست دیده می شود.
اما نقص «جان دار» بازی بد و همچنین انتخاب نادرست او برای این نقش است. نقش او در فیلم قرار است قربانی باشد و باید بازیگری برای این نقش انتخاب می شد که مخاطب با دیدنش دلش به درد بیاید ولی کوثری با لحن نادرست و بی تناسبی اندام و همچنین بازی بیرون از میزانسن فیلم، چنین اثری را در مخاطب ندارد. عجیب است که این بازیگر هرچه سنش بیشتر می شود، در بازیگری بیشتر پسرفت می کند و گویی نابازیگر است. او حتی در ادای کلمات دیالوگ عاجز است و کلمات را درست نمی تواند ادا کند. قرار است مخاطب با دیدنش به عمق فاجعه برسد ولی در سطح باقی می ماند و کوثری به هیچ عنوان نمی تواند در مخاطب اثر کند.
«جان دار» برای یک فیلمِ اولی، فیلمی قابل قبول و قابل تماشاست. قصه گوست و جزو فیلم های خوب جشنواره سی و هفتم به حساب می آید.