به گزارش راهبرد معاصر؛ انتخابات ریاست جمهوری آمریکا 2020 فردا دوشنبه 13 آبان همزمان با روز تسخیر لانه جاسوسی امریکا در ایران برگزار می شود. باید منتظر ماند و دید که چه کسی رئیس جمهور بعدی امریکا می شود. آیا ترامپ در کاخ سفید می ماند و یا اینکه بایدن موفق به کسب آرای بیشتر می شود و ترامپ نخستین رئیس جمهور یک دوره ای ایالات متحده امریکا می شود.
کمتر از 9 ساعت به آغاز انتخابات 2020 امریکا مانده است و طبق آخرین نظرسنجی ها بایدن با اختلاف 8 درصدی آرا از ترامپ جلوتر است. اگرچه هنوز نه بایدن و نه ترامپ از نتیجه پیروزی خود مطمئن نیستند و باید منتظر شمارش آرای ریاست جمهوری باشند.
هنوز نه دموکرات‌ها و نه جمهوریخواهان هیچ‌کدام نمی‌توانند با خیال آسوده خود را برنده کارزار انتخاباتی ۲۰۲۰ بدانند. اگرچه تکلیف رای برخی از ایالت‌ها از قبل مشخص بوده، اما برخی از ایالت‌های مهم و سرنوشت‌ساز هنوز وضعیت مبهمی دارند.
چراکه رقابت بین این دو نامزد در ایالت‌های مهمی چون فلوریدا، کارولینای شمالی و آریزونا نزدیک گزارش شده و هنوز مشخص نیست چه کسی می‌تواند ۲۷۰ رای الکترال را بگیرد و به کاخ سفید برود.
براساس نظرسنجی‌ها تا کنون بایدن توانسته در ایالت کلیدی پنسیلوانیا ۷ درصد از ترامپ جلوتر باشد و در ایالت‌های میشیگان و ویسکانسین هم ۱۰ درصد از ترامپ جلوتر است. دموکرات‌ها در حالی اکنون در این ایالت‌ها از جمهوریخواهان جلوترند که در انتخابات ۲۰۱۶ ترامپ رای این سه ایالت را به خود اختصاص داده بود.
در ایالت آیووا و تگزاس هم رقابت بین این دو حزب بسیار نزدیک به هم است. حال باید دید کدام نامزد می‌تواند بیشترین رای الکترال را کسب کند.
گرچه در نظرسنجی‌ها در سطح ملی دونالد ترامپ با اختلاف ۱۰ درصد همچنان از «جو بایدن» عقب است، اما رئیس‌جمهور آمریکا در ۱۲ ایالت کلیدی که نقش سرنوشت‌ساز در انتخابات دارند، به سرعت در حال جبران عقب افتادگی خود است.
ترامپ فاصله خود با بایدن را از ۱۰ درصد به ۶ درصد در این ایالت‌ها رسانده که با توجه به حاشیه خطای این نظرسنجی‌ها، احتمال نتیجه غیرمنتظره مانند آنچه در سال ۲۰۱۶ رخ داد وجود دارد.
به گزارش روزنامه انگلیسی «دیلی میل»، در یک نظرسنجی ملی انجام شده، جو بایدن با اختلاف ۵۲ درصد در مقابل ۴۲ درصد همچنان از دونالد ترامپ پیش است که تقریباً در دو هفته گذشته میزان اختلاف دو نامزد، ثابت بوده است. اما طبق همین نظرسنجی، در ۱۲ ایالت کلیدی اختلاف دو نامزد ۵۱ به ۴۵ درصد با پیشتازی بایدن است که نشان می‌دهد ترامپ توانسته در کمی بیش از یک ماه اختلاف خود را با بایدن را از ۱۰ درصد به ۶ درصد برساند.
نکته دیگر این است که بایدن با اختلاف ۶۱ به ۳۵ درصد در مقابل ترامپ در میان افرادی پیش است که در رای‌گیری زودهنگام شرکت کرده‌اند؛ در حالی که در بین کسانی که قصد دارند در روز انتخابات رای بدهند، ترامپ ۶۱ به ۳۲ درصد پیشتاز است.
این نظرسنجی را وال استریت ژورنال و شبکه ان‌بی‌سی با شرکت ۱۰۰۰ رای‌دهنده ثبت نام شده از طریق تلفن بین ۲۹ تا ۳۱ اکتبر (دو روز پیش) انجام داده‌اند. این نظرسنجی آمار در هر ایالت کلیدی را به صورت مجزا برسی نکرده و رقم میانگین در همه این ایالت‌ها را ارائه کرده است.
انتخابات زودهنگام در آمریکا هفته‌هاست آغاز شده و تاکنون بیش از ۹۳ میلیون آمریکایی در رای‌گیری زودهنگام شرکت کرده‌اند.
با توجه به شرایط ویژه برگزاری انتخابات امسال در آمریکا به دلیل شیوع کرونا، هنوز معلوم نیست در شب انتخابات نتیجه چند ایالت مشخص خواهد شد. مقامات چند ایالت از جمله پنسیلوانیا و ویسکانسین گفته‌اند شمارش آرای پستی در این ایالت‌ها چند روز طول خواهد کشید.
پیشتر یک پایگاه خبری فاش کرد که ترامپ به چند نفر از معتمدین خود اعلام کرده که قصد دارد سه‌شنبه شب و پیش از پایان شمارش رسمی آرا، پیروزی خود را در انتخابات اعلام کند.
متحدان ترامپ می‌گویند برای اینکه این اتفاق بیفتد، وی دست کم نیاز دارد در ایالت‌های اوهایو، فلوریدا، کارولینای شمالی، تگزاس، آیوا، آریزونا و جورجیا پیروز شود یا آنکه پیشتاز باشد.
در انتخابات ریاست جمهوری امریکا، تعداد آرای مردم به تنهایی تعیین‌کننده پیروز نهایی انتخابات نیست. بلکه آن چیزی که برنده را مشخص میکند تعداد آرای الکترال هر ایالت است. تعداد آرای الکترال در سراسر امریکا ۵۳۸ رای است و فردی که بتواند ۲۷۰ (۵۰ درصد آرا + یک رای) را به دست بیاورد به کاخ سفید می‌رود.
اما رای الکترال چیست؟ هر ایالتی تعداد متفاوتی نماینده در مجلس نمایندگان و سنای این کشور دارد. تعداد نمایندگان (الکترال‌ها) در هر ایالت با دیگری متفاوت است. در شمارش آرا برای انتخابات ریاست جمهوری، آرای الکترال اهمیت ویژه دارد.
در انتخابات ریاست جمهوری امریکا، تعداد آرای مردم به تنهایی تعیین‌کننده پیروز نهایی انتخابات نیست. بلکه آن چیزی که برنده را مشخص میکند تعداد آرای الکترال هر ایالت است. تعداد آرای الکترال در سراسر امریکا ۵۳۸ رای است و کاندیدی که بتواند ۲۷۰ (۵۰ درصد آرا + یک رای) را به دست بیاورد به کاخ سفید می‌رود.
188
350
با توجه به اینکه دو حزب در امریکا به رقابت با هم می‌پردازند، تکلیف بسیاری از ایالت‌ها از قبل مشخص است. چون همه می‌دانند که در برخی از ایالت‌ها اکثریت طرفدار جمهوریخواهان هستند و در برخی دیگر اکثریت با طرفداران حزب دموکرات است. یعنی در هر کدام از این ایالت‌ها، یکی از احزاب شانس پیروزی بیشتری دارد و این نتیجه تا حدود زیادی از قبل مشخص است. اما در برخی از ایالت‌ها، آرای مردم به هم نزدیک است و اینکه کدام نامزد رای الکترال آن ایالت را به دست می‌آورد از قبل مشخص نیست. به این ایالت‌های سرنوشت‌ساز، «میدان نبرد» (battleground) می‌گویند. ایالت فلوریدا، پنسیلوانیا، میشیگان، ویسکانسین، آریزونا، جورجیا، کارولینای شمالی، نیوهمپشیر و مینه‌سوتا ایالت‌های سرنوشت‌ساز محسوب می‌شوند که این ۹ ایالت روی هم رفته 121 رای الکترل دارند که معادل ۲۲درصد کل آرای الکترال است. برای مثال ایالت فلوریدا یکی از حساس‌ترین این ایالت‌های رقابتی است. دونالد ترامپ در سال ۲۰۱۶ توانست با ۱.۳ درصد اختلاف هیلاری کلینتون را در این ایالت شکست دهد. چهارسال قبل از آن، باراک اوباما توانسته بود میت رامنی جمهوریخواه را در این ایالت با کمتر از ۰.۸ درصد اختلاف شکست دهد.
| نماد اختصاری | نام ایالت | درصد آرای ترامپ | درصد آرای بایدن |
|---|---|---|---|
| WI | ویسکانسین (10) | 44.1 ٪ | 50.7 ٪ |
| MN | مینه سوتا (10) | 43.7 ٪ | 48.0 ٪ |
| NC | کارولینای شمالی (15) | 47.4 ٪ | 47.7 ٪ |
| FL | فلوریدا (29) | 47.2 ٪ | 48.6 ٪ |
| GA | جورجیا (16) | 47.4 ٪ | 47.8 ٪ |
| PA | پنسیلوانیا (20) | 45.4 ٪ | 49.7 ٪ |
| OH | اوهایو (18) | 47.0 ٪ | 46.8 ٪ |
| MI | میشیگان (16) | 44.7 ٪ | 49.8 ٪ |
| IA | آیوا (6) | 46.5 ٪ | 45.8 ٪ |
| AZ | آریزونا (11) | 46.5 ٪ | 47.7 ٪ |
| NV | نوادا (6) | 45.0 ٪ | 48.6 ٪ |
| TX | تگزاس (38) | 47.7 ٪ | 46.5 ٪ |
اکثر مردم امریکا در روز رای‌گیری و با حضور در شعبه‌های رای‌گیری، در انتخابات شرکت می‌کنند. اما امکان رای‌دهی غیابی از طریق پست وجود دارد. همچنین امکان رای‌دهی پیش از موعد.(نکته قابل توجه درباره انتخابات ۲۰۲۰ این است که تا کنون بیش از ۶۰ میلیون نفر در رای‌دهی پیش از موعد شرکت کرده‌اند که بالاترین اقبال مردمی به انتخابات طی بیش از یک قرن است. شیوع ویروس کرونا مهم‌ترین عاملی است که مردم امریکا را به رای‌دهی پیش از موعد تشویق کرده است.)
رای‌دهی غیابی: رأی‌دهندگانی که نمی‌توانند یا نمی‌خواهند در روز انتخابات پای صندوق‌های رأی حاضر شوند می‌توانند رأی خود را با با برگه رای غیابی بفرستند. این برگه‌ها معمولاً با پست فرستاده می‌شود.
رای‌دهی پیش از موعد : رای‌دهی پیش از موعد، روشی رسمی است که طی آن شهروندان می‌توانند پیش از روز انتخابات آرای خود را ارسال کنند. شهروندان آمریکایی در ۳۳ ایالت بدون هیچ عذری می‌توانند رأی خود را پیش از موعد بدهند.
شمارش کل آرای مردمی ممکن است چندین روز طول بکشد اما نامزد پیروز تا ساعات اولیه روز بعد از برگزاری انتخابات مشخص می‌شود. اما در انتخابات ۲۰۲۰ به دلیل شیوع کرونا احتمال افزایش آرای پستی بسیار زیاد است. به همین دلیل برخی می‌گویند شاید اعلام نتیجه نهایی انتخابات، چندین روز طول بکشد.
قدرت در روز ۲۰ ژانویه طی مراسم تحلیف به برنده انتخابات تفویض می‌شود و نامزد برنده برای چهار سال به کاخ سفید می‌رود.
در آمریکا دو حزب عمده سیاسی، دموکرات و جمهوریخواه فعال هستند.
حزب آزادی‌خواه، حزب سبز و حزب قانون اساسی نیز در آمریکا فعالیت می‌کنند. اما قدرت سیاسی عمده در اختیار دموکرات‌ها و جمهوری‌خواه‌ها است.
حزب دموکرات در سال 1828 به‌عنوان حزب طرفدار برده‌داری کار خود را آغاز کرد. اولین رئیس‌جمهور این حزب اندرو جکسون (Andrew Jackson) در سال 1829 و ۷امین رئیس‌جمهور آمریکا بود.
حزب جمهوریخواه نیز در سال 1854 به‌عنوان حزب ضد-برده‌داری تاسیس شد. اولین رئیس‌جمهور این حزب هم آبراهام لینکلن در سال 1861 و ۱۶امین رئیس‌جمهور آمریکا بود.
با این‌همه در طول رکود بزرگ اقتصادی در بین سال‌های ۱۹۳۰ تا ۱۹۴۰ و جنبش حقوق مدنی سیاه‌پوستان آمریکا بین سال‌های ۱۹۵۵ تا 1968، این حزب دموکرات بود که به‌عنوان حزب طرفدار برابری نژادی شناخته شد.
این حزب در سال ۱۸۵۴ توسط فعالان ضد برده‌داری در آمریکا تأسیس شد. جمهوریخواهان اصولا محافظه‌کار تلقی می‌شوند و تمایلات آن‌ها بیشتر به سمتلیبرالیسم کلاسیک است.
جمهوریخواهان در سال‌های اخیر، خواهان مالیات کمتر، حق مالکیت بر اسلحه و محدودیت بیشتر برای مهاجران بوده‌اند و آرای بیشتری در مناطق روستایی دارند.
19 رئیس جمهور منتخب آمریکا عضو حزب جمهوری خواه بوده‌اند.
اصول کلی:
حزب دموکرات ایالات متحده آمریکا در سال ۱۸۲۸ بنیان‌گذاری شده و قدیمی‌ترین حزب فعال در جهان است. این حزب مواضع لیبرال دارد. این حزب معتقد به گسترش دخالت دولت در زندگی مردم و فراهم کردن خدمات رفاهی بیشتر با کمک مالیات‌هاست. زرفداران این حزب بیشتر در مناطق شهری هستند.
اصول کلی:
۳۹-مین رئیس‌جمهور آمریکا
بین سال‌های 1977 تا 1981و از حزب دموکرات بود.
در ۱۳ آبان 1358 تنش در روابط ایران و آمریکا بعد از انقلاب اسلامی و پس از تسخیر سفارت آمریکا (یا لانه جاسوسی) توسط دانشجویان در تهران، به سطح بالاتری رسید. در ماه‌های آبان و آذر همین سال جیمی کارتر رئیس‌جمهور وقت آمریکا تحریم‌هایی را علیه ایران امضا کرد. در این تحریم‌ها واردات کالا از ایران ممنوع و ۱۲ میلیارد دلار از دارایی‌های ایران مسدود شدند.
40-مین رئیس‌جمهور آمریکا
بین سال‌های 1981 تا 1989 و از حزب جمهوریخواه بود.
در ۲۹ دی‌ماه سال 1367 دولت آمریکا به ریاست جمهوری رونالد ریگان ایران را حامی دولتی تروریسم خواند.
۴۱-مین رئیس‌جمهور آمریکا
بین سال‌های 1989 تا 1993 و از حزب جمهوریخواه بود.
در سال 1371 و در دوره ریاست جمهوری جورج بوش پدر، کنگره آمریکا قانون ممنوعیت فروش سلاح به ایران و عراق را تصویب کرد. در این قانون، کنگره تصویب کرده بود که هرگونه فروش یا صادرات کالا یا فناوری از آمریکا به ایران و عراق که باعث دستیابی این دو کشور به سلاح‌های شیمایی، بیولوژیکی، هسته‌ای یا هر سلاح پیشرفته‌ای گردد، ممنوع است.
۴۲-مین رئیس‌جمهور آمریکا
بین سال‌های 1993 تا 2001 و از حزب دموکرات
در ۱۵ مرداد سال 1375 و در دوره ریاست جمهوری بیل کلینتون، کنگره آمریکا تحریم‌هایی راعلیه ایران و لیبی تصویب کرد. بعدا آمریکا لیبی را از این تحریم‌ها مستثنا کرد و این تحریم‌ها تنها علیه ایران اعمال شدند.
هدف این تحریم‌ها جریمه شرکت‌هایی بود که می‌خواستند در صنعت نفت و گاز ایران سرمایه‌گذاری کنند. طبق این تحریم‌ها دولت آمریکا می‌بایست هر شرکت یا مجموعه‌ای خارجی را که سالانه بیش از ۲۰ میلیون دلار در صنعت نفت و گاز ایران سرمایه‌گذاری می‌کردند، جریمه و مجازات می‌کرد. این تحریم‌ها با اعتراض دولت‌هایی اروپایی بعد از سال 1389 معلق نشدند.
بیل کلینتون در دوره ریاست جمهوری خود یک دستور اجرایی دیگر را نیز در این زمینه امضا کرد که طبق آن هرگونه واردات و صادرات کالا و خدمات از آمریکا به ایران و از ایران به آمریکا ممنوع شد.
43-مین رئیس‌جمهور آمریکا
بین سال‌های 2001 تا 2009 و از حزب جمهوریخواه
در ۴ فرودین سال ۱۳۸۶ و در دوره ریاست جمهوری جورج بوش پسر، شورای امنیت سازمان ملل به بهانه عدم پایبندی ایران به درخواست این شورا جهت تعلیق فعالیت‌های مرتبط با غنی‌سازی اورانیوم، قطعنامه 1747 را علیه ایران تصویب کرد. این اتفاق تحریم‌ها علیه ایران را شدت بخشید.
در ۱۳ اسفند سال 1386 شورای امنیت سازمان ملل قطعنامه 1803 علیه فعالیت‌های هسته‌ای ایران را تصویب کرد. این قطعنامه نیز بار تحریم‌ها علیه ایران را افزایش داد.
44-مین رئیس‌جمهور آمریکا
بین سال‌های 2009 تا 2017 و از حزب دموکرات
در ۱۹ خرداد 1389 همزمان با ریاست باراک اوباما در کاخ سفید، شورای امنیت سازمان ملل قطعنامه 1929 را علیه ایران تصویب کرد. این قطعنامه ممنوعیت‌های بیشتری بر تبادلات ایران اعمال کرد. طبق این قطعنامه ایران از آزمایش موشک‌های بالستیک باقابلیت حمل کلاهک هسته‌ای منع گردید. همچنین بر اساس این قطعنامه فروش سیستم‌های مورداستفاده در سلاح‌ها به ایران ممنوع شد.
در ۳ تیر سال 1389 کنگره آمریکا تحریم‌هایی جدیدی علیه ایران تصویب کرد. این تحریم‌ها، شرکت‌ها و مجموعه‌هایی را که در بخش انرژی یا فروش محصولات پالایش‌شده نفتی فعالیت می‌کردند، شامل می‌شدند. همچنین بانک‌های خارجی که با بانک‌های مشخص‌شده‌ای در ایران تبادل مالی می‌کردند، هدف دیگر این تحریم‌ها بودند.
دو روز بعد از این تصمیم کنگره آمریکا، در تاریخ ۵ تیر سال 1389 اتحادیه اروپا با اعمال مجموعه‌ای از تحریم‌ها علیه ایران موافقت کرد. این تحریم‌ها افراد، شرکت‌ها و مجموعه‌هایی را که مستقیما با برنامه هسته‌ای ایران و حوزه‌های دیگر آن در ارتباط بودند، شامل می‌شدند.
در ۱۰ دی ۱۳۹۰ کنگره آمریکا قانونی را تصویب کرد که به دولت آمریکا اجازه می‌داد تحریم‌های جدیدی علیه بانک مرکزی ایران و بانک‌های کشورهای ثالث درصورتی‌که این کشورها واردات نفت از ایران را طی شش ماه کاهش ندهند، اعمال کند.
در بهمن‌ماه 1390 اتحادیه اروپا ممنوعیت واردات نفت از ایران را تصویب کرد. کنگره آمریکا نیز شرکت‌هایی را که با ایران به تجارت می‌پرداختند، تحت قانون «کاهش تهدید ایران» به تحریم‌های ثانویه تهدید کرد.
این قانون همچنین ممنوعیت‌ها را علیه اشخاص آمریکایی یا شرکت‌های خارجی تحت کنترل اشخاص آمریکایی در ارتباط با ایران، افزایش داد.
در بهمن سال ۱۳۹۱ دوباره کنگره آمریکا قانون جدیدی تصویب و در آن افراد و شرکت‌هایی را که با ایران به تجارت می‌پرداختند، به تحریم‌های ثانویه تهدید کرد.
در ۳ آذرماه 1392 «توافق موقت ژنو بر روی برنامه هسته‌ای ایران» (JPOA) بین ایران و گروه ۵+۱ یعنی آمریکا، روسیه، چین، بریتانیا و فرانسه امضا شد.
این توافقنامه برای «رسیدن به یک راه‌حل جامع بلندمدت و موردتوافق طرفین» و باهدف «تضمین نمودن صلح‌آمیز بودن برنامه هسته‌ای ایران» امضا گردید. در این توافق طرفین «به‌صورت داوطلبانه» متعهد شدند تا اقدامات متقابلی را به‌عنوان گام اول یک راه‌حل جامع انجام دهند.
ایران موافقت کرد غنی‌سازی ۲۰ درصدی اورانیم را متوقف کند و همچنین اجازه نصب دوربین‌های نظارتی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی را در سایت‌های هسته‌ای خود بدهد و در مقابل به بخشی از دارایی‌های مسدود شده خود دست یابد.
آمریکا نیز پیشنهاد کرد تهدید تحریم‌ها علیه شرکت‌های خارجی را که با صنایع خودروسازی و پتروشیمی ایران در ارتباط بودند، بردارد.
در ۲۳ تیر ۱۳۹۴ ایران و کشورهای گروه 5+1 «برنامه جامع اقدام مشترک» (JCPOA) یا همان برجام را امضا کردند. در قرارداد برجام ایران متعهد شد که برنامه هسته‌ای خود را محدود کند و در مقابل تحریم‌های اتحادیه اروپا، آمریکا و شورای امنیت در حد چشم‌گیری کاهش یابند.
در ۲۹ تیر ۱۳۹۴ شورای امنیت سازمان ملل قطعنامه 2231 را تصویب کرد. در این قطعنامه تصویب شد که درصورتی‌که ایران شروط توافق شده در برجام را پیاده کند، تحریم‌های این شورا علیه ایران برداشته خواهند.
در ۲۶ مهر 1394، ایران و گروه 5+1 به‌صورت رسمی توافق برجام را اجرایی کردند. دولت ایران گام‌هایی برای محدودسازی فعالیت‌های هسته‌ای خود برداشت. دولت باراک اوباما نیز دستور داد تحریم‌های هسته‌ای علیه ایران در «روز اجرا» تعلیق گردند. اتحادیه اروپا نیز قوانینی برای تعلیق تحریم‌های هسته‌ای در «روز اجرا» تصویب کرد.
در 26 دی‌ماه 1394 آژانس انرژی اتمی پایبندی ایران به توافق هسته‌ای را تایید و «روز اجرا» را در قطعنامه 2231 شورای امنیت مشخص کرد. دولت آمریکا تحریم‌های هسته‌ای ثانویه را تعلیق کرد اما تحریم‌های اولیه سر جای خود باقی ماندند.
این تحریم‌های اولیه بسیاری از فعالیت‌های تجاری بین ایران و آمریکا شامل صادرات کالا و خدمات از آمریکا به ایران را ممنوع می‌کردند. اما شرکت‌های بوئینگ و ایرباس و شاخه‌های خارجی شرکت‌های بین‌المللی آمریکایی مستثنا بودند.
در ۱۱ آذر ۱۳۹۵ کنگره آمریکا تحریم‌ها علیه ایران را که در ۱۵ مرداد سال 1375 و در دوره ریاست جمهوری بیل کلینتون تصویب‌شده بود، ۱۰ سال تمدید کرد. این مصوبه در ۲۵ آذرماه به قانون تبدیل شد.
۴۵-مین رئیس‌جمهور آمریکا
از سال 2017 تا امروز و از حزب جمهوریخواه
در ۲۷ اردیبهشت 1396 دونالد ترامپ تعلیق تحریم‌های ایران را امضا کرد.
در ۲۶ تیر 1396 دونالد ترامپ با بی‌میلی پایبندی ایران به برجام را تایید کرد.
در ۳ مرداد ۱۳۹۶ مجلس نمایندگان آمریکا تحریم جدیدی را علیه ایران، روسیه و کره شمالی تصویب کرد.
در ۲۱ مهر ۱۳۹۶ دونالد ترامپ پایبندی ایران به برجام را تایید نکرد. او گفت که اگر کنگره نگرانی‌های وی در خصوص پایبندی ایران به برجام را رفع نکند، او آمریکا را از برجام خارج میکند. بااین‌همه دونالد ترامپ تعلیق تحریم‌ها را امضا کرد.
در ۲۲ دی ۱۳۹۶ دونالد ترامپ دوباره تعلیق تحریم‌های هسته‌ای را امضا کرد. اما گفت که اگر کنگره قانونی برای رفع ایرادات این توافق را تصویب نکند، او تحریم‌های هسته‌ای را بازمی‌گرداند.
در ۱۸ اردیبهشت 1397 دونالد ترامپ رسما آمریکا را از توافق هسته‌ای برجام خارج کرد. فردریکا موگرینی مسئول سیاست خارجه اتحادیه اروپا اعلام کرد «اتحادیه اروپا مصمم است این توافق را حفظ کند».
در ۱۹ اردیبهشت 1397 ایران، روسیه و کشورهای اروپایی تاکید کردند که علی‌رغم بیرون رفتن آمریکا از برجام این توافق را حفظ می‌کنند.
در ۱۶ مرداد 1397 آمریکا دور جدیدی از تحریم‌ها علیه ایران را تصویب کرد. این تحریم‌ها صنعت هوایی، فرش، خاویار، پسته، طلا و خودروسازی ایران را شامل می‌شدند.
در ۱۴ آبان 1397 دور دوم تحریم‌های آمریکا نیز تصویب شد.
در ۱۹ فروردین ۱۳۹۸ دولت آمریکا سپاه پاسداران جمهوری اسلامی ایران را در فهرست سازمان‌های تروریستی قرار داد. این اولین بار بود که دولت آمریکا یک نیروی نظامی رسمی را در فهرست سازمان‌های تروریستی قرار می‌داد.
در ۱۸ اردیبهشت 1398 دولت آمریکا تحریم‌های جدیدی را علیه صنعت معدن و فولاد ایران تصویب کرد.
در ۱۴ تیر ۱۳۹۸ دونالد ترامپ تحریم‌هایی را علیه آیت‌الله خامنه‌ای رهبر انقلاب اسلامی و همچنین تحریم‌های مالی جدیدی را امضا کرد.
در ۱۰ مرداد 1398 دولت آمریکا، دکتر محمدجواد ظریف وزیر امور خارجه ایران را تحریم کرد.
در ۱۲ شهریور 1398 دولت آمریکا سازمان هوافضای ایران را با این ادعا که این سازمان به توسعه موشک‌های بالستیک می‌پردازد، تحریم کرد.
