ائتلاف بِنِت-لاپید تا چه میزان از ثبات برخوردار است؟

به گزارش راهبرد معاصر؛ وقتی آخر هفته گذشته، نفتالی بِنِت، رهبر یک حزب کوچک تندروی اسرائیلی اعلام کرد که به ائتلاف موسوم به «ضد نتانیاهو» می پیوندد، بیش از هر زمان دیگر بنیامین نتانیاهو به پایان دوران نخست وزیری خود نزدیک تر شد. در این راستا طیف سیاسی گسترده ای از اسرائیل گردهم آمدند که می توان به حزب محافظه کار عرب، احزاب چپ گرای صهیونیستی و سه حزب کاملا راست گرا اشاره کرد که همه دارای یک هدف مشترک «خروج نتانیاهو از دفتر نخست وزیری» بودند.

به نظر می رسد که این دولت 61 کرسی از 120 کرسی کنست را در اختیار دارد. تردیدی نیست که دولت جدید پیشنهادی می‌تواند اعضای کافی را در کنار هم نگه دارد تا در کسب رای اعتماد پیروز شود. اما مطمئنا این دولت، بی ثبات ترین دولت در تاریخ اسرائیل خواهد بود. این ائتلاف تنها برای بیرون راندن بنیامین نتانیاهو از قدرت گردهم آمده است و تنها جلوگیری از بازگشت او آنها را در کنار هم خواهد نگه داشت. در راس دولت جدید، « نفتالی بِنِت» قرار خواهد داشت که تنها هفت کرسی در کنست را رهبری می کند و می تواند در نیمه عمر دولت جدید، آن را به یائیر لاپید، رهبر حزب «یِش آتید»، بسپارد.

البته همه ی این ها چالش جدیدی را برای دولت بایدن ایجاد می کند که به نظر می رسد پس از حملات هوایی اخیر اسرائیل به غزه و شلیک موشک های حماس به اسرائیل تشخیص داده است که نمی تواند مسئله اسرائیل و فلسطین را نادیده بگیرد. نفتالی بِنِت حتی بسیار شدیدتر از نتانیاهو مخالف راه حل « دو کشوری» برای مسئله فلسطین بوده است و همواره با قاطعیت و بدون هیچ گونه ابهامی با آن مخالفت کرده است. وی مطمئنا در مقابل کوچک ترین فشار دولت بایدن، موضع سخت و رادیکالی اتخاذ خواهد کرد؛ اما یائیر لاپید شریک بِنِت ، رابطه بسیار قوی تری با ایالات متحده و مهمتر از همه با حزب دموکرات دارد. وی احتمالاً تلاش خواهد کرد تا رابطه را از نو بنا و وحدت حزب جمهوری خواه و دموکرات را در مسئله فلسطین برقرار سازد. اگر وی در این زمینه موفق شود، احتمال گفت و گوهای جدی پیرامون سیاست های امریکا در منطقه کاهش می یابد. لاپید ظاهرا از راه‌حل دو کشور حمایت می‌کند، اما همچنین گفته است که اورشلیم باید پایتخت ابدی اسرائیل است. وی اخیرا از طرح گسترش شهرک سازی ها انتقاد؛ اما در واقع از گسترش شهرک سازی حمایت می کند. این دوگانگی به معنای آن است که لاپید برای چهره اصلی اسرائیل در واشنگتن مناسب باشد. به نظر می رسد که او نمایندۀ یک دولت تندرو باشد، اما می تواند نقش متعادل کننده تر را در داخل دولت ایفا کند که برای بایدن و آنتونی بلینکن و سایر مقامات آسان تر باشد که با او کار کنند.

«دولت جدید برای تغییر» به گسترش شهرک سازی در کرانه باختری و محاصره نوار غزه ادامه خواهد داد. این دولت به تلاش های خود برای تضمین عدم تقسیم بین المقدس و تاکید بر انحصار این منطقه برای اسرائیل ادامه خواهد داد. این دولت همچنین با ورود مجدد ایالات متحده به توافق هسته ای ایران ( برجام) مخالفت خواهد کرد. بدون شک، چندین نقطه اختلاف بین لاپید و بِنِت وجود خواهد داشت. اگر چه آن ها در مورد چگونگی واکنش به برجام و شهرک سازی در کرانه باختری و محاصره نوار غزه اختلاف نظر داشته باشند؛ اما نقطه اصلی اختلاف بیشتر به مسائل داخلی از جمله موضوعات مرتبط به دادگستری، برنامه درسی آموزشی و تصمیمات مربوط به تخصیص منابع بازمی گردد.

دولت بایدن در کنار مخالفت با پیشنهاد بنت برای برقراری صلح، به احتمال زیاد به دنبال همکاری با لاپید می باشد. اما با این وجود این دولت به سرپرستی دو شخص با ایدئولوژی ها و اهداف بلند مدت بسیار متفاوت ، هرگونه گفتگو بین اسرائیل و فلسطینی ها حتی از آن چه درزمان نتانیاهو انجام شده ، بی نتیجه تر خواهد کرد. تنها چیزی که می تواند تغییر کند فشار قابل توجهی است که از امریکا و اروپا بر اسرائیل وارد می شود. علاوه بر این ، ماهیت شکننده این دولت بهانه ای برای واشنگتن خواهد بود تا از ترس فروپاشی ائتلاف اسرائیلی، از فشار بیش از حد اسرائیلی ها جلوگیری کند. فقدان نگرانی‌های مشابه برای مسئله فلسطین عامل مهم است که جایگاه محمود عباس رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین را تضعیف کرده است و اکنون به طور گسترده فلسطینی ها بر این باور هستند که این مفروضه که « ایالات متحده نهایتا اسرائیل را به سمت پایان دادن به اشغال فلسطین سوق می دهد» چقدر ساده لوحانه و احمقانه بوده است.

اما علی رغم نگاه بسیاری از ناظران که بایدن از یک بازی نمایشی قدیمی پیروی می کند، خروج نتانیاهو و حضور برجسته یائیر لاپید در دولت جدید فرصتی برای او فراهم خواهد کرد تا همچنان به تلاش خود برای ادامه همکاری با اسرائیل بهره ببرد. در عوض، بایدن باید از این فرصت استفاده کند تا روشن کند که ایالات متحده می خواهد برای این مسئله راه حلی را پیگیری کند که با زبان « برابری» سازگار باشد که دولت بایدن در این هفته های گذشته به شدت بر آن تاکید می کند. اما این تنها در صورتی امکان پذیر خواهد بود که دموکرات های مترقی برای گسترش فهرست متحدان خود در کپیتول هیل برای تغییر رویکرد ناموفق ایالات متحده در قبال مسئله فلسطین تلاش بیشتری انجام دهند.

در طول حملات به غزه ، ما شاهد این بودیم که نیروی های مترقی در حزب دموکرات از سیاست اسرائیل در قبال مسئله فلسطین انتقاد می کردند. برای نمونه سناتور باب منندز تاکتیک های اسرائیل را در جنگ غزه مورد چالش قرار داد. گریگوری میکز رئیس کمیته امور خارجه مجلس نمایندگان آماده شد تا درخواست توقف فروش تسلیحات به اسرائیل را مطرح کند. بیش از نیمی از نمایندگان دموکرات سنا از بایدن خواستند بدون توجه به خواست های نتانیاهو برای اتش بس تلاش کند. بنابراین چنین اقدامات نه تنها باید ادامه پیدا کند، بلکه باید به شدت دنبال شود؛ اگر واقعا ما امیدوار هستیم که صحنه های بیشتری مانند صحنه هایی که اخیرا در غزه و اورشلیم دیده ایم را از خود دور کنیم.