به گزارش «راهبرد معاصر»؛ ۱۰ مارس عربستان سعودی و ایران برای احیای روابط دیپلماتیک به توافق دست یافتند که خبر بسیار خوبی بود؛ توافقی که مبتنی بر دو عامل بود؛
الف) نیاز به پایان درگیری: عربستان سعودی و ایران باید به درگیری پایان می دادند، زیرا برای هر دو کشور پرهزینه و برای منطقه خاورمیانه فاجعه بار بود.
ب) تمایل به میانجی گری چین: چینی ها تمایل داشتند نقش میانجی و صلح ساز را در منطقه ایفا و به مداخله های آمریکا در منطقه پایان دهند تا اعتبار خود را به عنوان شریک قابل اعتماد جهانی در معرض نمایش بگذارند.
پکن که میان ریاض و تهران میانجی گری کرد، بزرگترین برنده توافق جدید است. این کشور به عنوان بازیگری مسئولیت پذیر در جهان اعتبار و جایگاه بیشتری به دست خواهد آورد
این واقعیت که توافق پس از دو سال مذاکرات سخت و دشوار امضا شد، نوید بخش است؛ اما نباید انتظار داشت پس از عادی سازی روابط دیپلماتیک، دو رقیب قدیمی به سرعت به فرشته های بزرگ تبدیل شوند. ریاض و تهران توافق کرده اند توافق نامه همکاری و امنیتی امضا شده در سال های ۱۹۹۸ و ۲۰۰۱ را بار دیگر فعال کنند، اما بازگشت به وضعیت دهه ۱۹۹۰( بیش از یک دهه خصومت) غیرمحتمل و چالش برانگیز است.
در پرتو نظم جدید و پیچیده منطقه ای، دو ملت باید مسیری جدید و پایدار ترسیم کنند که در خدمت منافع ملی دو کشور و همسایگانشان باشد. این موضوع تنها در شرایطی شکل می گیرد که دو طرف (همان گونه که در توافق سه جانبه در حضور رئیس جمهور چین مطرح شد) از مداخله در امور داخلی یکدیگر خودداری کنند و ثروت منابع خود را برای تضعیف سایر جوامع هدر ندهند و همچنین از رقابت تسلیحاتی پرهزینه دست بردارند.
از نظر اخلاقی بر دو کشور نفت خیز لازم است به سوری ها، یمنی ها و سایر قربانیان درگیری های نیابتی در جهت بازسازی زندگی ویران شده خود کمک کنند. در واقع، ریاض و تهران اکنون باید موضع مشترک و قاطعی در زمینه مداخله خارجی، به ویژه حمایت غرب از استعمار و آپارتاید اسرائیل اتخاذ و با هرگونه مداخله مستقیم و غیرمستقیم قدرت های جهانی در منطقه خاورمیانه مخالفت کنند.
پکن که میان ریاض و تهران میانجی گری کرد، بزرگترین برنده توافق جدید است. این کشور به عنوان بازیگری مسئولیت پذیر در جهان اعتبار و جایگاه بیشتری به دست خواهد آورد، زیرا به حل و فصل درگیری پیچیده ای در منطقه پرآشوب خاورمیانه که بخشی از منطقه نفوذ آمریکا به شمار می رفت، کمک کرده است.
احتمالاً چین به دنبال این است در منطقه نقش فعالانه تری ایفا کند تا به این وسیله بتواند دسترسی بیشتری به انرژی منطقه داشته باشد، زیرا انرژی برای رشد اقتصادی و نظامی اش اجتناب ناپذیر است.
دولت بایدن از تنش زدایی در روابط ایران و عربستان سعودی استقبال کرده است که به گفته او، می تواند به پایان جنگ در یمن نیز کمک کند؛ اما نمی تواند خشم و ناامیدی خود را به دلیل میانجی گری چین پنهان کند. البته هنوز زود است به این نتیجه دست یابیم احیای روابط دو کشور می تواند طرح آمریکا و اسرائیل را برای قطبی کردن منطقه به نفع بلوک طرفدار اسرائیل و علیه ایران خنثی کند.
عربستان سعودی قصد ندارد به آمریکا پشت کند یا ائتلاف خود را تغییر دهد، چه اینکه این کشور در امور نظامی و اقتصادی بیش از حد به واشنگتن وابسته است. توافق عربستان و ایران نشانه تغییر و تحول ژئوپلیتیک منطقه است. به خاورمیانه جدید خوش آمدید، جایی که دولت‌ها مستقل‌تر از قدرت‌های جهانی عمل می‌کنند و به روابط و اتحادهای خود شکل می دهد و موازنه می بخشند، بدون اینکه در چارچوب قدرت های بزرگ عمل کنند.