به گزارش راهبرد معاصر؛ سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر، با اجرای منصور ضابطیان و با حضور وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، سرپرست سازمانی سینمایی، مدیرعامل بنیاد سینمایی فارابی، مدیرعامل خانه سینما و دبیر جشنواره فیلم فجر در پردیس تئاتر تهران، واقع در جنوب شرق پایتخت افتتاح شد. این مراسم که با حال و هوایی سرد برگزار شد دارای حواشی قابل توجهی بود که در جشن چهل سالگی انقلاب هر فردی را متحیر می سازد! سخنان داروغه زاده نیز در مورد مکان برگزاری افتتاحیه جشنواره به زعم اهالی رسانه فرافکنی محسوب شد.
ضابطیان مجری این مراسم که جذابیتی نیز برای آن ایجاد نمی کرد در بخشی از مراسم اعلام کرد: سیدعباس صالحی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی از سخنرانی امتناع کرده و گفته در جایی که هنرمندان حضور دارند ما مسئولان باید شنونده باشیم.
فاطمه معتمدآریا هنگام بزرگداشتش برخی جملات پر ابهام و حاشیه ای را در رابطه با سینما بیان کرد و به زعم خود از کسانی که او را مورد توقف قرار داده بودند گلایه کرد. نکته عجیب دیگر سیمین خطاب کردن متوالی فاطمه معتمدآریا در این مراسم رسمی بود که بسیار دون از شأن اجرایی افتتاحیه جشنواره بود و حکایت از برنامه‌ریزی نابجا توسط برگزارکنندگان مراسم و یا هماهنگی حساب شده بین تقدیرشوندگان داشت! اصولا معلوم نیست با چه تدبیری در این جشن مهم سینمایی در دهه فجر برای بازیگری که به عنوان فردی حاشیه دار در سینما مطرح است و بعضا در جشنواره های خارجی بدون حجاب حاضر شده، بزرگداشت برگزار می شود تا در یک تریبون رسمی شاهد سخنان تند او علیه فضای فرهنگی کشور و دفاع از بیضایی به عنوان کارگردان معلوم الحالی که ترک وطن کرده باشیم!
در ادامه نیز خوانندگی یک زن در بخشی از اجرای یک فیلم-تئاتر به کارگردانی فرد معلوم الحالی همچون محمد رحمانیان، همزمان با ۴۰ سالگی انقلاب تعجب و بهت حاضران در مراسم را به همراه داشت.
در بخش دیگر مراسم با دعوت سوال برانگیز از بهمن فرمان آرا که در فیلم هایش به گونه های مختلف نسبت خود را با انقلاب اسلامی ایران کتمان کرده است از گنجوی تقدیر شد و گنجوی در حین این تقدیر با سیبل قرار دادن اسلام(!) عنوان کرد «شما راویان ۱۴۰۰ساله چه می کنید که مردم هنوز ترانه ای ایران مرا گوش می دهند ولی نتوانستید تغییری ایجاد کنید؟» جمله ای عوامانه و مغلطه آمیز که بهت و حیرت همه حاضران را دربرداشت!
معلوم نیست چرا وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و رئیس سازمان سینمایی در برابر این همه حاشیه‌ی بی سابقه در مراسم افتتاحیه جشنواره فیلم فجر و در چهل سالگی انقلاب اسلامی سکوت می کنند؟! به راستی چه کسی باید پاسخگوی این اتفاقات در مهمترین جشن سینمایی کشور باشد؟
بروز چنین اتفاقاتی در شب اول جشنواره، حکایت عجیب و غریب سالهای برگزاری جشواره ای است که نبود محور واحد در جهت‌دهی فرهنگی یک‌ساله در آن مشهود می‌باشد.
اگر شروع جشنواره با چنین سیاست ولنگاری آغاز شده است تنها می‌توان به فیلم‌های سیاسی و چالش‌برانگیز امثال اکتفا کرد. فیلم‌هایی مثل «شبی که ماه کامل شد»، «دیدن این فیلم جرم است»، «ماجرای نیمروز؛ رد خون» ازجمله فیلم‌هایی هستند که قصه‌هایشان بر لبه خط‌قرمزهای سیاسی و امنیتی روایت می‌شوند و فراتر از ابتذال فرهنگی سعی در بیان دغدغه‌های اجتماعی روز را دارد