به گزارش راهبرد معاصر؛ از نظر جمهوری اسلامی ایران مساله فلسطین یکی از مهمترین مساله های جهان اسلام است لذا به دلیل اهمیت این موضوع راهکار و نوع نگاه ما به مساله فلسطین بسیار متفاوت از دنیاست، در حالی که رویکرد دنیا به مساله فلسطین سازش است، اما رویکرد و راهبرد جمهوری اسلامی ایران مقاومت است. متاسفانه کشورهای دیگر با مسئله فلسطین به عنوان یک مسئله سیاسی برخورد می‌کنند، این در حالی است که جمهوری اسلامی ایران موضوع فلسطین را یک مسئله اعتقادی می داند، لذا طبیعی است وقتی مسئله اعتقادی شود مذاکره نیز معنایی نداشته باشد.
از رویکرد اعتقادی جمهوری اسلامی ایران، کشور فلسطین اشغال شده و باید به مردم و صاحبان اصلی آن بازگردانده شود، جمهوری اسلامی ایران هرگز این راهبرد سازشکارانه خیانتکارانه را نمی پذیرد که برای اشغال ماندن بخشی از فلسطین مذاکره کنیم و بخش دیگری به مردم فلسطین بازگردانده شود، سازش با نظام غاصب کودک کش از نظر ما موضوعی بی معنی است اما دنیا به عنوان یک مسئله سیاسی به این موضوع نگاه می کند، یعنی در موضوع فلسطین دنیا به دنبال بده بستان و حل مسئله با رویکرد سازش است، هر چند به صورت پنهان و به شکل غالب موضوع امنیتی و سیاسی است، لذا در دوره آقای ترامپ با نقشه و مکر جدیدی موضوعی به نام معامله قرن را مطرح نمودند که براساس آن بتوانند با یک یک بده بستان مالی و اقتصادی موافقتنامه و صلحی را بین فلسطینییان و رژیم غاصب صهیونیستی به امضاء برسانند، موضوعی که به نفع آنها بود تا به تدریج اشغالگری خود را گسترش دهند.
هنگامی که جمهوری اسلامی ایران و گروه های مقاومت بر این موضوع تاکید می کنند که راهبرد ما مقاومت است، یعنی مذاکره در این راهبرد و رویکرد معنایی ندارد، به این معنا که باید نظر حضرت امام مبنی بر نابودی اسرائیل که فرمودند : فلسطین جز با مسلسل های متکی بر ایمان حل نمی شود، اعمال شود، بنابراین در قبال رژیم صهیونیستی فقط باید با اسلحه حاضر شد. رژیمی که چون خود زور می گوید و با زور و جنایت سرزمین های مردم فلسطین را اشغال کرده، جز زبان زور فهم نمی کند، لذا راهی جز برخورد متقابل با رژیم صهیونیستی وجود ندارد.
از همان ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی یا قبل از پیروزی در جريان مبارزات با رژیم شاهنشاهی راهبرد ما مقاومت در مساله فلسطین بود، در چنین شرایطی طبیعی است تجهیز و تسلیح گروه‌های مقاومت جزء برنامه‌های اصلی است، لذا حمایت از جنگ هایی که در غزه علیه مقاومت صورت گرفته و حمایت از مقاومت برای مقابله با صهیونیست ها در این مقابله بسیار حائز اهمیت است، بنابراین با این استدلال می توان گفت تسلیح کرانه باختری نیز به دلایل توضیح داده شده یک امر واجب است. به همین دلیل وقتی بحث الحاق کرانه باختری مطرح است، تسلیح بسیار مهم و ضروری است و می تواند به عنوان یک راهکار مقطعی مورد استفاده قرار بگیرد، اما تسلیح کرانه باختری و تسلیح کل مقاومت در سراسر فلسطین موضوعی است که بسیار واجب و لازم است، لذا نمی توان تسلیح را به منطقه خاصی مثل کرانه باختری یا نوار غزه محدود کرد، بلکه این موضوع باید راهبرد کلی در برابر رژیم نامشروع کودک کش باشد.
تسلیح فلسطین از نظر جمهوری اسلامی ایران حرکتی در راستای دفاع مشروع از خود در برابر رژیم صهیونیستی به شمار می‌رود، لذا به این موضوع از این جهت باید نگاه کرد. مساله مهم در حال حاضر این است که فلسطینی ها از جمله گروه های سازشکار مسلح دولت خودگردان به رهبری ابو مازن هم به این مسئله رسیده‌اند که این همه مذاکره که از دهه های گذشته با رژیم غاصب آغاز شده و تداوم داشته به ثمر نرسیده است، و هیچ گاه نتیجه خاصی در بر نداشته است، لذا از مسیر مذاکره به خواست خود نرسیدند، به عبارت دیگر با رویکرد مذاکره ماحصلی به دست نیامده است، بنابراين در حال حاضر زمزمه‌های تسلیح حماس و دولت خودگردان مطرح است البته بعید به نظر می رسد بین این گروه ها توافق پایداری ایجاد شود، اما همین قدر که صهیونیستها و غرب از اتحاد گروه‌های مقاومت در هراسند نیز مغتنم است، هر چند که امیدواریم توافق حماس و فتح پایدار بماند، اما دور از ذهن است! به هر حال رسیدن به نقطه مشترک برای مبارزه مسلحانه با رژیم صهیونیستی در همین حد هم مغتنم است.