شورای حقوق بشر، ابزار فشار سیاسی غرب بر ایران

به گزارش «راهبرد معاصر»؛ سازمان ملل متحد از بدو تشکیل تا به حال نتوانسته است ایده‌آل‌های خود را که بر مبنای تحقق اهداف عالیه بشری است محقق کند.

از بدو تأسیس تاکنون کارنامه موفق سازمان ملل متحد عمدتاً ذیل فعالیت‌های شورای اقتصادی اجتماعی آن رقم خورده و این در حالی است که در زمینه های امنیتی و سیاسی، سازمان ملل متحد اسیر منافع ملی قدرت های بزرگ بوده و به طرز مشهودی عملکرد جانبدارانه‌ای به نمایش گذاشته است.

در این میان مقوله حقوق بشر عمدتاً در راستای ابزاری برای اعمال فشار سیاسی به دولت‌های ناهمسو با غرب مورد سوءاستفاده قرار گرفته است. قاعده‌هایی مانند مسئولیت حمایت و تشکیل دادگاه کیفری بین‌المللی به بهانه حمایت از حقوق بشر در راستای دخالت در حاکمیت داخلی کشور‌ها عمل کرده‌اند. سازوکار های حقوق بشری سازمان ملل متحد تاکنون بیشترین فشار را به چین، روسیه و ایران وارد ساخته است.

عملکرد شورا در زمینه رعایت حقوق بشر نه فقط علیه جمهوری اسلامی ایران، بلکه در مناطق مختلف دنیا در جنگ ها، کودتاها و حوادث مختلف زیر سؤال است

این در حالی است که بررسی نقض حقوق بشر در عربستان سعودی و رژیم صهیونیستی هیچ گاه در دستور کار شورای حقوق بشر قرار نمی‌گیرد و به طریق اولی، به خشونت علیه سیاهان در آمریکا، سرکوب جلیقه زرد‌ها در فرانسه و برخورد غیر انسانی با مهاجران در انگلستان و امثال آن توجه نمی‌شود.

سید رضا صدرالحسینی، کارشناس مسائل بین‌الملل درباره فرافکنی و واقع نگر نبودن شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد به «راهبرد معاصر» گفت: تعدادی از اعضای شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد که عضو سازمان ملل متحد نیز هستند، امیدواری نسبی به عملکرد شورای حقوق بشر پیدا کرده اند. با وجود این، عملکرد شورا در زمینه رعایت حقوق بشر نه فقط علیه جمهوری اسلامی ایران، بلکه در مناطق مختلف دنیا در جنگ ها، کودتاها و حوادث مختلف زیر سؤال است.

وی افزود: فراموش نمی کنیم مردم مظلوم میانمار، کشمیر و اقلیت های مذهبی در کشورهای مختلف امید نسبی به عملکرد و دخالت و تأثیرگذاری شورای حقوق بشر بر جنایتکاران داشتند، حتی بعضی از آزادشدگان از زندان های رژیم صهیونیستی در فلسطین اشغالی نیز تصور می کردند تا حدود زیادی می توانند به شورای حقوق بشر امیدوار باشند، اما در موارد زیادی ثابت شده است شورای حقوق بشر با شیوه غیر حقوقی، غیر انسانی و غیر طبیعی به بعضی از موضوعات ورود می کند.

کارشناس مسائل بین‌الملل عنوان کرد: شورای حقوق بشر در بعضي موارد به ویژه مواردی که کشورها به دنبال استقلال خود هستند، تلاش می کند طبق استانداردهای غربی با آن‌ها برخورد غیرحقوقی و صرفاً سیاسی داشته باشد. جمهوری اسلامی ایران در 45 سال گذشته از این موارد نمونه های متعددی داشته است. 

صدرالحسینی گفت: عملکرد شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد بدون توجه به نوع نگاه کشورهای شرقی و کشورهای اسلامی به دنبال تحمیل و تسری حقوق بشر غربی است، روندی که برای اصل حقوق بشر خطر بزرگی به شمار می رود.

وی توضیح داد: متأسفانه در موارد متعددی منشور سازمان ملل متحد نسبت به فرهنگ ها در اقلیم ها و قاره های مختلف به شدت بی تفاوت است، در حالی که شورای حقوق بشر که برگرفته از منشور سازمان ملل متحد است، باید به این موضوعات اهمیت بدهد و با دیده احترام به آنها بنگرد، اما این شورا بدون توجه به منشور فرهنگی عمومی و سلایق ادیان مختلف صرفاً مقوله حقوق بشر را با نگاه غربی دنبال می کند؛ نگاهی خارج از مفاد منشور سازمان ملل متحد که به چند فرهنگی و احترام به فرهنگ های گوناگون تأکید می‌کند.

کارشناس مسائل بین‌الملل تصریح کرد: شورای حقوق بشر نزدیک به یک دهه اخیر به شدت تحت تأثیر فشارهای سیاسی و خواسته‌های آمریکاست، رفتاری که به ایجاد سؤال برای برخی کشورها حتی کشورهای همسو با غرب منجر می‌شود. کشورهایی مانند ژاپن و هند که ارزش های فرهنگی خود را پاس می دارند نیز نسبت به برخی  جهت گیری های شورای حقوق بشر معترض هستند، زیرا به فرهنگ باستانی و سنتی آنها توجهی نمی شود. 

صدرالحسینی گفت: به نظر می‌آید شورای حقوق بشر به دنبال آن است با برنامه ریزی از پیش تنظیم و تدوین شده با اعمال فشار سیاسی، فشارهای رسانه ای و تداوم فشار اقتصادی کشورهای مستقل مانند ایران را با عنوان دفاع از حقوق بشر زیر فشار قرار دهد، رویه ای که در روزهای اخیر به شدت مشاهده می شود و می تواند باعث ناامیدی فراوانی میان کشورهای مختلف و ملت‌ها شود؛ در این راستا برخی کشورها مایل به خروج از عضویت در شورای حقوق بشر شدند یا اینکه به مصوبات شورای حقوق بشر وقعی نمی نهند و بی اهمیت از کنار آن رد شوند. 

وی افزود: استدلال شورای حقوق بشر بر مبنای آمارهای ارائه شده از سوی گزارش‌های سرویس های اطلاعاتی یا گزارش های کاملاً سیاسی است که جنبه فرهنگی، بومی و ریشه دار فرهنگی و مذهبی کشورها و ملت ها را نادیده می گیرد و بر مبنای فرهنگ غربی علیه سایر فرهنگ ها حکم صادر می کند، رویه ای بسیار خطرناک که نشان دهنده کارکرد غیر مسئولانه و بی توجهی به موضوعات مهم مورد نظر ملت هاست.

صدرالحسینی درباره برخوردهای شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد با جمهوری اسلامی گفت: در دوره های اخیر شاهد برخوردهای صرفاً سیاسی با جمهوری اسلامی و ملت ایران از سوی شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد بوده‌ایم. این شورا کمترین توجهی به اعتراضات به حق ایران ندارد و اجازه  بیان دیدگاه‌هایی غیر از کشورهای غربی را به ملت‌هایی مانند ایران نمی دهد، زیرا نمایندگان حاضر ایرانی در این شورا در اصل نمایندگان ملت ایران به شمار می روند. 

متأسفانه در موارد متعددی منشور سازمان ملل متحد نسبت به فرهنگ ها در اقلیم ها و قاره های مختلف به شدت بی تفاوت است، در حالی که شورای حقوق بشر که برگرفته از منشور سازمان ملل متحد است

وی عنوان کرد: با اینکه غربی ها به دنبال اتهام زنی به ایران در زمینه رعایت نکردن حقوق بشر هستند، جالب است بدانیم ایران در میان 25 کشور نخست صادر‌کننده سلاح نیز قرار ندارد. کشورهایی همچون امارات و اردن سهم به‌مراتب بیشتری نسبت به ایران در این بازار دارند. کشورهای غربی موج انتقادات خود را نسبت به ایران افزایش داده و هرگونه تبادل احتمالی تسلیحات با روسیه را در فضای رسانه‌ای به‌عنوان مصداق اقدام علیه حقوق بشر بازنمایی می‌کنند. هجمه رسانه‌ای علیه ایران در شرایطی است که تهران در ورود به بازار تسلیحات نه اقدامی خلاف عرف بین‌الملل انجام داده و نه هیچ یک از تعهدات بین‌المللی خود را زیر پا گذاشته است. 

صدرالحسینی افزود: تاکنون هیچ دولتی استفاده روسیه از پهپادهای ایرانی را اثبات نکرده است. با وجود این، مطابق متن برجام تحریم‌های تسلیحاتی شورای امنیت علیه ایران مهر سال 1399 یعنی پنج سال بعد از پذیرش رسمی توافق لغو شده است و ایران مانند سایر کشورهای جهان منعی برای ورود به بازارهای بین‌المللی تسلیحاتی ندارد. 

کارشناس مسائل بین‌الملل تصریح کرد: شورای حقوق بشر بر مبنای نگاه سیاسی و تحت تأثیر مستقیم مقام‌های کشورهای غربی نسبت به ایران قضاوت غیرحقوقی و غیرواقعی دارد و تلاش می کند حرکت غیراصولی اخیر خود، یعنی اجازه ندادن به بیان رسمی کشورمان درباره حقوق بشر را توجیه کند. این عملکرد قطعاً بی خاصیت شدن شورای حقوق بشر را نشان می‌دهد‌، رویه ای که اگر دنبال شود، به قطع همکاری برخی کشورهای مستقل با شورای حقوق بشر یا تجدید نظر در همکاری با این شورا منجر می شود.