بحران‌های عراق به نفع اشغالگران آمریکایی

به گزارش راهبرد معاصر؛ روزنامه لبنانی البناءدر یادداشتی به قلم «وفیق ابراهیم»، نویسنده و تحلیلگر لبنانی با عنوان «بحران های عراق به نفع اشغالگران آمریکایی است»،تاکید کرد، اختلافات قومی و مذهبی در عراق، این کشور را مستحق رنج بردن از تبعات بی پایان اشغالگری آمریکا کرده است.

در مقدمه این یادداشت آمده است: دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا به منظور دیداری محرمانه با نیروهای کشورش مخفیانه وارد عراق شد اما به شیوه استعمارگران این کشور راترک کرد و برنامه تبدیل عراق به یک پایگاه بزرگ عملیات ارتش خود در هر زمان و مکانی بخصوص در سوریه را کلید زد.

ابراهیم نوشت: ترامپ با این سخن خود می‌گوید که آمریکا قدرت و امکان تسلط بر سرزمین رافدین را در اختیار گرفته است، بنابراین آیا این درباره کشوری با 35 میلیون جمعیت که تقریبا از لحاظ اقتصادی و زراعی می‌تواند خودکفا باشد، درست و قابل درک است؟

نویسنده افزود: عراق کشوری با همه نوع ثروت است و تجربیات تاریخی در درگیری‌های سیاسی داخل ارتش و بین احزاب ملی، ملی، فرقه ای و قومی کم ندارد ، حتی بیش از ده ها بار کودتاهای نظامی به چشم خود دیده که به ظهور آشفتگی‌های دائمی در نتیجه ریخته شدن خون ها و تغییرات دائمی و اجباری در موقعیت‌های قدرت، منجر شده است.

البناء آورد: این کشور ثروتمند اما توسعه نیافته چه تولید کرده است؟، آب دارد اما کشاورزی نمی‌کند ذخایر نفتی بزرگی دارد اما سیستم تولید همیشگی تاسیس نمی‌کند، در حالی که بزرگ‌ترین کشور عربی در بین منطقه خلیج فارس تا سرزمین شامات است و رهبران آن نتوانستند با هیچ کدام از این کشورها دوست باشند قبل از حمله آمریکا به عراق در سال 2003 صدام حسین دشمن سوریه واسد و عربستان و ترکیه بود و کشورش در نتیجه سیاست‌های شتابزده اش هیچ دوستی نداشت.

به عقیده نویسنده، این اختلالات مانع از تشکیل یک جامعه متحد عراقی شده است، علی رغم اینکه شهروندان اصیل عراق از شیعه تا سنی و کرد و همچنین مسیحی و ایزدی و به کشورشان افتخار می‌کنند آنها حامی تمامیت ارضی و حاکمیتی عراق هستند مشروط به اینکه تعصبات تنگ نظرانه آنها در قدرت لحاظ شود.

وی افزود: این چیزی است که آمریکایی‌ها از زمان دخالتشان در عراق در دهه نود قرن گذشته تا آغاز تجاوز آنها در سال 2003 در قالب نیروهای چند ملیتی مرکب از دو هزار سرباز از آن بهره بردند آنها سرزمین رافدین را بدون هیچ مقاومت بزرگی اشغال کردند آن هم با همدستی رهبرانی کرد، شیعه و سنتی که گمان می کردند تحقیر آنها توسط آمریکایی‌ها راه کسب قدرت در عراق است.

نویسنده تاکید کرد: این شکاف‌های داخلی در مرحله حکومت دیکتاتورهای نظامی عراق از دهه پنجاه قرن گذشته پنهان بود و آمریکایی‌ها متوجه شدند چگونه از این وضعیت به نفع بقای اشغالگری خود بدون مقاومتی قابل ذکر استفاده کنند.

به نوشته البناء آمریکا شروع به تقویت اختلاف بین عرب ها و کُردها کرد تا جایی که از تشکیل منطقه خودمختار کردستان عراق حمایت کرده تا بعدا یک کشور مستقل کرد تشکیل شود که شرکت‌های آمریکایی ظرفیت نفتی و ژئو استراتژیک آن را به چنگ آورد.

این روزنامه لبنانی افزود: آمریکایی‌ها موفق شدند بین عرب ها و کُردها اختلاف قومی و فرقه ای ایجاد کنند؛ اما آنها به این قضیه که توانایی ایجاد یک جامعه متحد عراقی را نابود کرد اکتفا نکردند بلکه هوشمندانه بنای جنگ‌ میان شیعه و سنی را گذاشتند که تا حد اندکی وجود داشت و به دو صورت آتش آن را شعله ور کردند، ترساندن سنی‌ها از یک پروژه شیعه ایرانی که درصدد کنترل عراق، کل خلیج، سوریه و لبنان است و از سوی دیگه شیعیان را از پروژه داعشی سنتی که به دنبال تسلط بر قدرت در عراق است ترساندند.

البناء آورده است: این درگیری قومی بین عرب ها با کُردها و درگیری طائفه ای بین شیعیان و اهل تسنن و احیانا با مسیحیان و ایزدی ها تمام توان عراقی‌ها را که بازیچه جنگ‌های داخلی شده است از بین برده است، درگیری‌هایی که تنها به تحکیم وضعیت اشغالگری آمریکا منجر می‌شود، اشغالگری که برای همه کسانی که خواهان رسیدن به قدرت هستند یک ارباب و سرپرست شمرده می‌شود.

این روزنامه افزود: بنابراین طبیعی بود که در نتیجه دخالت های خارجی سیاست به قلب طوائف و اقوام عراقی نفوذ کند به گونه‌ای که کردها را به سه جریان متضاد هم مبدل کرد و از محور اهل تسنن هم چهار پایگاه درگیر با یکدیگر درست کرد.

به نوشته البناء اما درباره شیعیان عراق هم باید گفت بین جریان‌های آن بر سر رسیدن به قدرت، درگیری است و اگر پا در میانی خارجی نبود آنها با سلاح به جان یکدیگر افتاده بودند؛ علاوه بر اینکه مرجعیت دینی عراق هم نقش مهمی در مداخله برای توقف درگیری ها قبل از تشدید آن ایفا می‌کند.

این روزنامه لبنانی تاکید کرد: معلوم می‌شود که آمریکای اشغالگر از دخالت‌های کشورهای عربی و منطقه ای همجوار برای تعمیق شکاف درگیری‌های قومی، طائفه ای و سیاسی بین جریان‌های عراقی استفاده می‌کند و از همین روست که بی رو دربایستی و با تمسخر و تحقیر با عراق رفتار می‌کند به شکلی که ترامپ در سفر اخیر خود به عراق برخورد کرد.

به نوشته البناء می توان یک نمونه کوچک از توهین منطقه ای روز افزون به شان و جایگاه عراق ارائه داد؛ آیا کشوری است که در برابر حمله هوایی که از سوی کشوری همسایه متحمل شده سکوت اختیار کند بدون اینکه هیچ واکنش عملی نظامی نسبت به آن هم نشان داده باشد.

این روزنامه لبنانی افزود: ترکیه چگونه ارتفاعات سنجار عراق را به بهانه حضور تروریست ها در آنجا بمباران می‌کند و چگونه به اشغالگری خود در سرزمین های عراق در کردستان ادامه می‌دهد بدون اینکه، بغداد هیچ واکنشی عملی نشان دهد بلکه تنها به صدور بیانیه هایی بی ارزش در تقبیح آن اکتفا می‌کند.

روزنامه البناء در ادامه پرسید، چاره چیست و در پاسخ به آن می نویسد: بی تردید راه حل مشکلات عراق در اتحاد عراقی‌هاست، نخست بر اساس طرح سیاسی و ملی که بین شهروندان در سیاست و اقتصاد برابری ایجاد کند و برقراری امنیتی واقعی مبتنی بر قانون برای هر عراقی که می‌تواند با خطرهای خارجی مقابله کند و نخستین این خطرات اشغالگری آمریکاست.

البناء تاکید کرد: بازدید اخیر ترامپ از پایگاه های نظامی ارتش خود در نزدیکی مرزهای سوریه تنها برای اعلام این بوده که آمریکا برای ممانعت از هماهنگی عراق، سوریه و ایران نقشه کشیده است و دیگر اینکه به کشورهای عربی حاشیه خلیج (فارس) بفهماند نقش منطقه ای عراق وابسته به اشغالگری آمریکا در سرزمین رافدین است و بر همین مبنا این کشورها باید به پرداخت بهای این خدمت آمریکایی‌ها ادامه بدهند یعنی از بازگشت عراق به ثبات و عزت خود حمایت کنند.

این روزنامه لبنانی آورده است: از همین رو دولت عراق می بایست ضمن اعلام احترام خود به حاکمیت کشورهای همسایه بر حق انحصاری ملت‌های آنها در تغییر رژیم‌هایشان و ایجاد روابط باز با کشورهایی که تاکنون از برقراری روابط با دشمن اسرائیلی مخالفند احترام گذارند.

در پایان این یادداشت آمده است: روشن می شود که علاج دردهای عراق با وحدت داخلی بر اساس برابری و هماهنگی با سوریه و برقراری روابط طبیعی با کشورهای همسایه آغاز می شود، این امر منجر می شود عراقی‌ها در برابر آمریکایی‌ها موضع یکپارچه‌ای اتخاذ کنند و برخوردشان با آنها نظیر برخورد با اشغالگرانی باشد که باید در اسرع وقت، عراق را ترک کنند؟ اما آیا عراق این رویکرد را خواهد داشت؟ پروژه سیاسی و ملی مذکور، راه اتخاذ همین رویکرد است که نقش بزرگی را که عراق شایسته آن است با همکاری سوریه به آن بازخواهد گرداند تا منطقه را از طرح های تجزیه طلبانه نجات دهد.