به گزارش «راهبرد معاصر»؛ امانوئل مکرون، رئیس جمهور فرانسه این روزها "بیش فعالی حاد" پیدا کرده است. مکرون یا وزیر امورخارجه دولتش مدام در حال تماس و رایزنی با رئیس جمهور و وزیر امور خارجه کشورمان هستند. متعاقبا به صورت تقریباً روزانه و مداوم بیانیه هایی در خصوص محتوای تماس و خواسته های پاریس از تهران توسط کاخ الیزه منتشر می شود.
در این خصوص سه نکته اساسی وجود دارد که نمی توان از آنها غفلت ورزید:
نخست، اینکه قبل از جنگ اخیر و در جریان مذاکرات غیرمستقیم مسقط میان ایران و آمریکا، فرانسوی ها به اندازه ای نسبت به مذاکرات منفعلانه رفتار کردند که موجب اعتراض رسمی وزیر امور خارجه کشورمان شد.
مکرون در مواضع اخیر خود همانند گذشته خواستار مهار همه جانبه ایران و وقیحانه خواستار گنجانده شدن توان موشکی ایران در هرگونه توافق ممکن شده است
22 اردیبهشت سیدعباس عراقچی، وزیر امور خارجه کشورمان طی یادداشتی در مجله فرانسوی «لوپوئن» ضمن انتقاد از انفعال اروپا در مذاکرات هستهای ایران و آمریکا و همچنین تهدید تروئیکای اروپایی به استفاده از «مکانیسم ماشه» برجام برای بازگرداندن تحریمها، خواستار تجدید نظر جدی آنها در این رویکرد سلبی شد، اما اکنون مکرون طرفدار خاص دیپلماسی و مذاکره شده است. قطعا این رویکرد مکرون "ذاتی" نبوده و تابعی از شرایط جاری در منطقه و حوزه روابط بین الملل است.
دوم، اینکه مکرون در مواضع اخیر خود همانند گذشته خواستار مهار همه جانبه ایران و وقیحانه خواستار گنجانده شدن توان موشکی ایران در هرگونه توافق ممکن شده است. لازم به ذکر است که پس از خروج ترامپ از برجام (سال 2018 میلادی) نیز رئیس جمهور فرانسه خواستار انعقاد توافقی جامع شده بود که در آن بند موسوم به «غروب آفتاب» حذف شده و محدودیتهای هسته ای ایران دائمی شود.
مکرون نقش مهمی در مواجهه سیاسی و حقوقی اتحادیه اروپا با برنامه های تولید و آزمایش موشکهای بالستیک علیه کشورمان داشت. همان گونه که مشاهده می شود کاخ الیزه همان مواضع کاخ سفید را صرفا با لحنی شمرده تر تکرار می کند.
سوم، اینکه فرانسوی ها "همراه جنگ" و "دلال صلح" هستند. همکاری نظامی-امنیتی پاریس با تل آویو در جریان جنگ 12 روزه اخیر موضوعی نیست که از دید تیزبین رصدگران منطقه پنهان بماند. ضمن آنکه پاریس به صورت همزمان در حال مداخله گرایی در امور داخلی لبنان و سوریه هست.
اصرار خاص مکرون بر خلع سلاح مقاومت لبنان و سرمایه گذاری بلندمدت اقتصادی-امنیتی آنها در سوریه پسااسد نشانه ای دال بر همین مداخله گرایی است. بدون شک فرانسوی ها در پیشبرد این سیاست خارجی خطرناک و پرهزینه از حمایتهای پنهان و آشکار واشنگتن و تل آویو برخوردار هستند. از این رو ما با بازیگرانی مستقل، عقلانی و فهیم در کاخ الیزه مواجه نیستیم.
در چنین شرایطی باید گارد بسته خود را در مقابل پاریس حفظ کنیم تا ضمن انهدام راهبرد مهار حداکثری غرب علیه ایران، مانع از مانور هدفمند مکرون و همراهانش علیه منافع غیر قابل چشم پوشی خود شویم. باید به خاطر داشت، مکرون شریک جنگ اخیر رژیم صهیونیستی علیه ایران بوده و ابایی از ابراز این موضوع ندارد. هرگز نباید این حقیقت محض را در محاسبات و مناسبات خود در قبال پاریس دور از ذهن نگه داریم.