رد آرمان فلسطین در صندوق‌های رأی نیویورک

به گزارش «راهبرد معاصر»؛ زهران ممدانی سال 2023 میلادی در مصاحبه با مجله ژاکوبین گفته بود، «همیشه این حس وجود دارد هر کسی که در دفاع از فلسطین صحبت کند، هزینه اش را خواهد پرداخت و این کار هیچ سودی جز آسودگی وجدان ندارد. اما آنچه امروز می‌بینیم این است که حمایت از حقوق فلسطینیان به موضع عمومی تبدیل شده است که هیچ کس از اتخاذ آن شرمنده نیست».

ممدانی از هیچ به وجود نیامد، بلکه حاصل انباشت آگاهی سیاسی جدیدی در آمریکاست

در این مصاحبه نامزد دموکرات که در انتخابات شهرداری نیویورک پیروز شد، توضیح داد چگونه فضای سیاسی و رسانه‌ای در آمریکا تغییر کرده است و دفاع از فلسطین پس از آنکه پیش تر جرم تلقی می‌شد، به بخشی از گفتمان عمومی تبدیل شده است. همه چیز با این شفافیت آغاز شد. مردی که از بلند کردن صدایش از قلب نیویورک در دفاع از غزه نترسید، همان کسی است که نه فقط بر مبنای «اصلاحات مالیاتی» یا «رفاه اجتماعی»، بلکه برای دفاع از حقوق افراد ضعیف و محکوم کردن نسل‌کشی در غزه تصمیم گرفت نامزد شود.

در شهری که تمام روایت‌های جهان در آن تلاقی می‌کنند، ممدانی روایت فلسطینی را نه به عنوان شعار اخلاقی، بلکه به عنوان معیار سیاسی به پای صندوق‌های رأی آورد. به این ترتیب، آرمان فلسطین به بخشی از گفتمان انتخاباتی در یکی از حساس‌ترین شهرهای جهان نسبت به آن چیزی که به رژیم صهیونیستی مربوط می‌شود، تبدیل شد.

ممدانی، نماینده جوان کنگره که از محله‌های کارگرنشین ظهور کرد و به برجسته‌ترین چهره جناح مترقی حزب دموکرات تبدیل شد، از هیچ به وجود نیامد، بلکه حاصل انباشت آگاهی سیاسی جدیدی در آمریکاست. در شهری که منافع، پول و رسانه‌ها حاکم هستند، جایی که گفتمان با حساسیت نسبت به رژیم صهیونیستی سنجیده می‌شود، ممدانی تصمیم گرفت بدون هیچ تردیدی یا محاسبات دقیق انتخاباتی، پنجره‌ای به روی فلسطین بگشاید و آن را وارد مباحث عمومی کند.

وقتی جنگ غزه آغاز شد، فقط توییت نکرد، بلکه آنچه اتفاق می‌افتاد را نسل‌کشی توصیف کرد و خواستار آتش‌بس فوری و توقف حمایت نظامی آمریکا از رژیم صهیونیستی شد، موضعی که برای یک سیاستمدار آمریکایی در جایگاه وی نادر بود.

ممدانی با این رویکرد موضوع فلسطین را از حاشیه به متن منتقل کرد و بخشی از تبلیغات رقابت های انتخاباتی اش شد. وی از پاسخ به این سؤال طفره نرفت، بلکه آن را به محوری اخلاقی در سخنرانی اش تبدیل کرد؛ اینکه «چگونه شهری مانند نیویورک، که به پناهگاهی برای همه هویت‌ها افتخار می‌کند، می‌تواند در زمینه رنج مردمی که روزانه با سلاح‌های آمریکایی نابود می‌شوند، سکوت کند»؟

ممدانی، پسر مهاجر اوگاندایی متولد آسیا، در زندگینامه اش چیزی شبیه سفری در جست وجوی هویتی عادلانه دارد، در حالی که حقوق بر مبنای معیارهای دوگانه صهیونیسم توزیع می‌شود.  بنابراین، جای تعجب نیست وی میان جوانان، اقلیت‌ها و لیبرال‌هایی که از معیارهای دوگانه آمریکا عصبانی بودند، حامی پیدا کند.

در گردهمایی‌های انتخاباتی اش، چفیه فلسطینی کنار پرچم‌های عدالت اجتماعی در اهتزاز بود. بنابراین پیروزی ممدانی در نیویورک را می‌توان نه تنها به عنوان رویدادی انتخاباتی، بلکه به عنوان نشانه‌ای از تغییر فرهنگی عمیق تعبیر کرد.

نام فلسطین در نیویورک به شکل مرد جوانی وارد صندوق‌های رأی شد

برای نخستین بار، نام غزه در کارزاری انتخاباتی مورد استفاده قرار می‌گیرد، نه به عنوان ابزاری برای بدنام کردن، بلکه به عنوان نمادی از عدالت. این شاید به این معنی باشد نسل Z آمریکا دیگر فلسطین را به عنوان موضوعی خارجی نمی‌بینند، بلکه آن را آینه‌ای می‌بینند که وجدان سیاسی شان را منعکس می‌کند.

اما این تغییر برای همه خوشایند نیست. جمهوری‌خواهان از آن به عنوان تاکتیک ترساندن استفاده و کلیشه اسلام سوسیالیست ضد صهیونیستی را بازتولید می‌کنند، درحالی که دموکرات‌ها نگرانند وی به چهره جدیدی برای حزبشان تبدیل شود، حزبی که قادر به تحمل صداهای مخالف نیست.

فلسطین در نیویورک به شکل مرد جوانی وارد صندوق‌های رأی شد که عربی را با انگلیسی ترکیب، از دریافت کمک‌های مالی از گروه‌های لابی‌گری خودداری می‌کند و عدالت اجتماعی را راهی برای صلح می‌داند.

پیروزی امروز وی پیروزی نامزد آمریکایی که درباره فلسطین صحبت کرده بود، نیست؛ بلکه امتیاز جدیدی است که در پیروزی روایت فلسطینی به دست آمده، با صدایی که اکنون از قلب شهری که هرگز نمی‌خوابد شنیده می‌شود.

برای اعراب، پیروزی زهران ممدانی صرفاً مربوط به یک کرسی یا شهر نیست، بلکه مربوط به فضایی است که فلسطین در ذهن آمریکایی‌ها ایجاد کرده است. آنچه زمانی در دانشگاه‌ها زمزمه می‌شد، اکنون از تریبون‌ها گفته می‌شود و آنچه پیش تر نامزدها را می‌ترساند، به بخشی از رقابت های انتخاباتی تبدیل شده است.

با وجود اهمیت نمادین این پیروزی، شاید نباید آن را به عنوان تغییر اساسی در روحیه آمریکایی‌ها تفسیر کرد. ممدانی هنوز نماینده جناح مترقی در حزبی است که با احتیاط، اگر نگوییم با سوءظن، با وی رفتار می‌کند. حمایتی که ممدانی در نیویورک دریافت کرد لزوماً به این معنی نیست که شعارهای طرفدار فلسطین اکنون در همه ایالت‌های آمریکا قابل پذیرش است.

ترس واقعی میان دموکرات‌ها امروز گسترش گفتمانی است که عدالت اجتماعی را به سیاست خارجی پیوند می‌دهد و موضوع فلسطین را به قلب مباحث داخلی آمریکا می‌کشاند. بنابراین، می‌توان گفت پیروزی زهران ممدانی بیش از آنکه معادله را تغییر دهد، بسترهایی فراهم کرد.