یادداشت اختصاصی عبدالمجید شیخی، اقتصاددان
آقای نوبخت به چه کسی گرا می دهید؟
قطعا آقای نوبخت با هوشمندی خاصی با چنین اظهار نظرهایی بازار را به سمت تنش و تکانه بیشتر هدایت می کند تا از فرجام تنش های اقتصادی شاید در سبد دولت چیزی باقی بماند، اما مردم ما نشان داده اند که دیگر اعتمادی به عملکرد اقتصادی دولت ندارند.
به گزارش راهبرد معاصر؛ توئیت آقای نوبخت در این موضوع که نمی توانیم یک قطره نفت بفروشیم و حتی در قبال فروش نفت به دیگر کشورهای دنیا به ما غذا و دارو هم نمی دهند، از آن دست حرفها و اظهار نظرهایی است که به بازارهای مختلف سیگنال منفی می دهد و تنش های زیادی در اقتصاد تحریمی ایران ایجاد می کند.
قطعا اقتصاد ایران فقط تحریم شده آمریکا نیست، بلکه خود دولت هم اقتصاد داخلی را تحریم کرده است. اقتصادی که اگر دولت مایل بود امروز به این شکل هدایت نمی شد. آقای نوبخت به عنوان رئیس سازمان برنامه و بودجه باید به این سوال پاسخ دهند که آیا متوجه نیست اظهار نظرات وی تا چه اندازه می تواند آشوب در فضای اقتصاد کشور ایجاد کند؟ آیا مدیران دولت آقای روحانی به غیر از فرافکنی و ایجاد تنش در بازار کار دیگری بلد نیستند که انجام دهند و فشار کمتری به مردم وارد کنند؟
آیا آقای روحانی به دولتمردان و مسوولینی که بر این سازمان و آن نهاد گماشته یاد نداده یا خود مسوولین تا این اندازه بلد نیستند که یک سیاست مدار عاقل هیچ گاه نقطه ضعف های خود را برای دشمن رو نمی کند و به گوش دشمن نمی رساند؟ آیا نمی دانند با این عبارت ها دشمن شاد کن شده اند؟
این توئیت ها و چنین اظهار نظرهای ضداقتصادی که اتفاقا دشمن را برای تشدید تحریم ها ترغیب و جری تر می کند نشان می دهد مدیران دولتی منتخب آقای روحانی اصلا لیاقتی برای اداره اقتصاد و مدیریت کشور نداشتند و متاسفانه عملکرد آنها اقتصاد را به این روز انداخته است.
اگر عملکرد مدیران دولت آقای روحانی قابل تایید بود قطعا تا کنون بخش زیادی از اقتصاد داخلی از سلطه دلار و یورو خارج شده بود. اگر عملکرد مدیران و تیم اقتصادی دولت درست بود ما امروز با تعطیلی بنگاه ها و واحدهای اقتصادی رو به رو نبودیم و با بهبود فضای کسب و کاری که صورت داده بودند بخش زیادی از مشکل ما حل شده بود.
اگر فضای کسب و کار بهبود داده می شد کشور به هیچ وجه نیازی به صادرات نفت نداشت و این حجم نقدینگی به جای اینکه وارد تولید شود وارد بازارهای دلالی و سوداگری نمی گردید. اگر دولت این حجم نقدینگی را به پیکره صنایع نفتی به بخش پالایشگاه و پتروشیمی تزریق می کرد و به جای نفت خام اراده ای برای تولید فرآورده های نفتی و صادرات آن می داشت، با توجه به اینکه مانع زیادی رو به روی صادرات وجود ندارد قطعا بسیاری از مشکلات اقتصادی کشور حل شده بود و مردم در تنگناهای اقتصادی تحت شدیدترین فشارها قرار نمی گرفتند.
به نظر می رسد دولت آقای روحانی همانند همیشه به دنبال سازش با آمریکاست، این گونه اظهار نظرهایی شبیه آنچه آقای نوبخت یا سایر دولتی ها می گویند نشان دهنده سازش و علامت دهی به دشمن است. علامتی که پایه های لرزان اقتصاد را آنچنان تکان می دهد تا زیر و رو کند تا مردم به این دلیل رو به روی نظام قرار بگیرند.
بنده در تمام این چهار سال گذشته با دقت سخنان دو رئیس جمهور دولت ایران و دولت آمریکا و دولتمردانی مثل آقایان جهانگیری و نوبخت را با برخی مسوولان آمریکایی که به شدت ضد ایرانی هستند مقایسه کرده ام، جالب این است که در برخی نظرات شباهت های عجیبی بین آنها وجود دارد. شباهت در مسائل اقتصادی تا حتی تمسخر کردن بیماری کرونا که همزمان از سوی آقای روحانی و ترامپ موضعی مشابه اعلام شد. به هر حال دولتی ها در هفت سال گذشته با چنین اظهار نظرهایی نشان دادند که همواره به دنبال سازش و وابستگی به آمریکا و غرب هستند تا اینکه بر ظرفیت های داخلی اقتصاد تکیه بزنند. قطعا آقای نوبخت با هوشمندی خاصی با چنین اظهار نظرهایی بازار را به سمت تنش و تکانه بیشتر هدایت می کند تا از فرجام تنش های اقتصادی شاید در سبد دولت چیزی باقی بماند، اما مردم ما نشان داده اند که دیگر اعتمادی به عملکرد اقتصادی دولت ندارند.