به گزارش راهبرد معاصر؛ دیدنش جرم نیست ساختن اش رد دادن حوزه هنری بود .یک فیلم که مستقیما به سراغ هسته سخت جمهوری اسلامی یعنی بخش نظامی دفاعی امنیتی کشور رفته است .جایی که اگر غیر از مسئولین حوزه هنری کسی به آن سمت حرکت میکرد مشکلی نبود چون حرف های زیادی برای گفتن داشتیم اما امان از دوست نادان .
تمام دستگاه های نظامی امنیتی کشور اعم از نیروی انتظامی وزارت اطلاعات و سپاه پاسداران بسیج میشوند تا گند فرزند آیت الله ناصر که شما مکارم اخلاقی در او نمی بینید و یک مرد متجاوز دو تابعیتی اهل بریتانیا را پاک کنند .
و انگار همه چیز برای حفظ عزت ملی رو اتمام است، تمام باورهای نظام جمهوری اسلامی ایران باید زیر سوال برود تا فریاد های ذهن بیمار یک نویسنده با بودجه سازمان تبلیغات اسلامی ساخته شود .گویا سازندگان فیلم حوصله داستان نویسی هم ندارند و در عرض چند دقیقه مستقیما به سراغ اصل ماجرا میروند یک فساد گسترده که هیچ کس توانایی مبارزه با آن را ندارد .
اگر گوش خود را تیز نکنید حتی متوجه نخواهید شد سردار فیلم که از قضا قهرمان داستان هم هست از جنگ سوریه برگشته است .
در کل با یک فساد سیستماتیک در کشور روبرو هستیم که قهرمان داستان خلاف جهت رودخانه نظام حرکت میکند با اقدامی خودسرانه کاری را یکسره میکند کاری که جوانان بسیجی موفق به انجام آن نشدند .این فیلم به بهانه وجود شخصیت های بسیجی و به لطف زور حوزه هنری به نقطه ای از نظام حمله ور میشود که آخرین سنگر حفظ کشور است و علت بی کفایتی مسئولین دولت امید را حمایت نیروهای مسلح از این وطن فروشان بیان میکنددرحالی که برای همه روشن است که این دولت باحمایت سلبریتی های بیسوادبرمنابع این کشور مسلط شد.
درآوردن صدای آشنای دولت با ساخت چنین اثری هنر نیست خیانت است در حق کسانی که سربازان انگلیسی را با کت و شلوار از این کشور خارج کردند و تفنگداران آمریکایی رابه زانو درآوردند .اماعلت ساخت چنین فیلمی در حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی چیست ؟حکایت آب سربالا و خواندن قورباغه ها است.سال گذشته سازمان اوج جشنواره ای از کسب سیمرغ هابه راه انداخت و یک تنه بیشتر جوایز را درو کرد با ساخت فیلم هایی ماندگار که با برانگیختن غرور ملی روحیه جهاد را تقویت میکردند اثبات کرد که میتواند در این عرصه یکه تاز باشد . اما متاسفانه امسال به دلیل حسادت های نیروهای خودی و بیخودی وکج سلیقگی مسئولان فرهنگی کشورنتوانست واردعرصه مبارزه با سازندگان فیلم هایی با ژانر فلاکت شود. و عرصه برای عرض اندام سازمان های به ظاهر انقلابی باز شد و وقع ما وقع..