به گزارش راهبرد معاصر؛ « جو بایدن» به مناسبت صدمین روز ریاست جمهوری خود در کنگره، رئوس مطالب سیاست داخلی و خارجی خود را در طی چهار سال آینده ترسیم نمود. با توجه به نقش موثر ایالات متحده در جهان به خصوص در مناطق غرب آسیا از سواحل مدیترانه در غرب تا سواحل دریای خزر در شرق؛ تاکید بر محورهای کلیدی اظهارات بایدن از اهمیت بالایی برخوردار است. دولت بایدن به جای تاکید بر تحولات و مسائل خارج از کشور؛ بیشتر توجهات خود را به سمت مسائل داخلی متمرکز کرده است.
دیدگاه بایدن در مورد سیاست داخلی نسبت به دونالد ترامپ رادیکال به نظر می رسد اما در مقایسه با سیاست خارجی او کاملا رادیکال نیست. همانطور که رئیس جمهور در سخنرانی خود مطرح کرد کشورش در داخل به سمت بهبود حرکت می کند و راه رسیدن به آن عقب نشینی از خارج است ؛ زیرا به دنبال تشدید تنش علیه چین، روسیه و ایران نمی باشد. بنابراین پرسش اصلی این است که رئیس جمهور ایالات متحده در مورد مسائل منطقه خاورمیانه چه سیاستی را اتخاذ می کند؟ بایدن در سخنرانی خود مشتاقانه تاکید می کند که بلندپروازی های دولت وی بیشتر بر تثبیت موقعیت و جایگاه کشورش در جهان متمرکز است و به دنبال رقابت و تنش با بقیه جهان به خصوص روسیه و چین نمی باشد.
با این وجود؛ سه مسئله قابل توجه وجود دارد که در سخنرانی رئیس جمهور ایالات متحده غایب بود:
اول، مذاکرات مستقیم در وین بین ایالات متحده و تمامی شرکای آن در برجام و مذاکرات غیرمستقیم با ایران در مورد ترتیبات بازگشت ایالات متحده به برجام. علی رغم اهمیت بسیار زیاد این مسئله، بایدن هیچ اشاره ای نکرد و شاید به این دلیل است که هنوز این مذاکرات به نتایج مدنظر نرسیده یا این که درصدد است تا از تخریب مذاکرات توسط کشورهای دیگر جلوگیری نماید.
دوم، هراس رژیم صهیونیستی از بازگشت آمریکا به برجام و لغو تحریم های ایران بدون اعمال محدود جدید بر فعالیت های هسته ای که این امر ایران را قادر می سازد تا به غنی سازی اورانیوم، تسریع در روند تولید سلاح هسته ای، تولید موشک های بالستیک دور برد قدم بردارد و امنیت و بقا رژیم صهیونیستی را با تهدید روبرو سازد.
سوم، هیچ اشاره ای به تضمین هایی که ایالات متحده قصد دارد به متحدان و شرکای خود در منطقه غرب آسیا به خصوص خلیج فارس ارائه دهد، وجود ندارد. (با وجود این که آن ها از پیامدهای لغو تحریم های ایران پس از بازگشت ایالات متحده به برجام هراس دارند.)
این واقعیت که جو بایدن در سخنرانی خود به این موضوعات نپرداخته ، نشان گر این است که ایالات متحده در بسیاری از عرصه ها و مناطق در خارج از کشور در حال عقب نشینی است. واشنگتن تایید کرده است که نیروهای خود را از افغانستان خارج خواهد کرد و همچنین به نیروهای مسلح و آن چه که قصد دارد برای تقویت توانایی آن ها انجام دهد اشاره ای نکرد. رسانه های آمریکایی متوجه شدند كه وقتی بایدن تصمیم به عقب نشینی از افغانستان را بیان كرد ، « ژنرال مارك میلی»، رئیس ستاد مشترك ارتش، مانند سایر حضار از تشویق خودداری نمود. آیا این نشانگر نگرش منفی نسبت به برنامه دولت بایدن برای خروج از افغانستان و سایر کشورهای غرب آسیا است؟ به هرحال صحنه سیاسی نشان می دهد که عقب نشینی ایالات متحده از منطقه این فرصت را به نیروی مقاومت می دهد تا از آن برای تقابل و حمله به رژیم صهیونیستی و ایالات متحده استفاده کنند. بنابراین در این زمینه چه احتمالاتی را می توان متصور شد:
تشدید مقاومت در مقابل خروج نیروهای آمریکا از عراق ( در راستای اجرای تصمیم پارلمان عراق)؛
تقویت مقاومت در برابر خروج نیروهای آمریکا و ترک از تمام مناطق سوریه ، به ویژه از مناطق مرزی هم مرز با عراق و ترکیه؛
اصلاح قوانین تعامل بین جنبش های مقاومت در لبنان ، سوریه و نوار غزه علیه « رژیم صهیونیستی» به منظور دستیابی به موازنه بازدارندگی در مقابل آن؛
حصول اطمینان از ارتباطات جغرافیایی ایمن بین کشورهای محور مقاومت ، برای اطمینان از گشایش سیاسی ، حمل و نقل زمینی ، تبادل اقتصادی؛
تقویت همکاری اقتصادی میان کشورهای محور مقاومت با توجه به ماهیت استراتژیک نفت و گاز.
آیا شبه نظامیان نیروی مقاومت از فرصت موجود استفاده می کنند یا اینکه منتظر پایان گفتگوهای وین در مورد بازگشت آمریکا به توافق هسته ای و لغو تحریم های خود علیه ایران خواهند بود؟