به گزارش «راهبرد معاصر»؛ حسین امیرعبداللهیان، وزیر امور خارجه کشورمان با معاون نخست وزیر هیئت حاکمه افغانستان در امور اقتصادی دیدار و گفت وگو کرد. وی موضوع آب و تأمین حقابه جمهوری اسلامی ایران را حائز اهمیت دانست و گفت: حساسیت موضوع آب و تأثیر مستقیمی که بر محیط زیست، زندگی و معیشت مردم دارد، ایجاب می کند تأمین حقابه ایران به طور ویژه مورد توجه افغانستان قرار گیرد.
وزیر امور خارجه کشورمان توسعه همکاریهای اقتصادی و تجاری میان دو کشور ایران و افغانستان را در راستای منافع مشترك مهم و حائز اهمیت دانست و با توجه به مسئولیت معاون نخست وزير افغانستان در حوزه اقتصادی، بر آمادگی جمهوری اسلامی ایران برای تقویت روابط اقتصادی، تجاری، صنعت و فناوری های جدید تأکید کرد.
طالبان که اکنون زمام حکومت کشوری جنگزده و قربانی ۲۰ سال اشغالگری آمریکا را برعهده گرفته است، تلاش میکند مناسبات خود را با کشورهای همسایه ازجمله ایران توسعه دهد. افغانستان تا پیش از حکومت سرپرستی طالبان، همواره یکی از پنج مقصد صادراتی محصولات ایرانی به شمار میرفت. این روند پس از حاکم شدن طالبان به طور موقت کاهش یافت و اکنون پس از گذشت دو سال از حضور طالبها، میتوان گفت قطار روابط تجاری تهران-کابل، بار دیگر به راه افتاده است. با توجه به قرار داشتن ایران و افغانستان در مسیر کریدور شرق به غرب، ترانزیت میتواند یکی از محورهای اصلی روابط دو کشور در شرایط کنونی باشد.
با توجه به آب و هوای افغانستان و شرایط بدی که این کشور به لحاظ صنعتی دارد، آن هم در شرایط پرتنش امروز میان طالبان و پاکستان، چاره ای جز توسعه تجارت خارجی با ایران ندارند
ابوالفضل ظهره وند، سفیر اسبق ایران در افغانستان درباره سفر هیئت اقتصادی طالبان به تهران و ابعاد همکاری های اقتصادی و تجاری میان ایران و افغانستان به «راهبرد معاصر» گفت: سفر هیئت تجاری افغانستان به ایران را می توان یکی از مهم ترین سفرهایی عنوان کرد که هیئت اقتصادی طالبان از زمان روی کار آمدن در کابل داشته است. هیئت حاکمه افغانستان متوجه شده اند باید ارتباط ویژه تجاری و اقتصادی با همسایه قوی و با ظرفیت خود، یعنی ایران داشته باشند.
وی افزود: بی تردید سفر اقتصادی هیئت حاکمه طالبان به تهران را می توان متأثر از نیاز شدید افغانها به استفاده از ظرفیتهای اقتصادی و تجاری ایران دانست، زیرا در گذشته ایران کمک رسان بسیار خوبی برای اقتصاد افغانستان بوده است.
سفیر اسبق ایران در افغانستان یادآور شد: با توجه به آب و هوای افغانستان و شرایط بدی که این کشور به لحاظ صنعتی دارد، آن هم در شرایط پرتنش امروز میان طالبان و پاکستان، چاره ای جز توسعه تجارت خارجی با ایران ندارند.
ظهره وند گفت: در صورت تداوم تنش میان پاکستان و افغانستان تنها راهکار افغان ها برای حل موضوعات اقتصادی رویکرد گسترش توسعه تجارت با ایران است، زیرا بیش از ۹۰ درصد نیازهای افغانستان کالاهای وارداتی است.
وی یادآور شد: افغان ها بخش اعظمی از مواد مصرفی خود را به غیر از بخش کشاورزی وارد می کنند، به همین دلیل نیازمند توسعه تجارت با ایران هستند. کالای ایرانی به لحاظ کیفیت و قیمت نسبت به مشابه خارجی برای افغانستان مناسب تر است.
سفیر اسبق ایران در افغانستان درباره سایر زمینه های همکاری میان ایران و افغانستان عنوان کرد: به دلیل وجود معادن ارزشمند در ایران و نبود تخصص و فناوری در افغانستان، ایران می تواند با ارسال نیروی فنی و تجهیزات به افغانستان در حوزه استخراج و فرآوری محصولات معدنی، صنعتی و تجاری، روابطش را با این کشور توسعه دهد.
دامنه فعالیتهای اقتصادی و تجاری میان ایران و افغانستان گسترده است، ضمن اینکه فرهنگ و ذائقه مشترک مردم دو کشور به توسعه تجارت میان ایران و افغانستان کمک می کند
ظهره وند گفت: افغان ها به شدت نیازمند استفاده از نیروی فنی متخصص در زمینه ساخت مسکن و راه و شهرسازی هستند، زیرا بزرگترین مشکل افغانستان نداشتن جاده مناسب است. کانال کشی آب و فاضلاب و استاندارد سازی آن به نگرانی و چالش عمده برای کابل تبدیل شده است، بنابراین ایران در این زمینه می تواند به کمک افغانستان بشتابد.
وی درباره تجارت با پول ملی دو کشور تصریح کرد: ایران و افغانستان با تجارت با ارزهای ملی و استفاده از توان صرافی ها می توانند موضوعات مرتبط با پرداختهای مالی را حل و فصل کنند و نگران تحریم ها نباشند. تبادل ریال و افغانی بدون واسطهگری دلار می تواند به پیشبرد اهداف اقتصادی و همکاری های تجاری میان دو کشور کمک کند.
کارشناس سیاست خارجی تصریح کرد: دامنه فعالیتهای اقتصادی و تجاری میان ایران و افغانستان گسترده است، ضمن اینکه فرهنگ و ذائقه مشترک مردم دو کشور به توسعه تجارت میان ایران و افغانستان کمک می کند و مانع می شود دیگر کشورها در بازار افغانستان رقیب ایران شوند.
ظهره وند گفت: باید از این فرصت برای به دست گرفتن بازارهای افغانستان استفاده کرد تا بخش قابل توجهی از نیاز افغانستان به وسیله کالای ایرانی تأمین شود.