سیاست عملگرایی چین

به گزارش «راهبرد معاصر»؛ نسل جدید کمونیست های چین یکی از حساس ترین دوران حکمرانی خود را در کشورشان، شرق آسیا و نظام بین الملل تجربه می کنند. در این میان گزاره ها و پیش فرضهایی وجود دارد که اجازه خوش بینی نسبت به رویکرد دولت ترامپ در مواجهه با پکن را به شی جی پنگ، رئیس جمهور چین و اطرافیانش نمی دهد؛ نخستین گزاره اینکه چین به صورت کلی در دوران جمهوریخواهان  و به صورت خاص تر در دوران ریاست جمهوری دونالد ترامپ، تبدیل به اصلی ترین تهدید پیش روی کاخ سفید می شود.

اخیرا فایننشال تایمز گزارش قابل تاملی را در خصوص ارتقای توانمندی های نظامی چین منتشر کرده که زنگ خطر را برای آمریکا  و متحدانش  در شرق آسیا به صدا در آورده است

نکته دوم، اینکه جنگ اقتصادی و تعرفه ای واشنگتن-پکن در دوران جدید ریاست جمهوری ترامپ نه تنها نسبت به دور نخست ریاست جمهوری وی شدیدتر، بلکه عمیق تر می شود. به این معنا که کاخ سفید قصد دارد بازیگران بیشتری را به صورت ناخواسته در این منازعه اقتصادی درگیر و آنها را وادار به "انتخاب" در دوراهی "واشنگتن-پکن"سازد.

به عنوان مثال در موضوعاتی مانند تهدید ترامپ درخصوص  حاکمیت برکانال پاناما و جزیره گرینلند، شاهد آن هستیم که عملا کاخ سفید از پاناما، گرینلند و دانمارک می خواهد تا سرمایه گذاری چینی ها در این مناطق را متوقف ساخته و در مقابل، این مناطق را به نقاطی امن برای یکه تازی تجاری و اعتباری واشنگتن تبدیل کنند.

درمقابل، چینی ها با استناد به فناوری های نوین در عرصه هوش مصنوعی و عرضه ناگهانی آنها به بازار(مانند آنچه در جریان رونمایی از دیپ سیک مشاهده کردیم)، محاسبات و متعاقبا نقشه راه آمریکا در تقابل با خود را به چالش کشیده و واشنگتن را وادار به تغییر برخی رفتارهای خود، بر مبنای احتیاط بیشتر در مواجهه تجاری با پکن می کنند.

اما ماجرا به این نقطه ختم نمی شود. اخیرا فایننشال تایمز گزارش قابل تاملی را در خصوص ارتقای توانمندی های نظامی چین منتشر کرده که زنگ خطر را برای آمریکا  و متحدانش  در شرق آسیا به صدا در آورده است. این پایگاه خبری از  ساخت بزرگ‌‌ترین مرکز فرماندهی نظامی جهان در غرب پکن، پایتخت چین خبر داده است. بنا بر این گزارش، این مرکز ۱۰ برابر بزرگ‌تر از پنتاگون و مجهز به پناهگاه‌هایی مقاوم در برابر بمب است.

ساخت چنین پایگاهی بی دلیل نبوده و برآمده از آینده نگاری چینی ها در قبال تشدید منازعات پیرامونی و منطقه ای است. به عبارت بهتر، چینی ها پیش بینی کرده اند که سطح منازعات جدید میان واشنگتن -پکن به جنگ تعرفه ها و اعمال فشار اقتصادی آمریکا بر شرکتهای مستقر در خاک چین محدود نمی شود و دامنه آن می تواند به زودی منازعات جدی منطقه ای (خصوصا بر سر تایوان، تبت، هنگ کنگ، شبه جزیره کره و دریای چین ) را دربر گیرد. هر اندازه آمریکا در مواجهه با چین رویکرد عملیاتی تری در پیش گرفته، چینی ها نیز در مواجهه با واشنگتن احتیاط همیشگی و ملاحظات سنتی خود را کنار گذاشته و عملگراتر شده اند. تغییر در رویکرد سلبی دو سوی میدان نسبت به یکدیگر، مولد منازعاتی جدی تر میان واشنگتن و پکن خواهد بود.