مرگ تدریجی سازمان ملل در سایه تداوم تجاوز نظامی رژیم صهیونسیتی به سوریه

به گزارش راهبرد معاصر؛ در یک سال گذشته و به دنبال تغییر صحنه میدانی جنگ سوریه به نفع ارتش این کشور و نیروهای مقاومت، رژیم صهیونیستی بارها از طریق هواپیماهای جنگی و یا حملات موشکی مواضعی را در سوریه هدف قرار داده است.

مراکز تحقیقاتی، پایگاه ها و انبارهای نظامی در اطراف دمشق و حتی فرودگاه بین المللی این شهر از جمله اهداف اسرائیل در نقض حاکمیت ملی سوریه بوده است. در این راستا دولت سوریه همواره با ارسال نامه‌های جداگانه به دبیرکل سازمان ملل و رئیس شورای امنیت، خواهان محکومیت این حملات شده اما تا امروز مهمترین نهاد بین المللی تامین صلح و امنیت، هیچ واکنشی به اقدامات تجاوزکارانه رژیم صهیونیستی نشان نداده است.

نکته مهم آنکه، مقامات این رژیم تا چندی قبل علی رغم شواهد و تصاویر متقن در خصوص نقض حاکمیت ملی سوریه و کنوانسیون های بین المللی هیچ اظهار نظری در باره علت و اهداف این حملات نمی کردند اما پس از گذشت بیش از یکسال از تکرار تجاوزات و اطمینان نسبت به عدم واکنش شورای امنیت و سایر کشورها، اخیرا به طور رسمی اعلام کرده اند که اقدامات مذکور پاسخی به احساس خطر ناشی از حضور ایران و نیروهای مقاومت در سوریه است و تا رفع آن ادامه خواهد داشت.

اهداف رژیم صهیونیستی از حملات هوایی و موشکی به سوریه

برای پی بردن به اهداف و نیات رژیم صهیونیستی در تجاوز نظامی در سوریه باید نگاهی به گذشته داشت. از ابتدای تاسیس این رژیم جعلی در سرزمین‌های اشغالی، سوریه در کنار کشورهای عرب به عنوان مخالف سرسخت اسرائیل در تمامی چهار جنگ اعراب حضور داشته است. رویکرد مقابله با ماهیت رژیم صهیونیستی در نگاه رهبران سوریه حتی پس از از دست دادن بخش های از بلندی های جولان در جنگ شش روزه (1967) تغییری نکرد و تبدیل به موضوعی برای سازش با تل آویو نشد.

سوریه پس از عقب کشیدن آرام آرام کشورهای عربی از میدان مبارزه با رژیم صهیونیستی، بر هدف خود باقی ماند. با پیروزی انقلاب اسلامی 1357 و جایگزینی جمهوری اسلامی با رژیم پهلوی در ایران، سوریه یک متحد قدرتمند در جهت نیت خود پیدا کرد.

در همین راستا و به دلیل وجود اهداف مشترک میان دمشق و تهران، سوریه نقش کلیدی در اتصال میان نیروهای مقاومت لبنان با ایران بر عهده گرفت. شکل­گیری محور مقاومت با حضور ایران، سوریه، حزب الله و حماس تهدید بزرگی را متوجه بقا و امنیت رژیم صهیونیستی می کرد. لذا یکی از برنامه های اسرائیل در خاورمیانه برای ارتقا امنیت خود، حذف خاندان اسد از قدرت بود.

در این رابطه مداخله در اعتراضات مردمی سال 2011 سوریه و تبدیل کردن آن به جنگ داخلی، در دستور کار تل آویو قرار گرفت. اما با وجود گذشت هفت سال از این نبرد و تغییر صحنه میدانی نبرد به سود نیروهای مقاومت به رژیم صهیونیستی و حامیان وی نشان داد که امکان تجزیه سوریه و حذف خاندان اسد و اندیشه مقاومت در ساختار قدرت این کشور وجود ندارد. از این رو در بیش از یکسال گذشته مقامات این رژیم با استفاده از حملات هوایی و موشکی به بهانه مقابله پیشگیرانه، مراکز مختلفی نظامی سوریه را هدف قرار داده اند.

آنها امیدوارند از طریق نمایش قدرت خود در میان سکوت جامعه بین المللی و سازمان ملل، دولت سوریه را وادار سازند تا دست از همکاری با ایران و نیروهای مقاومت بردارد. هدف دیگر تل آویو درگیر کردن سوریه به این تجاوزات نظامی برای چشم پوشی از بازپس گیری بلندی های جولان است. علاوه براین ورود غیرقانونی و نقض مسلم حاکمیت یک کشور مستقل از سوی اسرائیل بیانگر برخورداری این رژیم از حمایت مهمترین نهادهای بین المللی و کشورهای بزرگ جهان است. در واقع رهبران صهیونیستی از سکوت جامعه جهانی در راستای نمایش برد قدرت خود در خاورمیانه و میان کشورهای کوچکتر منطقه استفاده می کند. آنها به این شکل عنوان می کنند که اسرائیل در صورتی که در صف دوستان این کشورها قرار بگیرد می تواند متحدی با پشتوانه قدرتمند جهانی باشد و در غیر این صورت، این رژیم می تواند تبدیل به دشمن خطرناکی برای آن ها شود که نه تنها به هیچ نهاد بین المللی پاسخگو نیست بلکه از حمایت بانیان ساختار کنونی نظام بین المللی نیز برخوردار است.

مرگ تدریجی سازمان ملل متحد

جامعه ملل در سال 1920 و پس از تجربه اولین جنگ بزرگ جهانی بشر شکل گرفت. هدف از تاسیس این نهاد بین المللی جلوگیری از تکرار یک جنگ جهانی دیگر بود. اما در کمتر از30 سال از تشکیل آن، اولین سازمان بین الدولی جهانی در دست یابی به اهداف خود شکست خورد. آغاز این شکست هم به سال 1933 برمی گردد. زمانی که امپراتوری ژاپن تصمیم مجمع عمومی جامعه ملل را برای تخلیه ایالت منچوری نپذیرفت و در مارس همان سال این سازمان را ترک کرد. آلمان نازی نیز در اکتبر همان سال از کنفرانس خلع سلاح و جامعه ملل به بهانه نامساوی بودن حقوق این کشور در مقایسه با دیگر کشورهای اروپایی خارج شد. سال بعد هم عدم واکنش جامعه ملل به تجاوز ایتالیا به لیبی تیر خلاص را به پیکر این سازمان بین المللی زد.

در واقع سکوت اعضای جامعه ملل به نقض حاکمیت ملی لیبی و سپس موافقت ایتالیا، فرانسه و بریتانیا با خواسته هیتلر برای الحاق منطقه سودت از چکسلوواکی به آلمان در سال 1938 و در غیاب نماینده این کشور سرآغاز از بین رفتن این سازوکار جهانی و سپس بروز جنگی مهیب بود که بیش از 50 میلیون کشته بر جای گذاشت.

در روزهای پایانی جنگ دوم جهانی که شکست آلمان نازی و متحدانش محرز شده بود رهبران سه کشور آمریکا، انگلیس و شوروی مجددا طرح تاسیس یک سازمان بین المللی دیگر را پایه ریزی کردند که نتیجه کنفرانس ها، نشست ها و زدو بندهای پشت پرده آنها "سازمان ملل متحد" بود. سازمانی که قرار بود مانع بروز هر گونه اقدامی شود که می توانست صلح و امنیت جهان را تهدید کند.

اما پس از گذشت بیش از 70 سال، اگر موشکافانه به عملکرد آن نگاه شود، می توان پی برد که از یک آرمان بزرگ برای حفظ و ارتقا صلح و امنیت تنها پوسته ای باقی مانده است.

تجاوزات آشکار رژیم صهیونیستی به سوریه، اقرار رسمی و صریح مقامات این رژیم به این اقدامات و عدم ورود شورای امنیت به عنوان اصلی ترین رکن حفظ صلح سازمان ملل به این موضوع علی رغم درخواست های دمشق، موید از کارافتادگی این تشکل جهانی است. لذا باید گفت سازمان ملل در حال احتضار است و از آن تنها قالبی باقی مانده که نمی توان هیچ امیدی به کارکردهای صلح محورش داشت.

واکنش کشورها به تجاوزات نظامی رژیم صهیونیستی به سوریه

در میان سکوت و عدم واکنش مورد انتظار توسط سازمان ملل و ارکان آن، جهت گیری برخی کشورها به تجاوزات نظامی اسرائیل نیز قابل توجه است. طرح حمله نظامی اسرائیل به سوریه در شورای امنیت روال بوروکراتیکی دارد که در نهایت با وتو آمریکا به تصمیمات ضداسرائیلی منتهی می شود اما اگر دیگر کشورها مایل به ایستادگی در برابر نقض صلح در خاورمیانه هستند، می توانند در برابر حملات موشکی رژیم صهیونیستی به سوریه واکنش نشان دهند.

با این حال شاهد هستیم که سامانه پدافند هوایی اس 300 روسیه در زمان حملات موشکی اسرائیل خاموش می شود. در این رابطه حشمت الله فلاحت پیشه، رئیس کمیسیون امنیت ملی مجلس اظهار داشت: «اگر این سامانه به درستی عمل کند رژیم صهیونیستی نمی تواند به راحتی حملاتی در خاک سوریه انجام دهد اما به نظر می رسد نوعی هماهنگی میان این اقدامات و پدافند هوایی روسیه وجود داشته باشد.» همچنین امانوئل مکرون، رئیس جمهور فرانسه هم اخیرا اعلام کرده است :« حفظ امنیت اسرائیل یکی از اولویت های ما در خاورمیانه است.»

با توجه به این مسائل، از میان پنج عضو اصلی شورای امنیت که با برخورداری از حق وتو باید حرف آخر در مساله تهدیدات صلح بین المللی را بزنند، سه کشور (آمریکا، فرانسه و روسیه) رسما از تجاوزات اسرائیل چشم پوشی کرده اند. انگلیس هم همواره در این موضوعات با آمریکا هم نظر بوده و به نظر می رسد چینی ها هم تمایلی ندارند در بحث حساس اسرائیل در برابر اروپا و ایالات متحده قرار بگیرند. بنابراین تنها راهکار سوریه و دیگر کشورهای مورد تهدید از سوی رژیم صهیونیستی، خودیاری است که می تواند در قالب ارتقا توان دفاعی و تشکیل ائتلاف ها و اتحادهای نظامی بروز پیدا کند.

کنفرانس لهستان؛ برنامه‌ای برای تغییر کانون توجهات جهانی

در حالی که انتظار می رود تحرکات ضد صلح رژیم صهیونیستی در سوریه و یا اقدامات تجاوزکارانه عربستان و متحدانش در یمن مورد بحث و بررسی کشورها قرار بگیرد؛ وزارت خارجه ایالات متحده درصدد است تا با گردهم آوردن بیش از هفتاد کشور در ورشو، "ایران" را به کانون توجهات تبدیل کند.

بحران سوریه اگرچه پایان نیافته است اما به نظر نمی رسد مدت زیادی تا پایان دادن به درگیری های نظامی آن باقی مانده باشد. این جنگ هفت ساله علی رغم هزینه های مادی، تسلیحاتی و سیاسی زیادی که از سوی آمریکا و همپیمانانش به تروریست ها انجام شد، به سود دولت مرکزی سوریه در حال خاتمه است. همکاری نظامی ایران با دولت اسد و تقویت پیمان میان نیروهای مقاومت از نگاه رهبران واشنگتن و تل‌آویو یک تهدید بزرگ به حساب می آید. لذا کاخ سفید تلاش دارد با تمرکز جامعه جهانی بر رفتارهای منطقه ای ایران که شامل همکاری های رو به گسترش با دولت های مرکزی عراق و سوریه می شود، جمهوری اسلامی را تهدید کننده صلح جهانی جلوه دهد!

در حالی که چشم ها بر تجاوزات نظامی علنی رژیم صهیونیستی بسته شده، اقدامات ایران در زمینه بسط همکاری‌ها در مرکز نگرانی های بین المللی قرار گرفته است. بنابراین تردیدی نیست در صورت واکنش سوریه به تحرکات اسرائیل، دمشق با هجمه شدید رسانه ای روبرو خواهد شد و حامیان تل آویو بدون نگاهی به دلایل این واکنش، مصمم به افزایش حمایت ها از رژیم صهیونیستی می شوند.