آخرین دوپینگ زلنسکی

به گزارش «راهبرد معاصر»؛ ولودیمیر زلنسکی، رئیس جمهور اوکراین به تازگی در توصیف حمله پهپادی کشورش به مسکو مدعی شد، جنگ به تدریج به خاک روسیه رسیده و این روندی اجتناب ناپذیر است. همزمان مقام های اوکراینی از گسترش دامنه عملیات خود از مناطق شرقی این کشور به شبه جزیره کریمه سخن گفته اند.
 
قرار است مذاکرات واشنگتن  و کی یف بر سر ارائه تضمین های امنیتی جدید به اوکراین آغاز شود. مجموع این تحولات نشان می دهد زلنسکی با حمایت مطلق واشنگتن، لندن و برخی اعضای ناتو درصدد تغییر معادلات میدانی نبرد و به دنبال آن، استفاده از دستاوردهای میدانی احتمالی برای امتیازگیری در مذاکرات صلح است.
 

اگر اوکراینی ها در این میدان شکست بخورند یا ناگهان درمعرض نوعی تهاجم گسترده و ضربتی قرار گیرند، برخی از داشته های خود را نیز در مناطق شرقی نبرد (به ویژه خرسون) از دست خواهند داد.

اما سؤال اصلی اینجاست، آیا این دوپینگ همه جانبه به سود زلنسکی و اوکراینی ها نتیجه بخش خواهد بود یا خیر؟ واقعیت این است در جریان نبرد باخموت و همچنین عملیات اوکراین موسوم به «ضد حمله» در مناطق تحت کنترل روسیه، بسیاری از محاسبات مبتنی بر «ثوابت قطعی» میدان نبرد به فعلیت نرسید. اختلاف میان اعضای ناتو بر سر نحوه مدیریت صحنه نبرد اوکراین و همچنین استفاده روس ها از روشهای نوین تاکتیکی در حفظ مکان های تصرف شده، نقش بسزایی در شکست اوکراین در عملیات های قبلی داشته است.
 

اکنون اوکراینی ها نسبت به وقایعی آگاه شده اند که هضم آنها چندان برایشان آسان نیست. زلنسکی دریافته است عضویت کشورش در سازمان پیمان آتلانتیک شمالی نه در دوران جنگ و پس از آن، از سوی اعضای ناتو حمایت نمی شود و نخواهد شد و در نهایت، کی یف می تواند حکم شریک با اولویت را برای آتلانتیکی ها داشته باشد.
 
علاوه بر این، رئیس جمهور اوکراین و همراهاش دریافته اند به دلیل فرسایشی شدن نبرد، برخی اعضای ناتو خواستار پایان هر چه سریع تر آن و بازتعریف مناسبات امنیتی اروپا در دوران پساجنگ هستند. در چنین شرایطی امکان معامله غرب بر سر اوکراین (در راستای انعقاد پیمان صلح) وجود دارد. از این رو زلنسکی با حمایت مطلق آمریکا و انگلیس درصدد تغییر موازنه در میدان نبرد و تشدید دامنه حملات خود علیه روسیه و حملات پهپادی اخیر اوکراینی ها در مسکو، نماد و مصداق رویکرد جدید است.
 
اگر اوکراینی ها در این میدان شکست بخورند یا ناگهان درمعرض نوعی تهاجم گسترده و ضربتی قرار گیرند، برخی از داشته های خود را نیز در مناطق شرقی نبرد (به ویژه خرسون) از دست خواهند داد. در این صورت، نه تنها اوکراین قدرت کشاندن جنگ به داخل خاک روسیه را نخواهد داشت، بلکه در نقاط شرقی ناچار به عقب نشینی و دادن امتیازات بیشتری به طرف روسی خواهد شد.
 
شاید آنچه در هفته های آتی در میدان نبرد حاصل شود، محصول و خروجی آخرین اعتماد زلنسکی به ناتو باشد. تاکنون نتیجه این اعتماد چیزی جز سنگین تر شدن وزن داده های اوکراینی ها در برابر ستانده های آنها در ابعاد میدانی، راهبردی و سیاسی جنگ نبوده است.