تل‌آویو روی موج ناآرامی‌های سیاسی-اجتماعی
به گزارش «راهبرد معاصر»؛ استیصال رژیم اشغالگر قدس در منطقه غرب آسیا به نقطه اوج خود رسیده است. تجمیع توان اعضای جبهه مقاومت و هم افزایی مطلق آن‌ها در مهار رژیم صهیونیستی و مواجهه با آن جایی برای تنفس تل آویو باقی نگذاشته است. استیصال منطقه ای با قرینه ای داخلی در اراضی اشغالی مواجه شده و آن، تشدید منازعات درونی میان صهیونیست‌هاست.
شاید تصور ابتدایی این باشد چنین منازعه ای صرفاً میان دو ائتلاف لیبرال و محافظه کار و بر سر اصلاحات قضایی ادعایی کابینه نتانیاهو شکل گرفته است، اما به نظر می‌آید ماجرا به مراتب از حد تصور اولیه تل آویو پیچیده تر است.
صورت مسئله این است که نخست وزیر کنونی رژیم صهیونیستی قدرت پیاده سازی تصمیمات جنجالی افرادی مانند بن گویر و اسموتریچ را در تقابل مطلق با اعراب ساکن اراضی اشغالی ندارد
منازعه داخل اراضی اشغالی را اکنون می توان در دو سطح لیبرال -محافظه کار و محافظه کار-محافظه کار تحلیل کرد. در سطح نخست، جدال آشکاری میان دو جریان لیبرال (به سرکردگی بنی گانتز و یئیر لاپید) و محافظه کار (به سرکردگی بنیامین نتانیاهو) شکل گرفته است.
آخرین نظرسنجی انجام شده به‌وسیله تلویزیون رژیم صهیونیستی نشان می دهد، اگر امروز انتخابات سراسری مجدد در اراضی اشغالی برگزار شود، ائتلاف نتانیاهو در بهترین حالت ممکن 52 کرسی از مجموع 120 کرسی کنست (مجلس رژیم صهیونیستی) را به خود اختصاص خواهد داد. این در حالی است که ائتلاف مخالفان نتانیاهو با کسب اکثریت کرسی ها در رأس معادلات قدرت در تل آویو قرار خواهد گرفت.
بی دلیل نیست گانتز و لاپید اصرار دارند اعتراضات علیه نتانیاهو و همراهانش تا سقوط کابینه و در نهایت، برگزاری انتخابات دوباره ادامه یابد.
سطح دوم منازعه، یعنی جدال داخلی محافظه کاران صهیونیست به مراتب نسبت به سطح نخست جدی تر است. صورت مسئله این است که نخست وزیر کنونی رژیم صهیونیستی قدرت پیاده سازی تصمیمات جنجالی افرادی مانند بن گویر و اسموتریچ را در تقابل مطلق با اعراب ساکن اراضی اشغالی ندارد و حتی در بودجه بندی سالیانه نیز نمی تواند به خطوط قرمز جریان‌های ملی گرا و مذهبی در کابینه اش تن دهد، زیرا در این صورت با حجم گسترده اعتراضات در اراضی اشغالی مواجه خواهد بود.
استیصال منطقه ای و فرامنطقه ای نتانیاهو را نیز باید به این سیاهه افزود. نتانیاهو و تل آویو به معنای واقعی در بن بست قرار گرفته اند که راه در هم شکستن آن، چیزی جز منازعه نیست. حتی اگر نتانیاهو درنهایت ناچار شود انحلال کابینه را اعلام و از قدرت کناره گیری کند، منازعه صرفاً تغییر شکل ( نه تغییر ماهیت) خواهد داد.
در این صورت صاحبان کنونی قدرت در اراضی اشغالی به مخالفان خیابانی کابینه ای لیبرال تبدیل خواهند شد. ضمن آنکه پس از روی کار آمدن مخالفان نتانیاهو در تل آویو، در نهایت شاهد شکل گیری سطح سوم منازعه (لیبرال-لیبرال) خواهیم بود که آن نیز پیچیدگی های خاص خود را دارد.
نه تنها نتانیاهو، بلکه بن گویر، اسموتریچ، بنی گانتز، لیبرمن و لاپید به مراتب ناتوان تر از آن هستند که بتوانند چنین منازعه تمام عیار و گسترده ای را هضم و تحلیل کنند، چه رسد به آنکه درصدد حل آن برآیند.